Stilstaan bij succes in een prestatiemaatschappij
Laat ik meteen met de deur in huis vallen. Ik heb mijn diploma gehaald en een nieuwe baan bij een heel vet bedrijf. Vanaf nu ga ik door het leven met de titel MSc. Ik ga per augustus meteen aan de slag bij een multinational. Twee mijlpalen in mijn leven die ik graag deel met familie en vrienden en ook iets wat ik heb gedeeld op social media. Ik ben best een beetje trots. Aan de andere kant herken ik bij mijzelf, maar ook bij veel anderen, dat wij eigenlijk niet echt stilstaan bij het behalen van succes. We streven een jaar, of soms meerdere jaren, naar een bepaald doel, maar zodra we dit doel bereikt hebben, lijkt het genot hiervan algauw te vervagen in nieuwe doelen, nieuwe mijlpalen en staan we niet stil bij hetgeen wat voorheen het doel was. We zijn een avond heel euforisch of we geven hooguit een feestje. Jammer eigenlijk, want het stilstaan bij jouw eigen prestaties zou best wel wat langer mogen duren. Ik raad jullie aan om vaker stil te staan bij de geweldige dingen die jij bereikt hebt, al zijn ze nog zo klein zodat je hier nieuwe energie uit kan halen.
Doelen behalen
Ik heb, zoals velen, een standaard traject doorlopen. Basisschool – middelbare school – hoger onderwijs en werk. Op de basisschool was ik wel eens onzeker over mijn kunnen. Ik moest een bepaalde cito score halen om op de middelbare school te gaan die ik voor ogen had. Het was wel even billenknijpen of dit zou lukken omdat ik simpelweg niet altijd even goed presteerde onder druk. Toen ik de vereiste score overtrof was ik door het dolle heen, voor één dag. Want nu moest ik mijzelf snel aanmelden op de middelbare school, moest ik nog schoolspullen kopen voor de brugklas en ik had nog een zomervakantie vol met overweldigende plannen. En door.. Op de middelbare school maakte mijn hart zowaar elk jaar een sprongetje van geluk als ik mijn eindrapport ontving en ik met goedkeuring doorging naar de tweede, derde, vierde, vijfde en vervolgens de zesde klas. Zodra de eindcijfers bekend waren werd ik overspoeld door een gevoel van vreugde en trots maar zodra ik de ochtend daarop mijn ogen open deed, leek het alweer ‘normaal’. Het nieuwe jaar. En door.. Het eindexamen jaar is een kleine uitzondering. Door de officiële landelijke organisatie erom heen is het net een tikkeltje anders dan wanneer de toetsen binnen de vier muren van de school gehouden worden. Kei hard gebikkeld voor het eindexamens, weken, al dan niet maanden, uitgekeken naar het moment dat ik het middelbare school diploma in ontvangst kon nemen. Dat niemand mij ooit nog zou kunnen afnemen. Toen het verlossende woord in juni dat jaar kwam (ik denk dat we dit telefoontje allemaal nog wel kunnen herinneren), sprong de kurk van de fles en uitte mijn ontlading zich door tranen van geluk. Zo blij was ik dat ik het had gehaald, mijn diploma waar ik zes jaar voor bezig was geweest mocht tekenen. Die avond ging ik met mijn vriendinnetjes de stad in. De hele week heerste er euforie in huize Wijdeven door mijn slaging. Enfin, er moest een schoolkeuze gemaakt worden, ingeschreven worden bij een universiteit, spullen gekocht gaan worden, een woning moest geregeld worden, kleren gekocht worden voor de introductieweek. Ik genoot van de lange zomer vakantie, maar ook het gevoel van slaging ebde weg naar de achtergrond en iedereen ging verder. Nieuw doel: universitair diploma. Moeder’s wijze woorden
Op precies dezelfde manier doorliep ik ook de eerste drie jaar van mijn bachelor. Heel hard studeren voor een toets. Blij zijn als de punten online kwamen, een avond lekker stappen, de tentamenweek vergeten maar altijd alweer iets nieuws op het oog hebben. En zelfs toen ik het bevestigende mailtje kreeg van mijn scriptiebegeleider dat ik ook mijn master had behaald, was ik alweer bezig met het plannen van de toekomst. Gedachten als; ‘ik wil niet te lang werkloos zijn’, ‘ik hoop dat ik ergens binnen kan komen’, ‘waar zal ik gaan wonen?’ kwamen vrijwel tegelijk met het mailtje mijn hoofd binnen. Totdat mijn moeder er een halt toe riep. “Laura” zegt ze: “Sta eens stil bij alles wat je gedaan hebt dit jaar. Kijk eens met een glimlach terug naar afgelopen jaren, in plaats van steeds met een frons naar de toekomst te kijken, twijfelend of het allemaal wel op z’n pootjes terecht komt.” En inderdaad, in mijn onderbewustzijn ben ik altijd maar bezig om plannen voor de toekomst te smeden. Elke keer als ik mijzelf forceer antwoorden te hebben op vragen over de toekomst, spelen de woorden van mijn moeder zich nu af in mijn hoofd. Ik heb de woorden ten harte genomen en ik moet eerlijk zeggen dat ik sinds afgelopen maand rustiger leef. Nadenken over de toekomst
Dat betekent niet dat ik niet nadenk over de toekomst, of dat het mij allemaal niet meer uitmaakt. Maar het betekent wel dat ik bewuster leef. Daadwerkelijk de dag pluk, het beste uit de dag probeer te halen. Even bewust terugschakelen van de vijfde naar de tweede versnelling. Ik ga wel weer terug naar die versnelling, nadat de accu is opgeladen en zodra een hogere snelheid nodig is. Ik ga nu met een stage beginnen en daarna zie ik wel of er iets op mijn pad komt, waarvan ik overtuigd ben dat het komt. Ik heb rust in mijn hoofd en straal rust uit. Ik hoor het van anderen om mij heen. Even geen stuiterbal, even geen plan. ’s Avonds ga ik met een glimlach naar bed terwijl ik denk, dat heb ik maar mooi even geflikt. Morgen weer een dag. Ik hoef niet altijd maar door en door. Vandaag en morgen blijf ik even hier.