Michelle's Transformatie: Zelfs met MS intensief sporten
Donderdag 12 april, ik vergeet deze dag nooit meer. Ik had de dag ervoor net een MRI scan gehad van mijn hersenen. Ik was op mijn werk, ik werkte bij mijn ouders in de fysiotherapie en deed daar de administratie. Mijn mobiel ging af. Het was de oogarts, ik had namelijk problemen met mijn linkeroog en zag niet meer goed. Oftewel: ik zag kleuren niet goed en licht was in een woord vreselijk. Ik zag letterlijk overbelicht. Een week daarvoor was ik hiermee opgestaan. Ik vroeg me af waarom de arts belde, want ik zou over 10 dagen pas de uitslag krijgen, wat al erg genoeg was. De arts had me namelijk uitgelegd dat ik weleens Multiple Sclerose, ofwel MS, kon hebben aangezien ik een oogzenuwontsteking had. De kans was, om precies te zijn, 50 procent. Ik was ervan overtuigd dat ik dat niet had en dat iedereen die dat dacht gek was. We begonnen met een soort van inleidend gesprekje en daarna volgde eigenlijk alleen maar ellende: "Michelle, ik vind het heel erg voor je maar de scan zag er niet goed uit. Je hersenen zitten vol met ontstekingshaarden en je hebt MS. We willen je vragen om direct naar het ziekenhuis te komen." Ik heb de telefoon op de grond gegooid en de hele praktijk van mijn ouders bij elkaar gegild. Ik geloofde het gewoon niet. Ik zag patiënten bij ons in de praktijk die volledig gehandicapt waren en die ziekte hadden, ik kon dat toch niet hebben? Ik heb mijn hele leven kei- en keihard gesport en gezond geleefd. Wat had ik fout gedaan dat ik dit heb? 
Gewoon blijven werken
Helaas bleek dit alles minder waar ik had wel degelijk MS en behoorlijke activiteit van de ziekte ook nog. Mijn moeder vroeg of ik niet minder wilde werken. Nee, ik bleef gewoon werken had ik besloten. Maar helaas kon ik dat niet waar maken, ik heb nog 2 jaar gewerkt en moest toen helaas stoppen. Ik maakte teveel fouten op mijn werk en had teveel terugvallen van de ziekte. De 'letterlijke' klap in mijn gezicht was dat ik opstond en mijn gezicht half verlamd was. Dat was het moment waarop ik dacht: 'Oké, dit is wat MS kan doen met mij, laat ik het dan maar niet meer negeren, stoppen met werken en mezelf rustig houden.' Helaas hielp niks. Het enige wat mij vrolijk hield was de sportschool. Ik bleef vier keer in de week naar de sportschool gaan. Dit waren de momenten dat ik het gevoel had dat ik sterk was en dat ik nog wel wat kon. Maar ook daarvan moest ik met periodes afscheid nemen. Ik was een keer verlamd aan mijn arm en been, dus dan kon ik sporten wel vergeten. Bij MS geven ze een stootkuur prednison bij een terugval, ik noem het ook wel een olifant in een porselein kast. Je krijgt dan 3000 milligram in drie dagen via een infuus. Ik heb dit laatste redmiddel zeven keer ingezet met alle gevolgen van dien. Mijn neuroloog heeft mij chemo’s voorgeschreven om de MS te remmen. Helaas accepteerde mijn lichaam helemaal niks meer. Ik bleef toch nog steeds sporten. Jawel, met chemo ging ik 3 keer in de week fitnessen. Was ik verlamd? Dan wachtte ik even tot de prednison zijn werk had gedaan en ging ik weer naar de sportschool zodra mijn lichaam het toeliet. Ik stond met mijn rug tegen de muur, mijn lichaam accepteerde geen medicijnen. Dus besloot ik naar het Radboud te gaan in Nijmegen. Er moest meer aan de hand zijn. Weer leven in plaats van overleven
En niks was minder waar: ik bleek immuundeficiëntie te hebben. Ik had een chronisch tekort aan antistoffen, dus mijn lichaam moest topsport leveren om het gezond te houden. Gelukkig is dit te behandelen. Er is hoop, want door deze medicatie kan MS ook rustig worden. Het is tevens een lichaamseigen stof dus het is ook geen slecht medicijn. En niks was minder waar. Ik heb nu 5 infusen achter de rug en voel dat ik weer energie heb, dat ik na 4 jaar vechten eindelijk weer leef in plaats van overleef. Sporten heeft mij door de vreselijkste periode gesleept en geeft mij de mooiste momenten
Dit resultaat zie ik ook terug in de sportschool: ik kan opbouwen, ik word sterker! Ik ben zo trots op mezelf dat ik met 2 chronische ziektes en 1 infuus in de maand zo kan sporten. Ik heb mijn voeding inmiddels aangepast naar biologisch. Ook slik ik heel veel vitamines. Ik probeer kwaaltjes daarmee op te lossen, we zijn immers op de wereld gezet met planten, kruiden, bloemen en bomen en niet met paracetamol! Ergens ben ik dankbaar voor dit alles. Het heeft me een beter mens gemaakt. Ik ben blij als ik opsta, kan lopen, mijn ontbijt kan maken en naar de sportschool kan. In revalidatie zeiden ze dat een MS-patiënt niet kan opbouwen in sport. Ik ben het levende bewijs dat dit wel kan. Op het moment doe ik 4 keer in de week intensieve krachttraining, ik kan met de hipthrust mezelf tillen en 4 kilo meer. Dit zijn de momenten dat ik intens geniet. Sporten heeft mij door de meest vreselijke periode gesleept en geeft mij de mooiste momenten. 
Michelle
is een sterke vrouw die nooit opgeeft, onwijs veel meegemaakt heeft en daarnaast nog steeds altijd klaar staat voor anderen zonder daar ook maar iets voor terug te willen. Ze is inmiddels 31 jaar oud en was 26 toen ze hoorde dat ze MS, had oftewel Multiple Sclerose. Ze heeft de kracht om te durven zeggen dat leven met MS haar een sterker mens heeft gemaakt en een beter persoon. Haar motto is dan ook: 'Her courage was her crown and she wore it like a queen.'.
