"Oh man, wat wil ik graag perfect zijn!"
Oh man wat wil ik graag perfect zijn, alles goed doen en vooral alles goed doen voor anderen. Ik heb nooit echt het besef gehad dat ik zo bezig was met het ideaalbeeld van anderen, tot een paar weken geleden. Mijn agenda puilt al een jaar uit met zo’n vier à vijf afspraken per dag. Ik bevind mij in een soort sneltrein, maar mijn enthousiasme neemt het over. Mijn website gaat steeds beter lopen, mijn mailbox loopt voller en mijn nieuwe baan is spannend, maar het allemaal bijbenen is moeilijker dan ik dacht.
Eigenwijs
Ik dacht dat doe ik wel even: mijn baan opzeggen en starten bij het IMove Centre tussen alleen maar zwaar afgetrainde mensen met heel veel opleidingen en ervaringen. Yes, ik begon mijzelf dingen op te leggen. Het begon allemaal een paar weken geleden. Ik was ineens heel moe, het trainen ging minder en mijn studie werd steeds pittiger. Ik voelde me down, waarom kan ik dit niet? Anderen kunnen dit toch ook? Mijn vriend wees mij er al op dat ik te veel van mezelf vraag, doordat ik anderen probeer te bewijzen dat ik oh zo goed ben. Uiteraard luisterde ik niet en ging net zo hard weer door. Een week later belandde ik huilend op de bank. Het lukt niet! Ik wil vijf keer per week sporten en alles eruit halen, ik wil elke dag een uur studeren, ik wil fulltime werken, ik wil mijn site, ik wil niemands verjaardag vergeten etc… Sophie (ook blogger op Fitgirls.nl) wees mij even keihard op de feiten: "Charlie je bent enorm aan het invullen voor anderen, je bent ook maar een mens, niemand is perfect." Ik schoot meteen in de verdediging en antwoordde: "maar ik ben superwoman" met een grote lach erachteraan.Gewoon lachen en door...
Daar ben ik ook goed in: alles weglachen. Je hebt zo veel volgers, die uitkijken naar jouw blogs en posts, je wordt overal uitgenodigd en ik vond dat ik overal bij moest zijn. Dat is toch wat ze van mij verwachten? De dagen erna dacht ik steeds aan de woorden van Sophie, potverdikkie… ze had gewoon gelijk. Ik begon mij bij alles af te vragen waarom doe ik dat? Ik heb het drukker dan een gemiddeld persoon en dat is mijn eigen keus, weet ik nu. Dat ik mijzelf volledig voorbij loop, is dan ook niet gek, ik ga rustig na een dag werken nog sporten, naar een event en nog snel door naar een verjaardag. Ze verwachten immers dat ik kom, toch? Toen niemand aan mij vroeg: "Hé Char? Hoe gaat het met jou?" Was het de druppel, waarom doe ik dit? Ik lijk wel gek! Ik schrapte voor een week (behalve mijn werk) mijn agenda en koos voor tijd voor mijzelf, binnen twee dagen was ik ziek en echt ziek. Daar lag ik dan op de bank met mijn katjes, dikke keelontsteking. Een voordeel: het advies van de dokter was veel waterijsjes eten… En dan, dan kom je erachter wie je echt vrienden zijn. Mensen die ook dingen voor jou doen, mensen waar jij altijd keihard voor rent, rennen die dan ook voor jou?"Als ik een kamer vol mensen binnenliep, vroeg ik mij af of ze mij wel aardig vonden, maar nu vraag ik mij af; vind ik hun wel aardig?"