Prikkeldraad en vuur: Eva ervaarde de eerste Nederlandse Spartan Race
Toen Reebok een dag van tevoren vroeg of ik mee wilde doen aan de eerste Spartan Race in Nederland, kon ik natuurlijk niet anders dan ‘ja’ zeggen. Nieuwe uitdagingen ga ik niet uit de weg en zo'n race is de ultieme manier om weer eens uit je comfortzone te treden. Ik moest wel even slikken toen ik filmpjes zag van eerdere Spartan Races, gehouden in het buitenland. Het wordt namelijk de zwaarste Obstacle Run genoemd. Tijgeren onder prikkeldraad door, over vuur springen en in een paar meter hoog touwklimmen, zijn enkele obstakels die getrotseerd moeten worden. Bovendien mag je geen obstakel overslaan. Haal je er eentje niet? Dan word je gestraft met 30 burpees. Zou mijn ongetrainde lichaam dit trekken?! Afgelopen zaterdag ging ik dus enigszins nerveus naar IJmuiden waar de race zou plaatsvinden. Er was onstuimig weer voorspeld, dus dat zou nog een extra obstakel zijn. Gelukkig was het droog toen ik bij de Reebok stand arriveerde. Ik kreeg daar een speciale Spartan Race outfit, inclusief schoenen met extra grip en een dun thermoshirt. Ik merkte al snel dat ik niet de enige was die van de stress z'n nagels afgebeten had. In de hele ruimte hing er een lichtelijk gespannen sfeer, gemengd met veel enthousiasme. Iedereen had er zin in, maar had geen idee wat hem te wachten stond. Na een welkomstwoordje van Men's Health covermodel JayJay was het tijd om ons naar het startvak te begeven. Na een lekkere warming-up, klonk het startschot en kwam de groep in beweging. Al snel moesten we over een houten hek springen en daarna gelijk onder eentje doorkruipen. Ik zag nog geen beren, eh, obstakels op de weg en zette in een lekkere pas mijn race voort. Na een paar minuten kwam er echter een hogere houten schutting in zicht, eentje waar ik met geen mogelijkheid alleen overheen zou kunnen. Wat er toen gebeurde, is misschien wel het tofste van zo'n Spartan Race. Een man wenkte me en gaf me een voetje om over het grote houten hek te komen. Het was onwijs gaaf om te zien hoe iedereen elkaar hielp om over de obstakels te komen. Want zeg nou zelf, we are better together, toch?
God straft meteen
Na de houten muren werd de race toch iets heftiger. Ik moest namelijk in een 3 meter hoog touw klimmen. Klinkt makkelijk, maar mijn bil kwam nog geen meter van de grond (iets met onderontwikkelde armspieren). Het gevolg? Samen met een paar anderen 30 burpees doen. En dat is veel... Een paar uur later mocht ik de race weer vervolgen met een run over het strand. Door de harde wind kwamen er kilo's zand in mijn ogen, wat er nog steeds inzit. Op het strand moesten we nog een aantal evenwichtsoefeningen doen en ik was blij dat mijn yogalessen toch van pas kwamen bij deze race. De burpee-ronde mocht ik dus overslaan en ik vervolgde de route door de duinen. Vrolijk schreeuwde ik tegen mijn Spartan-maatjes dat we nu toch echt wel bijna op de helft moesten zijn. God straft natuurlijk meteen. In de duinen moesten we met een megazware ijzeren ketting de heuvel op en af lopen. De ketting sneed in m'n huid en ik liep binnensmonds een potje te schelden. De ketting afgooien was ook geen optie, want 30 burpees doen was het alternatief. Achter me zag ik JayJay sneller mijn kant op lopen, maar no way dat deze rasechte sportman mij zou inhalen. Na het ketting-obstakel moesten we weer door de duinen rennen en ik merkte dat mijn benen al wat begonnen te verzuren. Gelukkig kwamen we op het terrein aan waar er nog wat obstakels op ons stonden te wachten. Dit waren de obstakels waar ik nachtmerries over had. Ik moest namelijk zo'n 5 meter onder prikkeldraad door tijgeren. Er spookten enge gedachten door mijn hoofd: wat als het prikkeldraad vast komt te zitten in mijn haar? Of nog erger: in mijn oog?! Ik zag de krantenkoppen al voor me: ‘fake #fitgirl doorboort oog tijdens Spartan Race.’ Dat ik enigszins claustrofobisch ben, hielp ook niet echt om onder laaghangend prikkeldraad te kruipen. Ik haalde diep adem en ging op mijn buik liggen. Ik probeerde zo laag mogelijk te blijven en terwijl ik door de modder aan het banjeren was, kwam ik erachter dat ik een tijger-talent ben. Binnen no time stond ik weer rechtovereind met beide ogen en haar nog intact Spartan Race finisher
Die opluchting was helaas van korte duur, want het volgende obstakel was de Monkey Bar. Het touwklimmen was al een drama, laat staan dat ik als een aapje van ring naar ring kan slingeren. Op de een of andere manier kwam mijn inner-Tarzan (of eigenlijk Jane) naar boven en zwaaide ik moeiteloos van ring naar ring. Ik luidde de bel als teken dat ik het gehaald had en rende naar het volgende onderdeel. Ik checkte of mijn veters goed vast zaten, zette een sprintje en sprong over het smeulende vuur. Terwijl ik dit deed, dacht ik: wauw, dit was zo verschrikkelijk gaaf! Ik nam mijn medaille in ontvangst en vanaf nu mag ik mezelf gewoon een Spartan Race finisher noemen, Aroo! Ik heb spierpijn op plekken waarvan ik niet wist dat ik daar spieren heb. Ook zit ik onder de blauwe plekken en vis ik nog steeds zandkorrels uit mijn ooghoeken, maar wauw; wat was deze race onwijs gaaf! Een (halve) marathon loop je vaak alleen, maar zo'n Obstacle Run doe je samen. Dat is wat zo'n evenement leuk maakt. Volgende keer ben ik zeker weten weer van de partij. Ben je op zoek naar een Obstacle Run die niet voor pussies is? Probeer dan zeker een keer de Spartan Race van Reebok! Ik zie je bij het startvak ;-)