Wat niemand je vertelt over hardlopen
Speaking about #letsgetreal... Deze blog behoort tot de categorie meest genante blog ooit geschreven. Maar ik ga 'm schrijven. Ik moet 'm schrijven. Waarom? Omdat, lieve fitgirls, iedere hardloper dit fenomeen kent maar niemand hier over schrijft. Gewoon, omdat het eigenlijk heel menselijk is maar niet iets is wat je van de daken wilt schreeuwen. Oke..Are u ready? Daar gaan we: Iedereen die meer dan vier kilometer rent die moet (vaak) poepen. ECHT! Bij de eerste keer dat ik trainde voor de halve marathon dacht ik dat het lag aan mijn voeding. Ik had waarschijnlijk iets verkeerds gegeten. Toen het een tweede keer voorkwam dacht ik dat ik waarschijnlijk beter 'mijn best' had moeten doen voordat ik wegging. Bij de derde keer werd ik bang. Zou ik nog meer van deze helse tochten moeten maken?
On a (poop) mission
Hels, omdat je zo nodig moet en het gewoon pijn doet om door te rennen. Bij thuiskomst is het eerste wat je doet naar de wc rennen. Sprinten, SPRINTEN. En wat je daar achterlaat, daar wordt niemand blij van. Het kwam niet altijd voor. Soms wel, soms niet. Voornamelijk in de ochtend. Was ik de enige die hier last van had? En hoe moet dat als ik dit ervaar tijdens het rennen van mijn volgende halve marathon? Ik ging op onderzoek uit. Just an ordinary girl on a (poop) mission. Een beetje zelfspot behoort het schrijven van dit artikel wat luchtiger te maken. Ahum. De wetenschappelijke verklaring luidt dat als je enige tijd rent, je beenspieren zoveel zuurstof van het lichaam vragen dat je lichaam daar het meeste bloed heen stuurt. Allemaal leuk en aardig, maar dit betekent dat er dus minder bloed overblijft voor je maag en.. darmen! 'Paniek! Paniek!', denken die darmen en die willen vervolgens de boel die ze vasthouden lozen om energie te sparen. Het feit dat het wetenschappelijk onderbouwd kan worden maakt het er niet minder vervelend op, dit betekent namelijk in de praktijk dat:- Je ergens aan moet bellen om te vragen of je naar de wc kunt gaan. Ja echt, google het maar. Mensen doen dit. Zie je het al voor je? Uhm hallo, kan ik misschien mijn diarree achtige hoopje in jouw wc achterlaten? Om vervolgens altijd je route aan te moeten passen, want je kunt je echt niet meer in diezelfde straat vertonen.
- Je hot & sweaty een vriendelijke bartender moet vragen of je alstublieft even gebruik mag maken van het toilet. Hopend dat het personeel zelf niet rent zodat ze weten wat je daar gaat doen (Niet dat het niet duidelijk was dat jij daar toch echt heen kwam voor nummer twee. Just saying). Als je niet in de stad woont ga je waarschijnlijk ergens in de berm zitten, verstopt en krampachtig de lading eruit proberen te drukken. Sorry, ik heb nooit gezegd dat deze blog charmant ging worden.
- Je het niet kan ophouden. Wat heel logisch is want soms moet je nog 10 kilometer naar huis en ja, dat is toch wel bijna een uurtje met samengeknepen billen naar huis hobbelen. Met als resultaat een echte poepbroek. Er is zelfs een term voor (ik zei toch, iedereen kent dit fenomeen): 'the gingerbread man'.
What to do
Oke, nu weet je dat je niet de enige bent die hier last van heeft. Maar wat kun je eraan doen? Toen ik op internet las dat het een bekend fenomeen was onder renners voelde ik mij geen seconde meer ongemakkelijk mijn omgeving hiernaar te vragen. Oke, ik lieg. Nog een klein beetje. Samen met wat google-sessies heb ik een lijstje mogelijke oplossingen voor je verzameld:- Drink voor je run warm of lauw warm water (eventueel met wat citroen). Wacht 20 minuten, de rest spreekt voor zich.
- Loop eerst een rondje warm, loos de boel en loop dan je 'echte' run.
- Eet twee uur voor je run niets meer.
- Eet geen vezelrijk voedsel op de dag van je run.
- Stop de boel dicht! Wit brood met jam, bananen, eieren, kwark en noten. Door deze voedingsmiddelen te eten voor het rennen stop je de boel dicht en laat je niets 'lopen'.