#1 Op weg naar herstel: Een rugoperatie en dan?

So V is psycholoog, onderneemster, eigenaresse van diverse webshops, fashion lover en lifestyle coach. Afgelopen jaar werd zij overvallen door heftige rugklachten waardoor haar beroepsmatige en sociale leven plotseling tot stilstand kwam te staan. Maandelijks schrijft ze op Fitgirls.nl hoe ze hier mee om gaat en deelt ze haar ervaringen op de weg naar herstel.

Hoe het begon

In 2007 studeerde ik cum laude af als psycholoog aan de vrije Universiteit van Amsterdam. Ik begon mijn carrière als psycholoog in de verslavingszorg. Nooit eerder had ik rugklachten gehad en naast mijn werk als psycholoog was ik veel in de sportschool te vinden. In 2011 werd ik voor het eerst geconfronteerd met heftige rugklachten: lage rugpijn, pijn in mijn billen, uitstraling in de benen en tintelingen tot aan mijn tenen. Met behulp van fysio en pijnstillers (tramadol) kon ik uiteindelijk naar drie maanden weer aan het werk, maar het was een pittige periode. Een jaar ging het goed en toen moest ik mij opnieuw anderhalve maand ziek melden vanwege mijn rug. Daarna ging het twee jaar lang goed, heel goed zelfs. Helemaal geen rugklachten meer, een leuke baan als psycholoog (inmiddels bij een eetstoorniskliniek), voorzitter van de ondernemingsraad, een leuke man, een super hond, lieve familie en twee goedlopende webshops. Tot aan januari 2014. Vrijwel uit het niets waren de rugklachten weer volop aanwezig. De eerste maanden waren erg heftig. Het ging eigenlijk van kwaad tot erger, in plaats van dat rust tot verbetering leidde, werden de klachten alleen maar erger. Van iemand die altijd de hele dag in de weer was, zat ik opeens de hele dag thuis aan de pijnstillers.

De diagnose

De zoektocht naar wat er nou echt aan de hand was ging van start. Het was een lange en zeer frustrerende weg. Mijn ervaring met de gezondheidszorg niet goed geweest. Het is dat ik mij niet zomaar alles laat aanpraten, maar als dat wel het geval was geweest, was ik nu nog geen stap verder. De orthopeed van het Spaarne ziekenhuis kwam, na het beoordelen van een MRI die niets anders liet zien dan vroegtijdige slijtage, tot de conclusie 'dat hij verder niets voor me kon doen.' Na uitgebreid onderzoek op internet en gefrustreerd door het gevoel 'niet serieus genomen te worden', ben ik toen bij een privé kliniek terecht gekomen. Tot mijn grote opluchting en verbazing kon hier heel snel een aanvullende CT scan gepland worden en werd de diagnose binnen een maand duidelijk: dubbelzijdige spondylolysis, oftewel een dubbelzijdige breuk in mijn L5 wervel wat heeft geleidt tot een lichte afglijding van de onderste wervel (spondylolisthesis). Deze breuken kunnen aangeboren zijn of ontstaan zijn door een trauma. Wat de oorzaak bij mij is geweest, is niet duidelijk. Onderstaande afbeelding illustreert zowel de spondylolysis als de spondylolisthesis. De verschuiving bij mij is niet zo erg als op de illustratie foto, maar het geeft een idee. Het was super fijn om eindelijk een diagnose te hebben. Na ruim zes maanden voornamelijk aan bed gekluisterd te zijn, was er eindelijk een lichtpuntje. Niet alleen kon ik nu aan mijn herstel gaan werken, ik had nu eindelijk ook de bevestiging dat de pijn niet 'tussen mijn oren zat'.

De behandeling

Samen met de kliniek maakte ik een behandelplan: stoppen met de oxycodon (morfine achtige pijnstiller) en drie of vier keer per week onder begeleiding gaan sporten om de spieren te versterken in de hoop dat dat de klachten voldoende zou opvangen. Als dit niet zou werken, zou een operatie overwogen worden. Vol goede moed ging ik aan de slag, vast besloten om een operatie te voorkomen. Ik nam privé yoga les om mijn lichaam weer te laten wennen aan het bewegen, ik stopte met de oxycodon en na vier weken ging ik weer voor het eerst sporten in de sportschool, daarnaast startte ik bij een osteopaat. Langzaam aan begon ik me wat beter te voelen. Maar de kernklacht, de lage rugpijn en extreem pijnlijke uitstralingen in mijn billen hielden ongeacht al mijn efforts enorm aan. Ik besloot dat het zo niet verder kon, ik zat nu al acht maanden thuis, ik kon niet werken, mijn webshops moesten gerund worden door mijn partner en moeder en mijn sociale leven stond zo goed als stil. Na veel research op internet en gesprekken met de arts kwam ik tot de conclusie dat een operatie de enige optie was om een goede kans te maken om van mijn pijnklachten af te komen. Helaas was ik er toen nog niet, want er ging nog een heel proces aan vooraf voordat men overtuigd was van de noodzaak van de operatie. Maar uiteindelijk anderhalve maand later werd ik goed gekeurd voor de spondylodese operatie (een operatie waarbij de ruggenwervels aan elkaar worden vastgezet). In mijn geval is er gekozen voor een 360 spondylodese operatie, hierbij zetten ze zowel de voor als achterzijde van de wervelkolom vast, dus zowel via de buik als via de rug.

De weg naar herstel

Nu ruim drie maanden later is het bijna zover. In januari zal ik geopereerd gaan worden in het OLVG. Hoewel ik hier maanden naar heb uitgekeken, vind ik het ook super eng, met name de narcose, maar ook de onzekerheid over het herstel proces. De revalidatie zal in ieder geval minimaal drie maanden in beslag gaan nemen, waarin ik echt heel weinig zal mogen. Hoe ik hiermee zal gaan dealen, waar ik allemaal tegen aan zal gaan lopen in psychologische zin, en welke lessen hieruit te leren zijn, zal ik in een maandelijks blog met jullie delen via het platform van Fitgirls.nl. Ik hoop dat jullie mij zullen volgen en dat ik jullie kan inspireren dat je nooit moet opgeven en altijd in jezelf moet blijven geloven hoe moeilijk dit soms ook is. Moeilijke dagen hebben we allemaal, of het nu door een blessure, ziekte of een andere tegenslag komt. Ook ik heb soms dagen dat ik het even niet meer zie zitten, en dat is oké. Belangrijkste is dat je er niet in blijft hangen. Ik doe dit door altijd mijn einddoel voor ogen te houden, en alle positieve dingen in het leven te blijven zien. Liefs So V