Keuzestress: wat is nu echt belangrijk voor mij?
Wat is nou echt belangrijk in het leven voor mij? Waar word ik nu echt gelukkig van? Hoe zou mijn ideale leven eruit zien als alles mogelijk was? Een of meerdere van deze vragen worden mij regelmatig gesteld, in therapie en in zelfhulpboeken en ik kom steeds dichter bij het antwoord.
Keuzestress
Misschien weet je het antwoord meteen, misschien weet je het antwoord helemaal niet en is dat juist wat ervoor zorgt dat jij je down voelt; “Ik weet gewoon niet wat ik leuk vind, oké?!” In mijn geval is het een beetje van beide. Ik heb totaal geen flauw idee van wat voor een beroep ik later (wat inmiddels al best binnenkort is) wil gaan uitoefenen. Ik heb geen idee wat ik vanavond wil eten en ook als ik in de supermarkt voor schappen vol van hetzelfde, maar dan net een ander merk sta. Anderzijds heb ik wel degelijk een idee van wat ik uiteindelijk wil. Als ik mijn ogen dicht doe…
Als ik mijn ogen dicht doe en op zoek ga naar een situatie waarin ik écht gelukkig zou zijn, dan zie ik dit: het is avond, ik zit buiten in een kring met mensen die mij lief zijn, middenin wakkert een kampvuur, er wordt muziek gemaakt, gepraat en gelachen, marshmallows hangen aan takken boven het vuur en ik ga helemaal op in het moment. Ik maak me niet druk om of ik die marshmallow wel of niet zou moeten eten. Ik maak er geen strijd van in mijn hoofd hoeveel ik er zou moeten eten. En ik ga me na afloop al helemaal niet schuldig voelen over het eten van die marshmallows. Actief
Mijn ideale leven is een actief leven, maar niet doordat ik drie keer per week in de sportschool sta. Ik haal mijn beweging uit op avontuur gaan: wandelen met de hond, fietsen over de dijk, lekker tuttellen in het huis en in de tuin, spelen in de speeltuin met een kleine Sylvia (of Sylvester, of allebei), zwemmen in natuurwater, kanoën, surfen, Pokémon Go spelen (ja, ik ben ook verslaafd #noshame), geocachen enzovoort. Ik beweeg, dus ik leef. Eten is een feestje
In mijn ideale leven is eten een feestje in plaats van een strijd. Ik eet wat ik wil en maak me er niet druk om. Door het actieve leven dat ik leid en doordat ik mijn emoties goed kan uiten heb ik ook helemaal geen behoefte aan overeten of ondereten en doordat ik goed in balans ben en in contact sta met mijn lichaam voel ik precies wanneer ik genoeg heb gehad. In mijn ideale leven ben ik daarom ook slank, maar met een lekker Hollands laagje vlees om de botten. Want ja, ik houd nu eenmaal van lekker eten en ik weet inmiddels wel dat die ‘perfecte’ platte buik toch nooit plat genoeg is en ik er uiteindelijk alleen maar ongelukkig van word om mijn lieve, sterke, mooie lichaam keer op keer zo te bekritiseren. Goed zoals ik ben
In mijn ideale leven schaam ik me niet voor wie ik ben. Ik schaam me niet voor mijn fouten, mijn imperfecties en mijn probleempjes. Ik heb sterke banden met mijn partner, vrienden en familie en durf eerlijk te zijn en me kwetsbaar op te stellen, zodat ik nooit meer in mijn eentje hoef te vechten en te lijden. Ik durf mezelf helemaal te laten zien, omdat ik goed ben zoals ik ben. Music was my first love..
In mijn ideale leven is heel veel muziek aanwezig. Muziek zorgt ervoor dat ik me verbonden voel met mensen en dat ik mijn emoties kan uiten. Ik heb jaren lang één droom gehad: een bekende, succesvolle singer/songwriter zijn. De nieuwe Taylor Swift, of in ieder geval Ilse DeLange. Het ging eigenlijk heel goed: op mijn zeventiende zat ik met mijn gitaar aan tafel bij De Wereld Draait Door en in de televisieronde van De Beste Singer/Songwriter van Nederland, maar op dat moment stond ik niet stil bij mijn succes. Ik had alleen de volgende stap voor ogen. Deze bleek nog een stapje te ver: ik kwam niet verder in het programma en dat kwam heel hard aan. “Zie je wel, ik ben niet goed genoeg”. Onzekerheid nam het over. Als ik iets niet ‘perfect’ kan doen, doe ik het liever helemaal niet. Dus besloot ik geen muziek meer te maken; ik was er even helemaal klaar mee. Ik vond het te confronterend. Hierdoor viel mijn emotionele uitlaatklep weg en alle energie die ik voorheen stopte in muziek, zocht een andere bestemming: eten. Over eten had ik wel controle, daar kon ik wel goed in zijn. Ik had altijd al iets met eten gehad, doordat ik als tiener vaak ‘een paar kilootjes minder’ wilde, maar nu sloeg het door: een eetverslaving was in mijn systeem geslopen. Een virus in mijn brein
Van ondereten tot overeten: er zat een virus in mijn brein. Met goede bedoelingen geïnstalleerd, niet wetende dat het de boel zo zou kunnen overnemen. Eten werd een ontzettende strijd, die enorm veel energie kost. Hiervoor ben ik in therapie gegaan. Ik ben er nog lang niet, maar ik weet nu wel een stuk beter wat belangrijk voor mij is. Je hebt alle middelen
‘Weet je wat het mooie is?’, zei mijn therapeut. ‘Dat ideale leven wat je schetst, je hebt alle middelen daarvoor binnen handbereik. Dat gelukkige leven is ontzettend haalbaar en reëel!’ Daar zei ze wat. Als ik al die energie van mij stop in de dingen die me dichter bij dat leven brengen, komt het helemaal goed. Dat is wat ik nu doe. Langzaam maar zeker probeer ik eten weer mijn vriend te maken en mezelf weer te vertrouwen. Mijn creativiteit begint weer te stromen en ik begin me weer veilig te voelen met het muziek maken. Niet om er succesvol mee te zijn, maar om ervan te genieten. Daarom heb ik ook besloten om een stap terug te nemen van Fitgirls.nl. Ik sta honderd procent achter de visie van Fitgirls.nl en heb het grootste vertrouwen in de potentie ervan, maar het is nu niet waar mijn energie hoort te zijn. Ik ga weer muziek maken en ik ga mijn ideale leven leven. Lieve Dani, Lizzy, Maaike en Daphne (en ook Dina en Laura) bedankt voor het warme welkom in het team, jullie zijn super en met jullie passie en gedrevenheid gaat Fitgirls.nl nog een hele grote worden. Lieve fitgirls, heel veel succes en ik hoop dat jullie ook je ideale leven zullen leven! Liefs, Sylvia
linda
op 29 Jul 2016