Renske's transformatie

Deze week is het woord aan Renske Lammers (20) over haar zware zoektocht naar het vinden van balans en zelfacceptatie. Renske vertelt open over haar gevecht tegen anorexia, het refeeding syndroom en hoe sterk zij er uiteindelijk uit is gekomen. Wat een doorzetster, petje af!

Spelen met eten

Op ongeveer 13-jarige leeftijd dacht ik dat ik iets ‘gezetter’ was dan mijn vriendinnen. Achteraf gezien viel dat reuze mee. Ik probeerde soms een weekje niet te snoepen, maar wanneer we op een vrijdag een filmavond organiseerden was er veel gezelligheid en dat ging gepaard met eten. Dan was ik weer terug bij af. Ik faalde. Waarom kon ik hier geen controle over houden? Op een gegeven moment sloop het erin… Ik probeerde steeds iets minder te eten en iets meer te bewegen, op een manier waardoor het niet zichtbaar was voor de buitenwereld wat voor een gevecht ik dagelijks met mijzelf voerde. In de zomer van 2011 ging ik samen met mijn beste vriendin vijf weken vakantiewerk doen op het eiland Texel. We maakten lange werkdagen en er was soms weinig tijd om te eten. Iets in mij vond dat prima. Ik daagde mijzelf uit: iedere dag later opstaan, minder grotere porties kiezen en daarnaast had ik altijd een excuus… voor alles! Bij thuiskomst zag mijn moeder meteen dat het mis was; de leegte in mijn ogen, de manier waarop ik met dingen omging, mijn geïrriteerde stemming. Mijn moeder herkende dit proces maar al te goed en smeekte mij om contact op te nemen met de huisarts. Ze kon mij niet verder van de berg af zien glijden.

Oog in oog met anorexia

Na veel gesprekken met de huisarts werd ik doorverwezen naar een centrum voor eetstoornissen in Zutphen. Een eetstoornis? Ik? Ik weet nog dat ik een aantal maanden eerder nog hardop had durven zeggen dat dit mij nooit zou overkomen. En nu, nu stond ik oog in oog met mijn vijand anorexia. Wat heb ik me geschaamd om hulp te zoeken. Ik kon het zelf wel oplossen, tenminste, dat dacht ik. Alweer.

Terwijl ik in mijn hoofd iedere dag en ieder moment de strijd met mezelf voerde en ik nachten wakker lag of zelfs droomde over eten, verwoestte ik mijn lichaam. Aan acht weken ziekenhuisopname ontkwam ik niet. Mijn lichaam was op. Doodop. Toen ik hoorde dat het begrip tussen leven en dood zó klein was, besefte ik onmiddellijk dat ik mezelf volledig kwijt was geraakt in wat voor mij toen een eindeloze strijd leek. Honderd verschillende zusters, strenge broeders, artsen, psychologen, psychiaters, diëtistes, activiteitenbegeleiders, noem het maar op; ik heb ze allemaal meegemaakt op 16-jarige leeftijd. En er zijn veel vrienden die ik kwijt ben geraakt, maar ik neem hen niks kwalijk. Liegen is iets wat ik liever niet doe, maar ik moest wel. Leugens om eigen bestwil noemde ik ze. Keer op keer mezelf verdedigen als er niet geloofd werd dat ik dingen wel of juist niet had gedaan. Die dingen doen zoveel pijn.

Refeeding syndroom: de kilo’s vlogen eraan

Op een gegeven moment had ik het gewenste gewicht bereikt om het ziekenhuis te verlaten, maar al snel ging het thuis helemaal mis. Ik ging minder eten dan op mijn aankomlijst stond. Mijn lichaam sloeg alles op, ik kwam in twee weken tijd zeven kilo aan (voornamelijk vocht). De artsen noemden dit het refeeding syndroom, maar wisten zich er geen raad mee. Dit komt zelden voor, slechts een enkel persoon die anorexia heeft gehad krijgt het. Het is een automatische reactie van het lichaam, het slaat alles op omdat het bang is dat je nogmaals gaat ‘hongeren’. Later sloeg mijn lichaam niet alleen vocht maar ook vet op. Twee of drie kilo aankomen in één week was geen uitzondering. Maar des te minder ik at, des te erger het werd. Dit was mijn ergste nachtmerrie. Mijn ouders zagen mij steeds dieper in de afgrond glijden. Mijn psychologen gingen mij wantrouwen en dachten dat ik aan het bingen was en dus veel at en overgaf. Ik vond het zo oneerlijk: toen ik anorexia had moest ik bewijzen dat ik niet overgaf of mijn eten niet weggooide, maar toen ik aankwam moest ik bewijzen dat ik echt niet te veel at. Deze periode heeft mij onzeker gemaakt, ik was ten einde raad en kon mijn lichaam niet in controle houden. Gelukkig heeft mijn lichaam zich in de loop van het jaar zo goed mogelijk hersteld, al reageert mijn lichaam soms nog steeds heftig op bepaalde dingen.

Ik ben meer waard dan een bepaald gewicht

Maar ik was nooit alleen in deze strijd. Ik kon altijd rekenen op mijn lieve vriend, mijn familie en echte vrienden. Acht weken lang kwamen ze mij opzoeken en ook in de tijd daarna waren zij er altijd. Sommige momenten zullen altijd lastig blijven, maar ik kan nu in de spiegel kijken en tegen mezelf zeggen dat ik trots ben. Trots op het feit dat ik ervoor heb gekozen om te vechten tegen mijn eetstoornis en mijn anorexia overwonnen heb. Het was moeilijk om mijn oude vertrouwde leventje achter me te laten, maar geloof me, het is de allerbeste beslissing die ik ooit heb gemaakt. Ik besefte me opeens dat het leven niet alleen bestaat uit een bepaald gewicht, ik ben zoveel meer waard dan dat. Jij en ik zijn geen getal op de weegschaal. Daarom kan ik mij ook helemaal vinden in de quote ‘Strong is Size Perfect’, als jij sterk genoeg bent om van jezelf te houden zoals je bent, dan ben je voor mij ‘perfect’. Ik ging me meer verdiepen in de sportwereld en dan bedoel ik voornamelijk krachttraining en hardlopen. Het geeft me nu zoveel kracht om mezelf steeds te verbeteren door met het pakken van zwaardere gewichten in de sportschool. Daarnaast zorg ik dat ik ‘fit’ blijf door naast het sporten goed op mijn eten te letten. En dan nu op een goede en gezonde manier. Ik voed mijn lichaam in plaats van dat ik het uithonger. Ik besef nu pas hoeveel schade ik mijn lichaam heb aangericht. Tegenwoordig ben ik uren in de keuken te vinden om lekker gezond te koken en bakken. Maar ik vind het ook heerlijk om met vriendinnen een wijntje te drinken en ergens te gaan eten. Het draait om de balans in mijn leven. Eerst wilde ik altijd dun zijn, toen wilde ik sterk en mega fit zijn, maar nu heb ik er voor gekozen om echt gelukkig te zijn en daar ben ik heel trots op!

Fitgirls Community

Via social media lijkt het soms alsof bepaalde mensen 'perfect' zijn, maar wanneer ik met deze meiden in gesprek kwam toen merkte ik dat we allemaal maar mensen zijn en dat veel dezelfde struggles hebben. Ik heb zelfs al eens met wat meiden die ik via Instagram ken afgesproken en ik vind het zeker de moeite waard om zulke meetings vaker te doen. Ik wil jullie, lieve allemaal en specifiek diegene die worstelen met dezelfde strijd, ervan overtuigen dat er echt een lichtpunt is na deze donkere zwarte tunnel. En ik weet hoe moeilijk het is om hulp te zoeken, je voelt je zwak, maar juist het feit dát je je laat helpen laat je vechtlust zien. Op de momenten wanneer het je allemaal te veel wordt, wanneer je hoofd uit elkaar barst van het denken en je eigenlijk liever opgeeft omdat het leven geen zin meer lijkt te hebben. Vecht juist dan voor alle mensen die van je houden, dat heeft mij ook geholpen. Stapje voor stapje zal je steeds een stukje van jezelf terug vinden en met (professionele) hulp zullen enkele puzzelstukjes in elkaar vallen. Als je in jezelf blijft geloven dan ben je veel en veel sterker dan je denkt. Ga je dromen achterna! In deze rubriek biedt Fitgirls.nl een podium aan vrouwen die een transformatie hebben ondergaan. Dit kan een transformatie zijn van ongezond naar gezond of ‘normaal’ naar gespierd, maar alle soorten lichaamstransformaties om trots op te zijn horen in deze rubriek thuis. Het zijn stuk voor stuk inspirerende verhalen om jou te motiveren om de sterkste versie van jezelf te worden! Wil jij jouw verhaal delen of ken jij iemand wiens verhaal een plekje in deze rubriek verdient? Mail dan naar iris@fitgirls.nl en wie weet lees jij jouw verhaal binnenkort hier terug! Klik hier voor Melanie's indrukwekkende transformatie!