Januari, de maand van de goede voornemens. 'Nu stop ik echt met roken, maak ik minstens drie keer per week gebruik van mijn sportschoolabonnement en eet ik elke dag gezond.' Dergelijke voornemens hebben we allemaal elk jaar weer. Ik ook. Alleen afgelopen jaar iets eerder. Namelijk in juli al. Voor de goede orde: ik rook niet, eet overwegend gezond en als sportinstructrice sport ik veel. Toch vond ik het tijd om weer eens de puntjes op de i te zetten. Ik was op dat moment een jaar single-af en in dat jaar waren er een aantal ongezonde gewoontes ingeslopen... Een chocoladereep hier en daar, lekker uit eten en tot overmaat van ramp begon ik sporturen over te slaan. Tijd om mezelf weer bij te les te sleuren en een plan van aanpak te bedenken.
Het plan
Dat plan werd Personal Body Plan. Zes maanden lang mijn voeding bijhouden en vier keer in de week een krachttraining. Het was nieuw en heel anders dan ik gewend was te sporten. Bovendien mocht ik in de bulkfase (de fase waarin je spiermassa opbouwt) aardig wat calorieën wegstouwen. Daarom ging ik de eerste drieënhalve maand als een speer. Ik hield keurig mijn eten bij, had geen honger en genoot van de trainingen en de bijbehorende spierpijn. Maar na die eerste paar maanden werd ik ongeduldig. Ik zag geen grote veranderingen. Ik viel niet af, de omtrek van mijn taille bleef gelijk en ik nam ook niet significant meer spieren waar. Dat is natuurlijk niet zo vreemd als je al niet zo zwaar bent en behoorlijk wat spiermassa hebt, maar toch baalde ik een beetje. Als ik ergens mijn best voor ele, wil ik wel resultaat zien! Daarom stelde mijn coach voor om van doel te switchen. Van spieropbouw naar vetverbranding. Die spieren zaten er immers, ze moesten alleen nog zichtbaar gemaakt worden. En dat lukt alleen door meer vet te verbranden. Een bonk spier
Vol goede moed ging ik aan de slag. Ik zocht foto's op van een paar jaar geleden toen ik helemaal afgetraind was. Geen grammetje vet, één bonk spier. Dat was mijn motivatie, zo wilde ik weer zijn. De eerste week verliep volgens plan. De trainingen waren nog steeds hetzelfde, ik mocht alleen 500 kcal per dag minder eten dan de maanden ervoor. Eitje, toch? Tot het weekend aanbrak en mijn vriend croissantjes haalde voor de lunch. En wat lekkers voor bij de film. En daarna voorstelde om gezellig uit eten te gaan... Ik zat met de handen in het haar. Zo weinig eten per dag en toch genieten... hoe moest dat?! Mijn coach verzekerde mij dat ik echt nog wel eens wat lekkers mocht eten. Ik moest het alleen wat beter plannen dan voorheen. En prioriteiten stellen. Maar na twee weken was ik het helemaal zat. Ik kreeg het niet voor elkaar om naast mijn normale maaltijden iets lekkers in te plannen en binnen mijn caloriebudget te blijven. Het begon buiten net koud te worden en mijn lijf schreeuwde om energie. Bovendien: aan wie moest ik in december mijn six pack laten zien? Niet echt de tijd van het jaar om in een bikini rond te paraderen.
Wat nu?
Ineens vroeg ik me dan ook af: wil ik dit eigenlijk wel? Ik dacht dat ik terugwilde naar mijn fysiek van een paar jaar geleden, maar is dat wel haalbaar in mijn huidige situatie? Mijn leven is enorm veranderd sindsdien. Ik ben geen single meer en sporten en gezond eten is nu veel minder een obsessie dan het toen was. Genieten vind ik nu vele malen belangrijker. Ik moest dus een keuze maken. Óf vasthouden aan mijn doel en discipline tonen óf aan mezelf toegeven dat ik daar geen zin meer in heb en de consequentie daarvan (een extra vetrolletje) accepteren. Toch maar niet
Zonder de handdoek volledig in de ring te gooien, koos ik voor dat laatste. Ik sport nog steeds bovengemiddeld veel, houd me zo veel mogelijk aan de voorgeschreven trainingen en ik eet over het algemeen gezond. Maar ik laat ook wel eens een training schieten als dat zo uitkomt of ik kies voor een ander soort training. En ook eet ik weer regelmatig iets lekkers. Mijn voeding houd ik niet meer op de calorie nauwkeurig bij. Los van het feit dat dat enorm veel tijd scheelt, voelt dat voor mij ook veel natuurlijker. Ik heb wel meer te doen dan elke hap noteren. Ik vind het belangrijker om gewoon te léven, te eten wanneer ik honger heb en tot ik vol zit. Geen vast stramien meer, maar sporten en eten op gevoel. Ik heb mijn doelen bijgesteld. Soms is dat nodig. Simpelweg omdat het niet
realistisch is of je er gaandeweg achterkomt dat het niet (meer) bij je past. Daarom: ga aan de slag met je goede voornemens, maar wees ook eerlijk en niet te streng voor jezelf. Bedenk wat je belangrijk vindt en waar je prioriteiten liggen. Daaraan kun je afmeten of je doel haalbaar is. En is het dat niet, dan is dat ook geen ramp. Misschien komt er later nog eens een moment dat je wel in staat bent om het te behalen. En dus kijk ik trots naar mijn foto van een paar jaar geleden. Misschien zie ik er ooit nog eens zo uit, misschien ook niet. Maar
either way; it is okay.
