Waarom opgeven soms goed is
In mijn agenda stond bij zondag 16 oktober met hoofdletters ‘‘Marathon van Amsterdam’’ genoteerd. Maar liefst 6 maanden keek ik ernaar uit om deze 42 kilometer te trotseren. Ik heb deze marathon al een keer gelopen en ik kon niet wachten om dit keer een nóg betere tijd te lopen. Een half jaar lang heb ik mijn alcoholinname beperkt, ben ik 5 dagen per week gaan trainen en heb ik meerdere stapavonden moeten cancelen om mijn doel te bereiken: het lopen van de marathon in 3:30 uur. Maar... mission failed! Of ik mijn streeftijd gehaald heb? Nee. Sterker nog, die zondag heb ik helemaal niet gelopen. Misschien denk je nu: wat een opgever, man. Ja, ik ben sjaak-afhaak en weet je? Ik ben er trots op! Een maand geleden, toen ik mijn laatste lange afstand (34 kilometer) training aan het doen was, ging het ineens mis. Drie mannen hebben me bij Ouderkerk aan de Amstel van het asfalt moeten dragen. Het werd zwart voor mijn ogen en ik kon gewoon niet meer. En dat al bij 16 kilometer! Normaliter ren ik zo’n rondje met 2 vingers in mijn neus maar die dag ging het gewoon niet. De mannen zagen al dat ik aan het wankelen was en hebben me toen opgevangen en naar hun huis gebracht. Daar kreeg ik wat te eten en drinken en heeft een van de mannen me later naar huis gereden. Ik was geschrokken, maar ik dacht dat het waarschijnlijk aan mijn eten lag. Volgende keer beter!
Mental breakdown
Vrienden die ik dit verhaal vertelde zeiden: "Ja Eef, je moet ook wat meer eten." Of: "Eef, je moet ijzer-, magnesium- en multivitaminen slikken!" Ik begon toen te bunkeren als een bouwvakker en mijn badkamer veranderde in een ware apotheek. De week erop begon ik dan ook met goede moed aan mijn laatste marathontraining. Gewapend met water en gels begon ik weer aan mijn 34 kilometer training. Nu werd ik al de eerste kilometers dizzy en moe! Maar ja, daar wilde ik natuurlijk niet aan toegeven. Ik ben professioneel pusher en normaal weet ik mezelf te pushen tot extreme afstanden en snelheden. Maar dit keer werd het al bij de 10 kilometer zwart voor mijn ogen. Dit keer had ik geen geluk dat iemand me naar huis kon brengen en huilend kroop ik dan ook terug naar huis. Ik was gefrustreerd en boos op mezelf. Waarom liet mijn lichaam me in de steek?! Ik had iedereens advies opgevolgd maar toch voelde ik me niet goed. Toen ik op een maandagochtend op werk weer bijna tegen de vlakte ging, dacht ik: 'Ok, Eef, zo is het genoeg.' Ik ging naar de huisarts waar mijn bloed werd gecontroleerd. Die week maakte ik me grote zorgen. Nog maar 2 weken voor de marathon en ik voelde me vreselijk. Ik wilde alleen maar slapen! Toen de huisarts me vertelde dat mijn waarden goed waren, kreeg ik een mental breakdown. What the f*ck was wrong with me!? Wees lief voor jezelf
De huisarts raadde me aan om nog eens langs te komen. Dit keer hadden we het niet over het functioneren van mijn lichaam maar wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Ik hoorde mezelf zeggen: "Ja, ik MOET dit, en ik MOET dat." Toen de huisarts vroeg waarom ik dat moest van mezelf, brak ik. Het afgelopen half jaar heb ik mezelf extreem gepust om een zo’n goed mogelijke tijd te rennen. Ik trainde als ik eigenlijk supermoe was (en geen zin had) en ik werd enorm boos op mezelf als ik geen goede tijd of lange afstand liep. Al die negativiteit was super vermoeiend! Hij raadde me aan om eens aan positieve dingen te denken tijdens het hardlopen in plaats van mezelf af te straffen. Ook moest ik rust nemen om mijn lichaam bij te laten komen van 'Eva’s marathon strafkamp'. Afgelopen tijd heb ik dan ook veel rust genomen en alleen maar dingen gedaan die me ‘‘positive vibes’’ gaven. Mijn hardloopschoenen heb ik expres in de kast gelaten om de bitch in mij niet naar boven te halen. Zondag 16 oktober kriebelde het enorm om toch in het startvak te verschijnen en de marathon te lopen. Maar wat had ik dan geleerd van afgelopen periode? Helemaal niks. Die dag zou ik mezelf wéér tot het uiterste pushen en misschien zou ik de finish niet eens halen… Grote overwinning
In plaats daarvan ben ik naar het strand gegaan. Ja, ik moest even huilen toen ik langs het parcours van de marathon liep. Dit zou MIJN dag geweest zijn. Maar niet meedoen was uiteindelijk een grotere overwinning voor mij. Ik ben dan misschien wel een sjaak-afhaak, maar ik ben uiteindelijk super trots dat ik rust gehouden heb. Gelukkig loopt de marathon niet weg. Volgende keer (ben ik) beter. Moraal van dit verhaal? Wees eens wat liever voor jezelf en luister naar je eigen lichaam. Iedereen kan je tips geven maar uiteindelijk weet alleen jijzelf wat goed voor je is. Heb je een keer geen zin om te sporten? Ga dan lekker niet. Te moe om te stappen? Kruip dan eens wat eerder je bed in. Morgen is er weer een dag. En onthoud: opgeven is soms beter dan pushen.