Waarom willen we zo graag ergens bijhoren?

Ik herinner het me nog goed; op de basisschool hield ik vaak in mijn eentje pauze op het plein, omdat ik 'er niet bij hoorde'. Ik wilde niets liever dan touwtje springen met de 'populaire' kinderen, maar wist dat ik weggepest zou worden als ik ook maar een stap in hun richting zou zetten. Wat ik interessant vind, is dat ondanks dat het (destijds) geen aardige kinderen waren, het gevoel er graag bij te willen horen bleef. Wat doet ons toch verlangen naar het 'erbij horen', ook al is dit een negatieve omgeving? Ik ging op onderzoek uit: Tegenwoordig herken ik het 'er niet bij horen'-gevoel in de negatieve zin overigens niet meer. Ik maak deel uit van de meest inspirerende en gezellige crew die er is, en ook in mijn sport (CrossFit) hoor ik bij een community die aanvoelt als een tweede familie. Ik heb de afgelopen jaren geleerd waar mijn passie ligt, wat mijn kwaliteiten zijn en hoe ik deze positief kan beïnvloeden. Het gevoel dat ik nu met mensen omga die dezelfde passies delen als ik, voelt fantastisch. Maar voordat ik hiervoor uit durfde te komen, was ik vooral bezig met het voegen naar levensstijlen die helemaal niet 'ik' zijn. Hoe dat komt legt Roos Vonk mooi uit in haar boek "ego's en andere ongemakken": - De mens heeft 99 procent van zijn geschiedenis geleefd in groepen, waarin het van overlevingsbelang was erbij te horen. Als er ooit mensen waren die zeiden ‘Ik trek me niks aan van anderen’, dan zijn ze uit de groep gegooid en konden ze geen voedsel uitwisselen, niet gezamenlijk jagen en zich niet voortplanten. Zij zijn dus uitgestorven. Dat betekent dat wij met z’n allen het nageslacht zijn van mensen die erbij wilden horen, die graag een waardevol groepslid waren. Het verlangen naar bevestiging zit ingebakken in onze instincten, en het ego is het instrument dat alarm slaat als die bevestiging uitblijft of we worden afgewezen. - Het verlangen naar bevestiging ... daar herken ik mezelf heel erg in. Altijd op zoek naar de mening van anderen, of hetgeen ik deed wel goed genoeg was. Of het wel naar hun zin was. Maar er is een groot verschil tussen 'erbij horen' en 'je aanpassen naar anderen'. Ergens bij horen, je omringen met mensen waar je positieve energie krijgt en die dezelfde interesses hebben als jij is hartstikke gezond. Sterker nog, als ik Roos moet geloven is het een oer-instinct en dus hartstikke nodig.

Find out who YOU are

Zelf heb ik er echter een handje van om me vooral aan te passen naar de mening van anderen. Doordat ik gepest ben vroeger, is het er bij mij ingeslopen dat wat ik vind of doe 'stom' is en dat ik mijn mening vooral voor me moet houden, omdat ik anders binnen de kortste keren aan de kant gezet word. Angst om er niet meer bij te horen, dus. Tegenwoordig heb ik door dat ik dit doe, en kan ik erop inspelen, maar ik ben regelmatig tegen de lamp gelopen tijdens dit proces. Ik koos er niet zozeer voor om dingen niet te doen, maar wel om dingen niet te zeggen. En werd daardoor een heel ingetogen meisje die niet zo goed was (en is) in communiceren. Dat communiceren begin ik nu steeds beter te leren (Thank You Britt en Dani ;)), maar ik vind het nog steeds heel lastig om mijn mening te geven zonder bang te zijn dat mensen me onaardig gaan vinden. In een column van Drs. Psycholoog Joke Land las ik het volgende: "We leren ook dat alleen zijn, niet goed, zielig of afwijkend is. Dat versterkt het gevoel dat erbij horen een must is. Als je erbij hoort, ben je misschien ook wel meer waard. Tenzij je een bijzonder talent hebt en daardoor uitblinkt, hoor je weer bij een groep die uitblinkers heet en ben je niet meer alleen. (...) Ergens verborgen is er nog een andere kracht, namelijk excentriciteit. Als je genoeg excentriek bent en je gelooft in jezelf, dan kun je erbij horen door er juist niet bij te horen. Het betekent ook dat je bij jezelf moet horen, dat je jezelf leuk genoeg vindt, dat je van jezelf houdt." Mezelf leuk vinden, dat is iets waar ik de laatste jaren mee bezig ben gegaan. Ik ben gaan inzien dat als ik mezelf niet eens kan omarmen, hoe moeten anderen dat dan kunnen? Maar een gedachte over jezelf veranderen, dat kost tijd. Veel tijd. En dat is prima. Laat mijn excentrieke ik zich maar lekker gaandeweg ontwikkelen. Ik geloof dat alles mogelijk is, dat je alles kunt bereiken als je maar WILT. Iets groots bereiken waar je hart niet ligt, dat is lastig. Maar als je goed luistert naar je innerlijke stem, je intuïtie en erkenning geeft aan de dingen die jou gelukkig maken, dan ligt de wereld aan je voeten. En dan hoor je bij jezelf, en omring je jezelf vanzelf met mensen die bij jou horen! - Trust your inner voice - only you know what will truly make you happy -