Ben jij je sleutels vaak kwijt en vind je ze uiteindelijk terug in de koelkast? Rijd je na een lange werkdag ineens de afslag naar je woning voorbij, terwijl je er al drie jaar woont? Krijg je bij het geluid van een WhatsAppje of het pingetje van de oven ineens een hartslagpiek van hier tot Tokyo? Snauw je steeds vaker degene(n) af van wie je het allermeeste houdt en heb je je emoties niet meer onder controle? Dit zijn allemaal signalen die ik serieuzer had moeten nemen. Stresstennis
Hoogstwaarschijnlijk herkennen je partner, beste vrienden en familie allang de symptomen. In mijn geval wel, maar ik ontkende alles. Welnee... Er is niets met me aan de hand, ik ben alleen een beetje moe”, en “Mijn werk is mijn hobby en ik krijg er onwijs veel energie van!”. Ik hoor het mezelf nog zo zeggen. Ik wilde aan mezelf en anderen
niet toegeven dat ik, en eigenlijk al jarenlang, zo gestrest was. Alles voelde aan als ‘moeten’; minder leuke dingen, maar zelfs ook leuke dingen. Het voelde aan als zo’n tennisbalmachine die allemaal ballen op je afvuurt, en die jij moet terugslaan in een steeds sneller tempo. Een appje of mailtje kon ik zelfs niet meer handelen. Als mijn vriend vroeg wat ik wilde eten, raakte ik in complete paniek. Ik wist het gewoon niet. Simpele vragen voelden al heel zwaar aan. Je hebt het idee dat niemand snapt hoe jij je voelt, en je kunt steeds minder balletjes terugslaan. Het perfecte plaatje
Eén op de vijf mensen heeft stressklachten. We leven in een maatschappij die veel van ons verwacht. Ikzelf ben daar erg gevoelig voor en wilde de perfecte manager zijn, de perfecte partner, vriendin, collega, dochter enzovoort. Uiteraard, perfectionistisch als ik ben, wilde ik ook een perfect lichaam, kapsel, een perfect schoongemaakt huis, etcetera. Als je naast het nastreven van ‘het perfecte plaatje’ ook nog eens last van hebt van fear of missing out, oftewel
FOMO... Tja, dan maak je het jezelf ook wel erg lastig. Het is belangrijk om je af te vragen voor wie je dit allemaal doet.
Alle balletjes hoog houden
Het is niet erg om fouten te maken en je mag best wat balletjes laten vallen. Klinkt goed, maar als ik na wikken en wegen en met moeite bewust een balletje liet vallen, kreeg ik hem vervolgens met een stuiter wel keihard in mijn bakkes terug. Hoppa, omhoog moest dat balletje weer. Delegeren was sowieso niet mijn sterkste kant. Toch is het belangrijk om op anderen te vertrouwen. Dan is het ook wel zo aardig om een balletje uit handen te geven, in plaats van te lang wachten, alles zelf te willen doen en vervolgens dat balletje in iemands gezicht te smijten.
Komkommers & zegeltjes
In mijn geval was het de onwaarschijnlijke aantrekkingskracht van die lange, groene jongens. Zo heeft iedereen die tegen een burn-out aan hikt of er al middenin zit, zijn of haar eigen 'komkommers'. Je weet het ineens zeker en wilt niets liever dan achter de kassa werken bij de supermarkt, bouwvakker worden, post bezorgen, broodjes bakken, een hondenuitlaatservice beginnen. Even iets compleet anders en weg van alles.
Oké, sounds like me. En nu?
Herken jij je in de signalen van dit verhaal? Maar vooral; durf je ook toe te geven dat deze signalen veroorzaakt kunnen worden door stress? Praat erover en maak het bespreekbaar, maar echt! Ik weet dat het kan voelen als een ontzettend grote drempel en als zwaktebod, maar
trust me... Doe het. Juist mensen die maar doorgaan, nooit opgeven, perfectionistisch zijn en een hoog verantwoordelijkheidsgevoel hebben, ‘overkomt’ een burn-out. Praat er dus over met je partner of goede vriend, psycholoog EN je werkgever. Ga naar je HR-adviseur en benoem het. Ikzelf heb er gewoonweg te lang mee gewacht. Ik was bang voor de consequenties en wilde het niet toegeven. Het voelde als falen. Wacht dus niet te lang, want stress kan overgaan in langdurige stress, daarna in overspannenheid. Als je dan nog steeds maar door dendert en alle signalen negeert, geven je lichaam en geest vanzelf aan dat het niet langer kan. En geloof mij, dat wil je voorkomen.
