Verdomme, ik raak alweer de controle kwijt
Soms word ik echt moedeloos van mezelf, wanneer ik van die dagen heb waarop het echt tegenzit. Dat je met je boodschappenlijstje in je hand naar de supermarkt gaat met het voornemen voornamelijk gezonde dingen in huis te halen. Vervolgens ben je een paar paprika's rijker, maar kon je die afgeprijsde chocoladeletters toch écht niet laten liggen, net als die zak chips die in verhouding 'niet zo heel ongezond is'. Tenminste, dat vertel je jezelf. Eigenlijk is het best wel een stom iets, is het niet? Van die dagen waarop je opeens de controle verliest. Je rockt je zelfgemaakte of aangeleverde eetschema’s. Je koelkast ligt vol met veggies, je fruitmand pronkt met je nieuwste markt-aanwinsten en de voorraadkast ligt vol met bakspullen. Al je gezonde eten en je keuken zijn eigenlijk gewoon een soort van heaven for foodies. Je hebt alles in huis voor de perfecte, gezonde levensstijl. Alles. En toch gaat het mis. Je hebt allerlei gezonde recepten pretty much binnen handbereik, maar je waant je tot het ‘ongezonde’ voedsel wat je voor een kort moment die good vibes geeft. Yes! Chocolade, chips, I want it all! Want je hebt het verdiend, toch? Oké, je had jezelf gezworen dat je die zak chips zou bewaren tot het weekend, maar hij smeekt om je aandacht. Het maakt niet uit dat je amper doorhebt dat je de halve zak al leeg hebt gegeten. Ook al registreren je hersenen het niet helemaal, je eet het, dus het voelt goed. Right?
Cheatmeals? Ik wil gewoon lekker leven
Ik wil hier niet mee zeggen dat ‘ongezond’ eten puur en alleen slecht is. Ik doe niet (meer) aan guilty pleasures of de te bekende cheatmeals. Want wat is cheaten nou werkelijk? En hoezo schuldig maken aan lekker eten? Als ik zin heb in chocolade, dan weet ik dat ik wel allerlei gezonde dingen kan gaan maken, maar niets zal verzadigend en bevredigend voelen tot ik chocola heb. Dus waarom dan ook? Ik heb maar één leven, en damn it, van hazelnootchocola word ik nu eenmaal intens gelukkig. Op dat moment, tenminste. Maar die balans van goed en minder goed eten is tegelijkertijd bij mij ook waar het fout gaat. Het lijkt bijna alsof ik geen discipline heb. Geen grens, geen eindpunt. ‘Luister naar wat je lichaam je vertelt en aangeeft’. Duh, lekker makkelijk, zou je denken. Niet als je al jaren niet naar je lichaam hebt geluisterd, maar enkel en alleen naar dat vinnige stemmetje achterin je hoofd. Daar moet je vanaf, hoe moeilijk het ook is. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen om te begrijpen. Want waarom kun je niet stoppen met eten, of waarom kun je juist níet eten? Het lijken keuzes, maar niet als je het niet onder controle hebt. En hoe graag ik ook zou willen zeggen dat ik inmiddels, door gezondere keuzes te maken en anders te denken, deze stem onder controle heb: dat heb ik nog niet. En daar mag ik best voor uit komen, vind ik."Hoe graag ik ook zou willen zeggen dat ik die stem onder controle heb: dat heb ik nog niet."