Mijn favoriete Mark Ronson nummer in mijn oortjes, lekker tempo erin, perfect weer.… de ideale omstandigheden voor mijn hardlooprondje. Hardlopen is mijn work-out, de enige overigens hoor, als je het achter één- en driejarige jongetjes aanrennen tenminste niet meerekent. Dat is bij míjn kinderen in ieder geval een behoorlijke inspanning.
“Dat vind ik fijn, net iets harder gaan dan de mensen om me heen.”
Maar goed, ik loop dus hard. Voor mij is dat de perfecte sport. Lekker buiten, je kunt gaan wanneer je wilt, je eigen tempo bepalen én, een niet te onderschatten bijkomstigheid, ik leer ontzettend veel over mezelf tijdens het lopen. Zoals afgelopen week bijvoorbeeld: Ik loop lekker, helemaal in mijn comfortabele ritme. (Ik ben op zo’n moment altijd in de veronderstelling dat ik, als het moet, een marathon kan lopen... Laat mij maar in die waan.) Totdat er vlak voor me een andere hardloopdame op mijn route komt. Ze loopt langzamer dan ik. Als ik in dit tempo door blijf lopen, wek ik misschien de indruk dat ik haar stiekem besluip. Ik kán natuurlijk langzamer gaan lopen om dat te voorkomen. Maar net zoals ik ook altijd op de snelweg doe, als ik heel langzaam dichterbij mijn voorligger kom, geef ik gas bij zodat ik overduidelijk ga inhalen. Dat vind ik fijn, net iets harder gaan dan mensen om mij heen. Net iets meer mijn best doen. Net iets beter voor de dag komen.
“Zij laat zich toch ook niet door mij beïnvloeden?”
Bij het passeren van de betreffende dame, analyseer ik haar een beetje. Ze lijkt fit, sportief, ouder dan ik en ze is, niet dat het er toe doet, maar toch, prachtig slank. De grap is, dat ik, terwijl ik haar inhaal, me onzeker voel worden. Deze mevrouw lijkt namelijk ook heel zelfverzekerd, straalt rust uit en komt heel gebalanceerd over. Wat me eerder een goed gevoel over mezelf gaf, namelijk inhalen en dus harder gaan dan een ander, maakt me nu juist weer onzeker. ''Waarom moet ik me nu weer zo nodig uitsloven en harder gaan dan eigenlijk goed voor me is. Waarom laat ik me weer zo opjagen door mijn omgeving!?'', denk ik. Zij laat zich toch ook niet door mij beïnvloeden en loopt lekker haar eigen tempo. Waarom kan ik dat niet?
“Altijd die twijfel”
Wanneer is het goed genoeg? Dat is de vraag die mij dagelijks en dus ook tijdens het hardlopen, bezig houdt. Ik ben over heel veel dingen tevreden. Ik heb mijn eigen bedrijf, dat precies gaat zoals ik wil. Ik leef gezond en zit lekker in mijn vel. Ik heb een prachtig gezin, een leuke vent en een heerlijk huis. Ik voel een enorme bewegingsvrijheid in mijn leven. En toch kom ik met enige regelmaat mensen en situaties tegen die me heel onzeker maken. Omdat ik mensen bijvoorbeeld heel bekwaam vind in hun vak, ga ik twijfelen over mijn eigen deskundigheid. Of omdat ze prachtig slank zijn vind ik mezelf ineens, terwijl ik doorgaans heel tevreden ben met mijn lijf, toch weer dik en on-charmant. Maar ook wanneer iemand heel opgeruimd en zelfverzekerd overkomt, wat ik dus niet ben, zou ik dat ook wel graag willen zijn.
“Hoe vol is jouw glas?”
Mensen blijken het gelukkigste te zijn als ze het net iets beter hebben dan hun naasten. Dus dat ik graag nét iets harder rijd dan andere mensen op de snelweg of liever nét iets harder loop dan de anderen die ik tegenkom, is dus helemaal niet gek hé mensen. Dat is toch fijn om te weten. Het gaat er niet om wát je hebt of bent, het gaat erom met wie je jezelf vergelijkt. Met andere woorden: is jouw glas half vol of half leeg? Binnen de groep van jouw “naasten” vind je namelijk altijd mensen die het beter, maar ook mensen die het slechter hebben. Het is jouw keus aan wie je jezelf meet en dus ook, of je je zelfbeeld positief of negatief laat beïnvloeden.
“Analyseer je onzekerheid en besluit of je er iets mee wilt doen”
De clou voor mij is altijd, dat het de kunst is om tevreden te zijn met jezelf én tegelijkertijd accepteren dat je je voortdurend ook weer laat beïnvloeden door anderen. Hoe verwarrend dit soms ook is, en hoe onzeker je daar soms ook van wordt. Analyseer je onzekerheid en besluit of je er iets mee wilt doen of niet, en doe er iets mee of ga lekker door met je ding.
Eenmaal de hoek om, paste ik mijn tempo weer aan en pakte ik mijn comfortabele pas weer op. Tegelijkertijd, besloot ik mijzelf niet te veroordelen. En wat heb ik weer heerlijk gelopen!
Linda
op 20 Oct 2015