Sportief ondanks reuma: "Mijn lichamelijke beperkingen houden mij niet tegen!"
Ik ben Lotte, een fanatiek sporter ondanks de lichamelijke beperkingen die ik heb. Na een ongeluk, nu bijna tien jaar geleden, heb ik twee ingezakte ruggenwervels en sinds twee en een half jaar heb ik ook reumatoïde artritis. Ik heb echt niet alle wijsheid in pacht, ik vecht nog steeds tegen mijn beperkingen, ontken het en soms stoot ik keihard mijn kop ertegen, maar elke keer weer probeer ik ervan te leren. De pijn en de beperkingen zijn een deel van mij. Accepteren kan ik het nog niet helemaal, dit is lastig want ik heb er niet zelf voor gekozen, maar door te sporten en mezelf doelen te stellen, kan ik er wel beter mee omgaan. Vroeger riep ik altijd grappend dat ik net B100 was (die van Bassie en Adriaan die altijd riep: ‘Ik heb ook altijd pech..’ ). Als ik over straat loop, ben ik altijd net diegene die over een uitstekende steen struikelt en als ik ooit mee ga doen met een triatlon ben ik degene die een lekke band krijgt (zal ik wel eerst mijn fietsexamen moeten halen, maar dat is een ander verhaal).
"Vroeger riep ik altijd grappend dat ik net B100 was."
Het ongeluk
Tot mijn achttiende viel het allemaal mee, kleine, vaak heel grappige pechvogel momentjes overkwamen mij, maar twee weken na mijn achttiende verjaardag werd het iets minder grappig. Ik werd aangereden door een auto terwijl ik op de fiets zat. Het gevolg: een gebroken ruggenwervel, ontstoken enkelgewricht en gekneusd stuitje. Nu, bijna tien jaar later, heb ik nog steeds elke dag pijn in mijn rug, zoveel pijn dat ’s nachts de tranen over mijn wangen rollen of op sommige dagen dat elke ademhaling als een messteek in mijn rug voelt. Een kleine drie jaar geleden kwam daar de diagnose reumatoïde artritis bij, BAM! Dit kon er ook nog wel bij, nu zwaar aan de medicijnen maar wel een belangrijk besluit rijker. Ik wil mij nooit meer zo machteloos, klein, alleen en zwak voelen als toen vlak na het ongeluk. Ik was van alles en iedereen afhankelijk en de kleinste inspanning kostte te veel energie of deed pijn. Vanaf dat moment ben ik meer gaan trainen. Zelfs met mijn gipskorset was ik in de gym te vinden. Ik wilde weer fit worden, sterk zijn. Nu bijna tien jaar later ben ik nog nooit zo fit en sterk geweest en push ik mijzelf verder en meer dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Ik ben momenteel aan het trainen voor een halve marathon, eind september ga ik de Halve van Haarlem lopen. Ik heb inmiddels twee keer met de Mudmasters meegedaan en ik ga in mei en juni met de Strong Viking Run meedoen; negentien heerlijke kilometers.Don’t limit your challenges, challenge your limits!
Dat meisje, of die kant van mijzelf die toen daar zo kwetsbaar in de ambulance lag en later, na alle hectiek van de eerste hulp, alleen boven op die kamer in het ziekenhuis terecht kwam, dat meisje met die kwetsbare kant, ziet niemand en laat ik ook niet graag zien. Hoeft ook niet. Ik heb al vroeg geleerd dat ik niet heel veel verder kom met zielig op de bank liggen. Daar word ik ook niet beter van. Het is niet zo dat ik op zoek ben naar medelijden of bevestiging, dat ik een soort superwoman ben, want ik ben alles behalve dat. Ik ben sterk, maar absoluut niet perfect. En het is ook niet zo dat wat ik doe, het vele sporten, de doelen stellen, voor iedereen zou kunnen werken, maar het werkt voor mij en ik vind het heerlijk! Drie uur op een bureaustoel zitten voor mijn werk of stage is een marteling. Het trainen helpt mij juist om dit allemaal wat dragelijker te maken. Ook het stellen van doelen helpt me. Sommige mensen in mijn omgeving roepen: ‘Zou je dat nu wel doen?’ of ‘Pas je goed op jezelf?’ Heel lief allemaal, maar juist deze doelen helpen mij te focussen, ze zorgen ervoor dat ik gemotiveerd blijf en verder wil. Ik weet dat het sporten mij helpt om de dingen in het dagelijks leven beter aan te kunnen. Daarnaast zorgt het trainen er ook voor dat ik me niet meer dat machteloze, angstige en eenzame meisje in dat ziekenhuisbed voel."Ik heb al vroeg geleerd dat ik niet heel veel verder kom met zielig op de bank liggen."
Veel wilskracht, moeilijk begaanbare weg
Er zijn zeker wel momenten tijdens het trainen dat ik pijn heb. Soms heb ik zelfs zoveel pijn dat ik liever niet mijn bed uit wil of simpelweg niet kan. Ook op dat soort momenten sleep ik mijzelf erdoorheen en ga ik gewoon aan de slag omdat ik mij daarna meestal beter voel. De keren dat ik heb moeten stoppen, zijn op twee handen te tellen, mijn trainingen aanpassen is wel geregeld aan de orde. Ook met sommige oefeningen moet ik oppassen, door de reuma, mijn rug en de ‘heerlijke’ hypermobiliteit (soms best handig hoor, de circustrucjes doen het op verjaardagsfeestjes altijd goed!) kan ik niet alle oefeningen doen of minder zware gewichten pakken dan ik zou kunnen en willen. Mezelf een aantal keer kunnen optrekken is het volgende on my wishlist. Een behoorlijke uitdaging want mijn hypermobiele schouder wil nog wel eens bijna uit de kom schieten.Strong & Fearless
Vroeger riep ik altijd: ‘onkruid vergaat niet.’ Ik heb inmiddels geleerd dat onkruid ook gewoon vergaat, maar dat ik niet te stoppen ben. Nu roep ik grappend: ‘ik ben zo sterk als een paard!’ Ik vind het heerlijk om zo fit te zijn. Op de dag van zo’n mudrace of een hardloopevenement voel ik mij goed, vrolijk, on edge en zoals we vroeger wel eens riepen ‘spierwild’. Dan ben ik net als alle andere mensen die er vol voor gaan. Niemand vindt het dan gek dat ik daartussen sta. Dan ben ik niet bezig met mijn fysieke beperking of met de pijn. Dan voel ik mij even ‘normaal’ en ben ik gewoon Lotte; prettig gestoord en volkomen in mijn element!Lotte is een echt sportfreak en dol op grote (sportieve) uitdagingen. Ze spreekt liever van een fysieke uitdaging dan van een lichamelijke beperking. Lotte zit in haar laatste jaar van de studie sportmarketing, alleen nog een scriptie en dan kan het echte avontuur beginnen. Naast het schrijven van haar scriptie is zij ook Bikkel via de Bart de Graaff foundation en bezig met haar eigen onderneming op te starten. Naast het sporten is reizen en koken een andere echte passie van Lotte.