Waarom zag ik niet dat ik mooi en goed genoeg was? Hoe heb ik mezelf dit aan kunnen doen? Waarom heb ik mezelf eigenlijk verwaarloosd en een deel van mijn leven weggegooid? Dat ga ik jullie vertellen. Een aantal jaar geleden heb ik Anorexia Nervosa gehad. Ja, een woord wat ik eigenlijk helemaal niet graag gebruik en wat ik zo vervelend vind om te horen. Maar helaas is het ook geen leuke ziekte die een mooie naam waard is. Anorexia Nervosa
Het is bij mij begonnen met het minderen met eten en de drang om iedere dag wel 100 keer te tellen hoeveel calorieën ik binnen had gekregen. Ik was dagenlang bezig met compenseren, zodat ik maar zo min mogelijk calorieën binnen zou krijgen. Helaas was ik niet meer de Manon die ik altijd was en langzamerhand werd ik steeds zwakker. Ik kies er bewust voor om niet mijn laagste gewicht te benoemen, omdat ik weet dat ik mezelf in die tijd alleen maar aan het vergelijken was met andere meiden. Die cijfertjes van de weegschaal waren voor mij echt het belangrijkste op dat moment. Gelukkig weet ik nu wel beter en weet ik dat die cijfertjes eigenlijk niets zeggen over hoe je eruit ziet.
Onzekerheid
Het begon bij mij allemaal toen ik ongeveer 16 was. Ik werd onzeker over mijn uiterlijk, was ongelukkig en wilde er een paar kilo af. Ik merkte dat ik moeite kreeg met het eten van ‘lekkere’ dingen. Op verjaardagen zei ik steeds vaker ‘nee’ tegen gebak en ook koekjes, die niet zo gezond waren maar die ik altijd wel heel erg lekker vond, liet ik steeds vaker liggen. Wanneer ik deze wel had gegeten kreeg ik er een soort benauwd en gestrest gevoel van. Dus waarom zou ik mezelf dat gevoel geven? Althans, zo dacht ik op dat moment. Wel besefte ik mij dat dit rare gedachtes waren. Het waren gedachtes die niet bij mij pasten. Ook merkte ik dat ik me steeds meer ging isoleren, want op dat moment realiseer je je eigenlijk pas wat voor een rol eten speelt.
3 jaar later en weer ‘beter’
Inmiddels ben ik al 3 jaar uit de behandeling en eigenlijk ook al 3 jaar ‘beter’. Rond april 2016 ben ik begonnen met het af en toe een foto posten van mijn eten. Ik vond dit altijd heel spannend, omdat ik bang was voor de reacties van mensen uit mijn omgeving. Waarom zou ik foto’s plaatsen van mijn eten als dit voor mij een aantal jaar geleden nog zo moeilijk was? Maar toch zette ik door. Ik vond het zo leuk om met mijn eten bezig te zijn en er ook wat moois van te maken, waardoor ik ook steeds meer andere Instagram accounts ging volgen om wat inspiratie op te doen. Zo ontstond mijn eigen Instagram account eigenlijk ook.
Terugval
Langzamerhand merkte ik wel dat het een beetje een obsessie voor mij ging worden. Ik ging mezelf weer steeds vaker vergelijken met andere meiden. Mijn omgeving begon te merken dat ik obsessief bezig was met gezond eten. Ik ging steeds vaker sporten, soms wel 6 keer per week, waardoor ik eigenlijk mezelf weer een beetje ben verloren. Vaak heb ik gedacht: ‘Waarom ben ik hieraan begonnen? Waarom ben ik ooit begonnen met het volgen van al die Instagram accounts? Waarom heb ik mezelf dit weer aangedaan?’ Want ik kan je zeggen, een eetstoornis hebben is iets wat ik echt niemand toewens en wat je van binnen en van buiten helemaal kapot maakt. Het vreet je letterlijk op. Mijn doel van het sporten was om in spierkracht aan te komen. Maar waarschijnlijk at ik te weinig om ook spiermassa op te kunnen bouwen. Ik merkte dat mijn lichaam weer moe was, ik minder energie had, geen zin meer had om leuke dingen te ondernemen en eigenlijk ook te moe was om te sporten. Toch bleef ik erheen gaan.
De knop is om!
Maar toen ging de knop weer om! Samen met een diëtist hebben we gekeken naar de voeding die ik nodig zou hebben in combinatie met het sporten. En ja hoor, het werkt! Inmiddels uit het zich in al heel wat kilootjes. Ik vind het nu heerlijk om te zien hoe ik progressie maak en eindelijk dichterbij mijn doel kom. Sinds een paar maanden heb ik weer een hele verandering doorgemaakt en ben ik eindelijk weer de Manon die ik was. Iets wat ik een aantal jaren geleden heel erg vond, is voor mij nu iets wat maar niet snel genoeg kan gaan: en dat is aankomen! Ik heb namelijk gezien dat het bij mij veel mooier is en dat ik ook veel complimenten krijg van mijn omgeving. Het sporten is voor mij nu weer heerlijk om te doen en echt een manier om te ontspannen. Het is geen 'moeten' meer, omdat ik mijn eigen eisen weer een beetje heb bijgesteld. Ik hoop dat ik kan laten zien dat, hoe diep je ook in de put zit en hoe rot je je ook voelt, je er echt bovenop kan komen! Wat belangrijk is, is dat je je niet mee laat slepen door alle ‘fitgirls’ die je tegenkomt, maar probeer je eigen ‘fitgirl’ te zijn. Het gaat er niet om wat andere mensen van jou denken, maar het gaat erom hoe jij over jezelf denkt en dat jij je beseft dat het iets is waar je bovenop kan komen. En ik vind dat de mensen die het meeste commentaar hebben, de mensen zijn die juist een voorbeeld moeten nemen aan jou. Want als jij een eetstoornis kan verslaan, kan je alles aan!
Dit is Manon en zij is 21 jaar. Momenteel studeert Manon Maatschappelijk Werk en Dienstverlening aan de Avans in Den Bosch. Zij heeft een passie voor zingen en nieuwe receptjes proberen, maar vindt het ook heerlijk om op zijn tijd een wijntje te drinken en een avondje goed te stappen met haar vriendinnen.
Mathilde
op 12 May 2017