Innerlijke en uiterlijke fitheid
Ik ging zo goed, zo lekker. Ik was buitengewoon fit. Ik voelde mij buitengewoon fit. Ik pakte alles gretig aan en alles ging op rolletjes. Totdat mijn chille sportschema werd verstoord door hoogmoed. Ik wilde meer, sneller, vaker. Niet naar mijn lichaam luisteren, gewoon gaan. Dat gevoel achteraf; daar deed ik het voor. Ik voelde mij nog beter, nog fitter en had nog meer energie. Het begon met een beetje steken in de voorkant van mijn knie, waar best prima doorheen te lopen was, het eindige twee weken geleden op zaterdag toen ik besefte dat ik rust móést nemen.Ode aan papa
Mijn vader en ik lopen samen hard. Die oude (t)rots heeft nog steeds de conditie van een paard en geen haar op zijn hoofd -en hij heeft nog redelijk veel haar op zijn hoofd- die er aan denkt om zich er door mij uit te laten lopen. Als ik in het weekend naar huis ga, gaan we eigenlijk altijd samen hardlopen. Over de Oijense dijk (all-time favorite). Deze bewuste dag regende het hard. Ik hoopte, ik duimde om geen steken in mijn knie te krijgen. Wij begonnen met wind mee. -Vijf kilometer, dat moet lukken... Geen steken, yes... Weg blijven nu... Ok, chill chill, het gaat eigenlijk wel goed.. - Nog voor het pannenkoekenhuis, a.k.a na ongeveer twee kilometer, voelde ik iets. Ik kon het niet lokaliseren. -Is dit nou een beginnende steek, of voel ik nou iets omdat ik er continue op let? ..- “Pap, pap, laten we omdraaien”. Just to be sure. Als het ineens optreedt wil je niet al te ver van huis zijn. Voordat wij thuis waren, groeide de pijn in mijn knie tot ongekend niveau. “Loop maar vast door, ik ga even wandelen” murmelde ik. Toen papa doorrende en niet meer omkeek stroomde de tranen over mijn wangen. De kale bomen bewogen mee met de scherpe wind. Ik had rillingen over mijn lijf van de wolk die recht boven mijn nederige stadje besloot de breken. Alles wat er buiten afspeelde, viel teniet met wat ik van binnen voelde. Daar was zojuist iets gebroken. Het voelde leeg en kil. Ik was verdrietig en boos en hardop vervloekte ik de blessure. -Waarom ik, waarom nu?! - De hele terugweg stroomde de tranen over mijn wangen. Bij thuiskomst zat papa nog op mij te wachten. Ik liep regelrecht naar boven. Bofte ik even dat mijn tranen zich anoniem schuil hielden tussen de regendruppels op mijn gezicht."Alles wat er zich aan de buitenkant afspeelde, viel in het niets met wat ik van binnen voelde."
Vanaf toen..
Toen besefte ik dat ik rust moest nemen. Geen trainingsschema, geen trainingen. Vanaf toen ging alles ook ineens een stuk minder. Elke rimpel werd een golf, elke golf voelde als een tsunami. In negatieve zin. Op gebieden waar ik voorheen zo lekker ging, leek veel in te storten, de energie weggespoeld in de regen op die bewuste dag. Weinig zin, lange en vermoeiende dagen. Ik heb geleerd dat sporten mijn uitlaatklep is. Dat wist ik eigenlijk al. Hardlopen is mijn ding en zomaar een andere sport oppakken lukt niet. Nu probeer ik alles een beetje te relativeren. Dat gaat prima. Ik probeer iets meer te letten op wat ik eet. Het is een leugen om te zeggen dat ik net zo tevreden ben als ik in de spiegel kijk, maar ik houd mijzelf voor dat er niet dusdanig veel kan veranderen in twee weken. Mijn ambitie om weer een halve marathon uit te lopen heeft zich naar de achtergrond begeven. Ik doe wat ik kan.Keep your head up!
Nu heb ik bijna veertien dagen rust genomen en zit ik te popelen om mijn nieuwe hardloopschoenen aan te trekken. Ja, ik heb mijzelf verwend met een nieuw paar (Goed excuus: dan kan het in ieder geval niet aan verouderde schoenen liggen). Toen ik eenmaal in een negatieve spiraal zat, vond ik het moeilijk om daaruit te komen. Ondanks dat ik nu nog steeds niet heb gesport, voel ik mij wel al een beetje beter. Ik ben dingen gaan doen waar ik normaal geen tijd voor dacht te hebben. Zo ben ik meer activiteiten gaan ondernemen met mijn roomies en zus, ook heb ik veel in de keuken gestaan om gerechtjes uit te proberen. Het is niet helemaal een vervanging, maar het past wel prima onder de paraplu van 'werken aan mijzelf', waar hardlopen normaliter de grootste subcategorie vormt. Voor nu moet ik mijn koppie erbij houden. Ik heb heel veel hoop, en moed, dat ik deze week de deur uitloop en ik, voor het eerst in jaren, heel blij en enthousiast kan zijn met het uitlopen van drie kilometer, waar ik voorheen echt mijn pyjama niet voor uittrok. En lukt het niet, dan hoop ik dat mijn lieve vader, moeder, zussen en huisgenoten vast het vangnet spannen om mij op te vangen. Ik heb nu alvast een plan B: toch maar die peperdure wielrenfiets aanschaffen."O, o, o, even rustig ademhalen, o, o,o, lijkt of het regent als altijd, maar het regent en het regent zonnestralen" - Acda & De Munnik
Daisy
op 12 Mar 2016Laura
op 14 Mar 2016Nicolien
op 12 Mar 2016Laura
op 14 Mar 2016Monique
op 12 Mar 2016Laura
op 14 Mar 2016Marjolein
op 13 Mar 2016Laura
op 14 Mar 2016Nadine
op 13 Mar 2016Laura
op 14 Mar 2016Laura
op 14 Mar 2016Annet
op 15 Mar 2016