Pannenkoeken als brandstof
Op zaterdagochtend verzamelen we bij mij in de keuken. Aangezien ik ook heel graag kook en anderen dit heel graag opeten, is het een soort van traditie geworden om bij mij thuis te ontbijten. Havermout-banaan pannenkoeken en wafels van kokosmeel; prima brandstof voor 19 km ploeteren. Nog vol energie en goeie moed vertrekken we naar Spaarnwoude. Wanneer we onze startnummers ophalen, begint het al een beetje te kriebelen. Nog snel even een pannenkoek en een wafel naar binnen proppen, het laatste zenuwen plasje doen en natuurlijk het belangrijkste; een leuke foto maken nu we nog schoon zijn en fris en lekker ruiken (al is dat op de foto niet terug te zien..).
Als een ‘spierwilde’ viking
In het startvak is de warming-up al begonnen dus we kunnen gelijk aansluiten, hartslagmeter aan en gaan met die banaan! Na een aantal oefeningen en de inspirational peptalk -"you are vikings and vikings drink beer in Walhalla"-, klinkt het startschot en we zijn los! Gelijk moeten we over een great wall heen en dan, dan mogen we rennen! De eerste kilometers en obstakels gaan prima en we hebben lekker de vaart erin. Als een soort spierwilde viking ren ik voorop en ben ik alleen maar bezig met doorgaan. Na 7 kilometer voel ik een blaar onder mijn voet opkomen, maar zoals vooraf afgesproken, negeer ik dit ongemakkelijke gevoel. Ik vind dit zo fijn. Ik vind het heerlijk om de pijn, frustraties en andere issues van mij af te lopen en even af te reageren. Tijdens zo’n obstacle run voel ik ook de pijn in mijn lijf niet, ik schakel het uit. Het liedje Your body is a wonderland van John Mayer schiet dan door mijn hoofd. Voor mij is het redelijk wonderbaarlijk dat ik dit soort activiteiten kan doen zonder daar in het moment extra last van te ervaren! Naderhand heb ik wel meer pijn en last van mijn rug, maar dat heb ik ervoor over. Na ongeveer 14 kilometer zakken de mijn mudbuds helaas een beetje in. Ze hebben last van allerlei emoties in de vorm van kramp, vermoeidheid en algehele malaise. "Uitschakelen," roep ik nog, "het is een emotie.""Al moet ik kruipend over de finish, halen zal ik het!"
Vechtersmentaliteit
Het vechten tegen pijn, emoties en onrecht is mij niet geheel onbekend. Ik heb acht jaar lang gevecht tegen onrecht en voor erkenning tegen de verzekeringsmaatschappij na mijn ongeluk. Ook toen was opgeven voor mij geen optie. Ik heb een echte vechtersmentaliteit. Het heeft mij een aantal keer flink geraakt, maar opgeven was geen optie. Ook met dit soort evenementen komt dat boven. Al moet ik kruipend over de finish, halen zal ik het! Ik probeer zo ook mijn maatjes te motiveren. Pijn en vermoeidheid is mij wel bekend. Ik probeer ze erdoorheen te trekken met slechte opmerkingen en goeie grappen (of andersom;-)) Als tegen mij wordt gezegd dat ik iets niet kan, wil ik het tegendeel bewijzen. Misschien dat ik dit soort evenementen daarom ook z’n leuke uitdaging vind. Vaak vind ik de fysieke pijn van het trainen ook zo veel fijner en beter te handelen dan de pijn van de reuma of van mijn rug. Ik ben liever moe en heb spierpijn van het trainen, dan dat ik de pijnt voel waar ik niet zelf voor gekozen heb.Sport als uitlaatklep
Buiten dat ik het heerlijk vind om de run als een krachtmeting te hebben, is het sporten ook afreageren voor mij. De een loopt weg voor zijn frustraties, anderen gaan eten of drinken, en weer iemand anders duikt weg in zijn werk. Ik ga sporten en met deze obstacle runs heb ik het helemaal gevonden. Ik kan het iedereen aanraden om iets te zoeken wat ervoor zorgt dat je weer even jezelf wordt. Dat je je weer even, zoals in mijn geval, Lotte voelt. Ik zeg niet dat we allemaal Strong Viking Runs moeten gaan doen, maar vind iets waardoor je er weer even tegenaan kan! Mijn lichaam levert dagelijks een strijd, maar de grootste strijd speelt zich af in mijn hoofd! De grootste beperking zit vaak niet in je lijf maar in je manier van denken. Ik heb er daarom voor gekozen om dingen te doen die ik leuk vind en waar ik gelukkig van wordt. Ik ga niet settelen voor minder.Euforie
We rennen lekker door de groene heuvels van Spaarnwoude en pakken hier en daar een houten schild en een hamer op. Ik overwin voor het eerst alle monkey bars en we enteren Snowplanet. KKKOUDDD En dus nog meer emoties! Tijdens het lopen kom je veel verschillende mensen tegen, ook mensen op krukken of andere lichamelijke beperkingen. Dat is zo mooi aan deze obstacle runs, iedereen helpt elkaar en gunt elkaar een mooie, leuke dag en de euforie van het finishen!
Het mooiste is nog dat wij met 3 uur en 40 minuten gefinisht waren (doel was onder de 4 uur). Op weg naar de kleedruimtes om onze schoenen af te spoelen en droge kleren aan te trekken, lopen wij zonder dat het door te hebben in de doucheruimte van de mannen binnen. Dat was echt walhalla voor ons, en daar hadden we niet eens bier voor nodig. Na goed om ons heen te hebben gekeken, kwamen we tot de conclusie dat we verkeerd zaten. Een beetje beschaamd liepen we naar vrouwenkleedkamer om daar onze oorlogswonden te vergelijken! Vikings for one day
Een aantal dagen na mijn obstacle run kan ik nog even nagenieten van alle tijdelijke aandenkens en emoties in de vorm van vele blauwe plekken op mijn lichaam. Ondanks mijn nieuwe, blauwe huidskleurtje, verheug ik mij nu al op de volgende Strong Vikings (Water en Brother Edition) en mijn halve marathon. Stiekem droom ik er ook van om een 42 kilometer, lange obstacle run te doen (wie mee wil.. Let me know! )
Lotte is een echt sportfreak en dol op grote (sportieve) uitdagingen. Met betrekking tot haar reuma spreekt ze liever van een fysieke uitdaging dan van een lichamelijke beperking. Lotte zit in haar laatste jaar van de studie sportmarketing, alleen nog een scriptie en dan kan het echte avontuur beginnen. Naast het schrijven van haar scriptie is zij ook Bikkel via de Bart de Graaff foundation en bezig met haar eigen onderneming op te starten. Naast het sporten is reizen en koken een andere echte passie van Lotte.
Berlinda.
op 30 May 2016Edith van der Horst
op 30 May 2016Freya
op 30 May 2016