Nynke's transformatie: "Ik ben mooi, ook met een maatje meer."
Ik ben altijd al mollig geweest. Als ik de foto’s van vroeger bekijk zie ik een onwijs schattig krullenbolletje met lekkere bolle wangen, stevige benen en een lekker buikje. Hoewel ik uiteindelijk wel iets de lucht in schoot qua lengte (ook niet heel veel, het stopte bij 1.58m), leek het er niet op dat het in de breedte minder werd. De herinnering die mij het meest is bijgebleven van vroeger, is toen ik een nieuwe broek nodig had (ik was een jaar of tien) en ik geen enkele broek in de kinderwinkel paste. De verkoopster zei dat ik even moest wachten en liep naar de overkant om terug te komen met een DAMES broek. EEN DAMES BROEK! Mijn God, wat heb ik daarom gehuild. Mijn gewicht heeft mij altijd beheerst en heeft mij veel verdriet opgeleverd. Er zijn dan ook heel veel momenten geweest dat ik het leven echt niet meer zag zitten.
Geen 'vriendjes materiaal'
Ik was 14 jaar toen ik voor het eerst serieus overwoog om 'eruit te stappen'. Doordat ik veel gepest was had ik weinig zelfvertrouwen. Ik vond mijzelf echt heel lelijk en dik. Doordat mijn veelal slanke vriendinnen allemaal al vriendjes hadden en ik niet, dacht ik ook echt dat het kwam doordat ik dik was. Zij waren 'vriendjes materiaal'. Ik niet. Ik was grappig, met mij kon je lachen, goed praten, lekker gek doen. Maar ik was niet mooi genoeg om iemands vriendinnetje te zijn. Ik was 21 jaar toen ik wederom het leven niet meer zag zitten. Ik had eindelijk een vriend, maar de relatie was allesbehalve goed voor mij. Psychisch werd ik kapot gemaakt door hem en ik geloofde dat er nooit iemand anders van mij zou houden omdat ik dat niet verdiende en niet mooi genoeg was (ook niet makkelijk als je dat dagelijks te horen krijgt). Met woorden maakte hij mij kapot, en toen hij mijn eigenwaarde ook nog eens afnam omdat hij seks wilde en ik niet, wilde ik echt niet meer leven. Ik was 27 jaar toen ik dat gevoel voor het laatst had. Het leek alsof alles wat ik had meegemaakt in één keer op mij afkwam. Ik had een nieuwe vriend, de liefde van mijn leven. Maar hij had het uitgemaakt met mij na nog geen jaar samen te zijn. Ik woonde weer bij mijn ouders, ik had geen werk maar wel een torenhoge studieschuld. Ook was ik nog steeds mollig, niet blij met mezelf en als kersje op de taart belandde ik ook nog eens in een burn-out. Toch was dit wel het moment waarop ik letterlijk werd gedwongen om aan mezelf te werken. Dankzij een fijne therapeut leerde ik hoe ik van mijzelf moest gaan houden, want dat ik niet van mijzelf hield was absoluut een gegeven. Ik leerde om anders naar mijzelf te kijken en positiever in het leven te gaan staan. Ik leerde hoe ik lief moest zijn voor mezelf.Verliefd op hardlopen
Daarnaast ontdekte ik mijn grote liefde voor het hardlopen en hoe ik mij voelde bij een gezondere levensstijl. Tot die tijd had ik wel van alles geprobeerd qua voeding en beweging, maar nooit echt iets gevonden wat ik mezelf eigen kon maken. Ik dacht altijd dat ik hardlopen verafschuwde en ik vond het heel moeilijk om gezond te blijven eten. Niets bleek minder waar. Ik werd verliefd op het hardlopen en ging experimenteren met verschillende voedingsstijlen om te kijken wat bij mij paste. Hierdoor viel ik af, en veel ook. Inmiddels ben ik 32 jaar en ben ik weer samen met de liefde van mijn leven. In de tussentijd ben ik nog een keer zwanger geraakt en sinds 2,5 jaar mogen wij ons gelukkig prijzen met een prachtig hummeltje. De zwangerschap gooide wel wat “roet in het eten”, want ik kwam weer wat nodige kilo’s aan. Toen ik zes maanden na de bevalling op de weegschaal stond en zag dat ik 82,5 kilo woog moest ik weer huilen. Weer voelde ik mijzelf dik en lelijk. Dus ik begon weer met hardlopen, sporten en gezonder eten. Drie maanden geleden had ik bijna mijn mijlpaal van -20 kilo behaald. Ik moest nog drie kilo en had besloten een ander voedingsschema te proberen. Iets lager in calorieën en koolhydraten. Ik ging ook meer cardio erbij doen en het wierp zijn vruchten af. Ik viel af en hoefde nog maar één kilo! Ik werd er alleen doodongelukkig van en merkte dat het totaal niet bij mij paste. Ineens besefte ik wat nou echt belangrijk is voor mij in het leven en waar het mij echt om gaat. Iets slanker zijn is leuk, maar ik word er geen leuker persoon op en dat is het mij absoluut niet waard. Ik wil gewoon genieten van het leven en mij niet druk maken om kilo’s, of mij enorm schuldig voelen als ik een keer 'slecht' gegeten heb. [caption id="attachment_29551" align="aligncenter" width="428"]"Ik ben mooi, ook met een maatje meer."
Sindsdien zijn er weer wat kilo’s bijgekomen. Niet geheel wenselijk, maar ik ga er niet moeilijk om doen. Ik sport 3 á 4 keer in de week. Niet meer om af te vallen, maar omdat ik die momenten gewoon heel lekker vind. Even een uurtje kapot gaan. Even een uurtje grenzen verleggen. Ook let ik enigszins op wat ik eet. Dus uiteindelijk zullen die kilo’s er ook wel afgaan. Langzaam, maar dat maakt niet uit. Wat als die kilo’s er niet af gaan? Tja, dan niet. Ik maak mij er steeds minder druk om, want weet je? Ik ben mooi, ook met een maatje meer. Liefs, NynkeNynke van Hernen is een 32 jarige, fulltime werkende 'fitmum' die op zoek is naar een juiste balans in haar leven en altijd een eeuwige strijd heeft (gehad) met haar gewicht. In haar zeldzame vrije tijd schrijft ze over zaken die haar bezig houden op haar blog: www.nyva.nl