Van pijn naar power: tegenslag opende de weg naar mijn geluk!
Onder het genot van een wijntje en background muziekje schrijf ik iets van mij af. Alsof ik een periode kan afsluiten. Een onzekere en pijnlijke periode. Tegelijkertijd voelt het als een frisse start. Het nieuwe tijdperk wat ‘IK’ heet. De innerlijke drang om de reis te maken naar liefde, geluk, acceptatie, zelfvertrouwen, eigenwaarde, het-zogenaamde-perfecte-moederschap en nog veel meer was onbeschrijfelijk groot. Zo is de weg naar mijn geluk ontstaan!
Bam! End of the road vs. het roer om!
'Weet je het zeker? Is dit écht wat je wilt?' Ik vraag het je nog één keer... Stilte heerst. Maar de stilte vertelt alles. Het einde is hier. Onze 12 jaartjes samen zit erop... It’s done! Gefaald? Nee, we hebben het geprobeerd. Bloed, zweet en tranen zijn blijkbaar niet altijd genoeg. Naast alle emoties die door mijn lichaam gierden, vroeg ik mij alleen maar af hoe het nu verder moest. Hoe ga ik dit doen en ga ik het allemaal goed doen? Ja, dit zet de tijd even stil. Opeens ging ik nadenken. Tsja, na al die jaren voor anderen geleefd te hebben, was het voor mij dé tijd om nu eindelijk eens voor mezelf te gaan leven. Wie ben ik en wie wil ik zijn? Wat wil ik bereiken? Maar vooral hoe kom ik daar in godsnaam? Ik zag de beren al op de weg. Tegelijkertijd wilde ik mijn zwaktes niet aan de buitenwereld kenbaar maken. Dat zegt namelijk dat je een slachtoffer bent (dacht ik). Rug recht, tanden op elkaar! Ik moest kracht, moed, doorzettingsvermogen, liefde, geduld en positiviteit uitstralen en uitdragen. Ik was toch het voorbeeld van een klein onschuldig meisje. Vastberaden om te laten zien dat niemand de macht meer mag krijgen over MIJN leven. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...
Wanneer je zelfvertrouwen enorme deuken heeft opgelopen, hetzij in een liefdesrelatie of op de werkvloer, ga je uiteindelijk toch op zoek naar validatie, acceptatie, waardering. Vandaar dat ik deze dingen soms op de verkeerde plekken of in de verkeerde dingen/mensen ging zoeken. De reis naar een gelukkige(re) en betere versie van jezelf is een rollercoaster. Ik moest mezelf letterlijk gaan leren kennen en dan kom je jezelf ook écht tegen. Het mooiste van dit alles is dat ik op een gegeven moment van m’n hele eigen ik ben gaan houden en mezelf heb geaccepteerd. Niemand is perfect, dus ik ook niet. Ik (h)erkende mijn 'flaws' en ging streven naar progressie in plaats van perfectie. Wat is perfect? Bestaat dit überhaupt? Ik ‘empower’ mijn krachten. De ene week train ik bijvoorbeeld wat minder of let ik niet zo nauw op mijn (gezonde) voeding. Maar dat heeft geen negatief effect op mijn positieve mindset. Aan het einde van de dag draait het er namelijk om dat je gewoon lekker in je vel zit. Denken, doen en zeggen wat jij wilt. Het leven niet zo serieus nemen af en toe, omdat dit leven nu eenmaal zo kostbaar is en het bedoeld is om er ook van te genieten. Vallen én opstaan: het leverde mij keiharde (levens)lessen op!
Mijn familie en vrienden hebben mij, tot op de dag van vandaag, meer dan woorden kunnen beschrijven gesteund. Je kunt dit leven niet altijd maar als bikkel en eeuwige optimist ervaren én beleven. Sporten is voor mij de ultieme redder geweest. Zowel voor mijn innerlijk als mijn uiterlijk (ik kan weer tevreden naar mezelf kijken in de spiegel, yeah!). Onderweg heb ik mensen ontmoet die mij leerden dat je in het leven nu eenmaal niet iedereen tevreden kan stellen. Dat jij eerst gelukkig moet zijn en lekker in je vel moet zitten. En ook dat betekent voor een ieder iets anders. Ook betekent dit, dat er steeds mensen komen en gaan. Fouten maken doet iedereen, we zijn mensen. Ik moest zoveel leren en ontdekken, maar vooral veel keuzes maken. Wie en wat wil ik om mij heen? Hoe ziet elke dag er voor mij uit, zodat mijn dochter en ik er het mooiste uit kunnen halen? Ik heb geleerd te genieten van mijn eigen gezelschap. Wanneer ik behoefte heb aan mensen, zoek ik ze wel op. En als ik mij wilde terugtrekken, was Netflix mijn BFF, waren de kaarsjes aan en stond de fles wijn op tafel (en ééntje in de koelkast, just in case). Regie in eigen handen: positief denken is positief leven!
Ik word graag gemotiveerd en geïnspireerd door mensen die ‘echt’ zijn. Met echt bedoel ik, mensen die leven naar hun eigen mindset, doen wat hun gelukkig maakt. Ik heb naar mijn situatie een dikke middelvinger opgestoken, de stoute schoenen aangetrokken en ben begonnen met LEVEN. 'Many people are living, but only a few are really alive'. Ik zoek niet zo gauw meer buiten mezelf, zoek oorzaak, gevolg en oplossing van binnenuit. Soms met hulp van buitenaf, want je kunt het niet altijd alleen. Elke dag voel ik mij een stukje meer met mijzelf verbonden, ik word completer. Ik sta voor positiviteit en empowerment. 'Being positive in a negative situation, is not naïve. It’s leadership.' Ik ben maar een mens, eentje die slechts gelukkig wil zijn. Hoe, waar, waardoor en met wie mag ik thank God helemaal zelf bepalen. Iedereen mag dat. Je bent de regisseur van je eigen leven! Wie is Marcia?
Marcia is een jonge vrouw van 31 jaar en mama van een 7-jarige dochter. Naast haar parttime job at the office brengt ze maar al te graag quality time door met haar kleine meid, familie en vrienden. Koken is één van de passies die ze bezit, vandaar dat lekker eten én drinken (lees: onder andere wijn, véél wijn) niet weg te denken is. Met krachttraining en hardlopen brengt zij hierin natuurlijk dé perfecte balans! ;-)