Mijn strijd tegen de kilo's: hoe ik de helft van mijn gewicht verloor
Net voor mijn 18e verjaardag woog ik 133 kilo. Ik realiseerde me hoe vreselijk ongelukkig ik eigenlijk was met mezelf. Als ik alleen al in de spiegel keek walgde ik zo erg van mijzelf. Ik kwam het huis bijna niet meer uit en wilde niemand zien en niemand tegenkomen – zo erg schaamde ik me voor mijzelf en voor mijn lichaam. Mijn naam is Mariah, ik ben 19 jaar en ik ben al zo lang als dat ik mij kan herinneren in strijd met de kilo’s. Ik ben altijd wel stevig geweest, maar na mijn 15e is het heel erg uit de hand gelopen. Ik at veel te veel en bewoog ook nog eens te weinig. Ik heb meerdere pogingen gedaan om af te vallen en iedere keer vlogen de kilo’s er ook echt wel vanaf. Helaas kwamen ze er daarna dubbel zo hard weer aan.
Een maagverkleining als enige oplossing
Op het internet las ik over een ‘gastric bypass’ (een maagverkleining) en besloot ik me daarin meer te verdiepen. Ik ben heel impulsief en na enkele minuten had ik al besloten dat dit eigenlijk de enige oplossing voor mij was. Dit was de enige uitweg van dit vreselijk ongelukkige en ongemakkelijke leven. Een afspraak bij de huisarts was snel gemaakt. Hij stemde ermee in dat dit een goed idee was en adviseerde me om een afspraak te maken bij het ziekenhuis in Slotervaart. De zenuwen waren sterk aanwezig bij mijn intakegesprek, welke helaas niet fijn verliep. Ik ben iemand die niet zo snel open kan zijn als ik het idee heb dat degene met wie ik praat mij niet begrijpt. Door mijn onzekerheid voelde ik mij snel aangevallen. Toch gaf ik niet op en ging ik het traject, met veel gesprekken en vele onderzoeken, in. Groen licht
Mijn medisch psycholoog is echt een man die ik nooit zal vergeten. Ik heb mij nog nooit zó op mijn gemak gevoeld bij een psycholoog. Ik wist dat ik ergens in het traject zou moeten beginnen met afvallen en na een goed gesprek met hem dacht ik dan ook: ‘Oké, Mariah, die knop gaat nú om!’. De periode van diëten en sporten begon op 18 maart 2015. Na een lang en spannend traject kreeg ik gelukkig groen licht en 13 oktober 2015 werd ik geopereerd. De dag zelf was intens. Ik besefte mij maar al te goed dat echt mijn hele leven op het punt stond om te veranderen. Ik was op eigen kracht al 21 kilo afgevallen. Ik was dan ook vol trots en motivatie toen ik de operatiekamer inging, hoewel de emoties ook hoog zaten. Zo enthousiast als ik de dagen voor de operatie was, zo verschrikkelijk waren de dagen erna. Voor mijn gevoel ging het zo slecht: ik had werkelijk overal pijn en voelde me ontzettend suf. Twee weken lang ging mijn eten door de blender. Lekker is anders, naar mijn mening… Maar hé, ook daar ben ik doorheen gekomen. Ik was al vrij snel weer hard aan mezelf aan het werken. De kilo’s vlogen er weer af en dit keer kwamen ze niet terug. Het idee om straks precies de helft van mijn startgewicht te wegen stond mij wel aan: 66,5 kilo was mijn doel! Het ging niet allemaal van een leien dakje. Doordat ik moest ontdekken wat ik wel en niet mocht en kon eten voelde het alsof ik alles weer opnieuw moest leren eten. Gelukkig kreeg (en krijg) ik superveel steun van mijn lieve moeder, die echt de hele supermarkt doorzoekt voor nieuwe, gezonde producten. Weinig koolhydraten en suikers, veel eiwitten, ga zo maar door. Nadelen die het waard zijn
Er zitten niet alleen maar voordelen aan de operatie. Ik kan niet goed meer tegen koolhydraten en suikers. Natuurlijk kun je dit zien als een voordeel, maar soms kan ik al slecht tegen een stukje brood. Mijn bloedsuikerspiegel kan van heel laag naar heel hoog schieten. Het is soms vermoeiend hoe elke dag weer een nieuwe uitdaging is en eerlijk is eerlijk: soms wil ik dat alles weer gewoon ‘normaal’ kan zijn. Maar dan werp ik één blik in de spiegel en weet ik weer dat dit het dubbel en dwars waard is. Mijn streefgewicht van 66,5 kilo heb ik op 2 juni dit jaar gehaald. Het was zo’n bijzonder moment. Ik kon het gewoon niet geloven dat ik de helft van mijn gewicht gewoon kwijt ben! Realiseren dat ik eindelijk een heel normaal gewicht heb is zo fijn. Ik kan eindelijk weer van alles doen wat ik op mijn leeftijd hoor te doen. De deur uit, lekker de stad in, uitgaan en naar het strand of zwembad zonder te hoeven denken: ‘Oh, wat als ik een bekende tegenkom?!’. Ik kan nu shoppen voor maatje 38. Als een kledingstuk groot valt en ik een maat 36 nodig heb voelt dat zo geweldig! Ik kan het niet eens beschrijven. Inmiddels weeg ik 63 kilo en wil ik het liefst 60 kilo wegen. Daarnaast moet ik nog doorverwezen worden naar de plastisch chirurg. Je begrijpt wel dat als je 70 kilo afvalt alles gaat hangen. Overal heb ik overtollige huid waar ik soms verdrietig van word. Ik weet wel dat er een dag komt dat het allemaal weer strak gemaakt wordt en naar die dag leef ik echt toe. Dan kan ik pas echt het resultaat goed zien! [caption id="attachment_21717" align="aligncenter" width="376"] Mariah voor en na haar strijd tegen de kilo's[/caption] Meer dan alleen afvallen
Een nieuw leven met een nieuwe levensstijl gaat niet vanzelf. De operatie betekent niet alleen afvallen. Het gaat gepaard met een paar vervelende dingen, zoals het slecht reageren op bepaalde producten, vaak bijna flauwvallen, haaruitval, overtollige huid en elk moment van de dag moet ik denken aan eten. Dat deed ik al toen ik zwaar was, maar op een hele andere manier. Ik moet er altijd aan denken wat bij me te hebben of om vooruit te plannen wat ik ga eten en hoe ik dat ga doen. Door het resultaat vind ik het de moeite echter allemaal zo waard. Mijn zelfvertrouwen is weer helemaal terug en ik ben zo gelukkig. Alleen was mij dit nooit gelukt. Ik krijg nog steeds zoveel steun van familie en vrienden die, ondanks dat ze het niet allemaal begrijpen, heel erg hun best doen. Dit waardeer ik dan ook zo erg. Zonder hen had ik dit niet gekund, want het is 100 keer zwaarder en ingewikkelder dan ik had verwacht. Liefs, Mariah