Interview: "En dan heb je ineens borstkanker"

Je bent jong, in de bloei van je leven en de wereld ligt aan je voeten. Je hebt plannen om veel te reizen, want dat is jouw grote passie. Maar op een dag staat alles stil. Je hebt het vreselijke nieuws gekregen dat je borstkanker hebt. Je leven wat eerst zo vertrouwd leek, is nu als een wildvreemde voor je. Alles is anders. Niets is nog hetzelfde. Het overkwam mijn zeer goede vriendin Jill op haar achtentwintigste. Speciaal voor Fitgirls.nl deelt zij voor het eerst, openhartig haar verhaal.

Verschrikkelijk bericht

Twee jaar geleden in augustus ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Ik dacht eerst dat dit een opgezet kliertje was maar het knobbeltje ging niet weg, dus besloot ik naar mijn huisarts te gaan. De huisarts vertelde me ook dat het niets was. Ik was namelijk nog veel te jong voor borstkanker! Ik ging hierna lekker op vakantie, maar toen ik terug kwam zat het knobbeltje er nog steeds. Mijn moeder stuurde me weer naar de huisarts en ging dit keer zelf ook mee. De huisarts wilde me in eerste instantie weer wegsturen, maar op aandringen van mijn moeder werd ik toch doorgestuurd naar het ziekenhuis voor foto's. 13 november 2013 kreeg ik het verschrikkelijke bericht te horen wat geen enkele vrouw wenst te krijgen: "Mevrouw Blokdijk, U heeft borstkanker". Daar zit je dan op je achtentwintigste in de bloei van je leven. Mijn reactie naar de dokter was: "Dat is best kut. Haal mijn borst er maar af want dood ga ik niet. Dus zeg me, hoe nu verder?"

''Dat is best kut.

Haal mijn borst er maar af

want dood ga ik niet.

Dus zeg me, hoe nu verder?''

De dokter vertelde mij ook meteen dat ik mijn haar zou verliezen. Dat was natuurlijk wel even slikken ondanks dat je diep van binnen al weet dat dat het effect is van de therapie. Tijd om de klap te verwerken kreeg ik niet. De dokter begon meteen over de kans op onvruchtbaarheid door de chemo. Dit was voor mij een grote schok! Aangezien ik altijd een kinderwens heb gehad. De 'oplossing' hiervoor was een halve I.V.F. behandeling en mijn eitjes laten invriezen. Mocht mijn menstruatie niet meer op gang komen na de hele behandeling, dan zou ik in ieder geval op die manier misschien nog kinderen kunnen krijgen. Ik heb hier heel erg over na moeten denken, omdat ik voor deze behandeling ook elke dag naar het ziekenhuis moest. Hierna kon ik pas beginnen met de hele behandeling voor de borstkanker. Ik besloot dit toch te doen.

Ik verloor mijn vrouwelijkheid

Er kwam een heel lang traject van zes keer chemotherapie, een borstoperatie en bestralingen. De eerste chemo viel erg mee, anderhalf uur aan een infuus en ik mocht weer naar huis. Na de tweede chemotherapie, gebeurde op één januari nieuwsjaarsdag waar ik bang voor was. Mijn haar begon uit te vallen. Elke keer als ik aan mijn haar zat had ik hele plukken haar in mijn handen. Huilend als een klein meisje stond ik in de badkamer. Mijn moeder besloot toen dat het tijd was om naar de salon te gaan, waar ik mijn pruik besteld had. Het was tijd om mijn haar er helemaal af te halen. Ik nam mijn hele 'fanclub' mee (zoals ze hen overal noemden). Ik ging zitten en dan word ineens je hoofd kaal geschoren. Ik kon er niet naar kijken! Niemand hield het meer droog en op dat moment brak ik ook wel even. Toen de kapster klaar was, duurde het even voordat ik naar mezelf in de spiegel kon kijken. Ik heb twee seconden gekeken en eerlijk gezegd voelde ik me zo lelijk. Dit was ik niet! Voor mijn gevoel was mijn vrouwelijkheid me afgenomen. Eerst kreeg ik te horen dat ik misschien onvruchtbaar zou worden en nu was ik ook nog kaal. Een verschrikkelijk gevoel was dat! Dit was voor mij de eerste keer dat het besef kwam dat ik echt kanker had. Wat wel fijn was dat ik een hele mooie pruik van echt haar kreeg, waardoor ik me wel iets beter ging voelen. Gelukkig kwam ik daarnaast goed door de chemotherapie heen. De gedachte dat het verkeerd met mij zou kunnen aflopen, heb ik nooit gehad. Ik maakte er nooit een drama van. En onderging de therapieën, zonder gezeur. Ik ben één keer ziek geweest maar volgens de dokter was dat mijn eigen schuld. Ik besloot namelijk na mijn derde chemotherapie 's avonds samen met vriendinnen te eten. Ik hou van gezelligheid en wijntjes maar ik kan je vertellen, dat is niet zo slim als je een paar uur daarvoor chemotherapie hebt gehad. Maar het was een gezellige avond! Haha!

Moe en eenzaam

Bij de volgende chemotherapieën werd ik steeds vermoeider. Ik voelde me ineens een oud vrouwtje. Trappetje op en ik was al kapot! Hierdoor had ik voor mijn gevoel geen sociaal leven meer. Vriendinnen gingen uit, op vakantie, noem maar op! Hier had ik geen energie meer voor. Dit deed mij best veel pijn en ondanks alle steun die ik van iedereen kreeg, voelde ik me hierdoor heel eenzaam. Tevens vond ik het moeilijk dat het altijd maar over mij ging. Vrienden en vriendinnen wilden mij niet lastig vallen met hun problemen. En ik vergat ook vaak te vragen hoe het met hun ging, omdat het altijd over mij ging. Daar voelde ik me, en misschien nog steeds soms, een soort van schuldig over.

Borstamputatie

Na de laatste chemo kreeg ik vier weken de tijd om weer aan te sterken voor de operatie die zou volgen. Er werd me aangeraden in verband met mijn jonge leeftijd (en omdat ik het eigenlijk zelf ook wilde) om een borstamputatie te doen. Heel gek, maar ik stemde hier dus gelijk mee in en zei ook meteen dat ik ze beide eraf wilde halen, omdat ik dit nooit meer wilde meemaken. Het goed nieuws was dat ik er meteen twee mooie nieuwe voor terug kreeg, gratis en voor niets. So, let's do this - dacht ik! Totdat ik op internet naar foto's ging kijken. Ik kan je vertellen doe dit niet! Ik zag de meest verschrikkelijke foto's en keek steeds meer op tegen de operatie.

Operation day

Uiteindelijk viel de operatie me alles mee en ik was helemaal gelukkig met het resultaat. 's Middags stond mijn goede vriend Quincy aan mijn bed en ik weet nog heel goed dat hij meteen vroeg: ''Mag ik ze zien?'' Dus ik liet ze zien en zijn reactie was: ''Dope!'' Toen dacht ik ook, ze zijn inderdaad echt mooi!"

''Toen dacht ik ook, ze zijn inderdaad echt mooi!''

Ik was er uiteindelijk zo trots op en vond het zo knap dat ze dit zo hadden gedaan dat ik ze, bij wijze van spreken, aan iedereen liet zien die ze op dat moment wilde zien. Na de operatie kreeg ik te horen dat de uitslag helemaal goed was. Er was geen kanker meer gevonden dus de chemotherapie had zijn werk gedaan. Toch weer vanwege mijn jonge leeftijd moest ik nog zestien bestralingen ondergaan. Elke dag op een neer naar Amsterdam voor één minuut bestraling. In die tijd was ik het wel zat. Ik was er klaar mee en kon dat ziekenhuis met die chemo lucht niet meer zien en ruiken.

Strong is size perfect

Mijn kracht in deze rot periode was mijn positiviteit en humor. Ik ben vanaf het begin positief geweest en heb met heel veel zelfspot mezelf door deze periode heen gekregen. Het klinkt misschien gek maar het was misschien de moeilijkste tijd in mijn leven maar ook is het een periode geweest waarin ik zoveel heb gelachen en lol heb gehad. De verpleegsters keken me weleens aan van 'deze is niet goed hoor' maar uiteindelijk lachte ze hard mee. Ook heeft natuurlijk de positiviteit van mijn vrienden en familie me geholpen. Ik stond er niet alleen voor en ze maakt net zo hard grapjes over mijn kale hoofd dan ik zelf deed. En dat vond ik heerlijk! Ik denk dat ik altijd al een heel sterk persoon ben geweest. Alleen als je iets meemaakt zoals kanker dan weet je pas echt van jezelf dat je ook echt sterk bent! Wel is het zo dat ik mijn vertrouwen in mijn eigen lichaam nog echt moet terug vinden. Bij elk pijntje gaat het toch weer even door je hoofd: Het zal toch niet nu daar zitten?!! Ik weet dat het meer tijd nodig heeft. Dus ik hoop dat die angst uiteindelijk minder zal worden en hopelijk misschien wel helemaal weg gaat. Gelukkig kan ik zeggen dat ik nog steeds de oude Jill ben. Dit was wel iets waar ik heel bang voor was maar ik ben nog steeds de vrolijke spontane beetje gekke Jill. Ik genoot altijd al erg van het leven en nu nog veel meer! Ik maak me geen zorgen om kleine dingetjes. Ik ben nu altijd in voor een leuk feestje ook al moet ik dan de volgende dag werken.

Lessons learned

Gelukkig kwam vier maanden na mijn laatste chemo mijn menstruatie weer helemaal op gang. Mijn lichaam is sterk en ik ben gelukkig gewoon weer vruchtbaar. Daar ben ik echt mega dankbaar voor! De grootste les die ik heb geleerd is, geniet van het leven. Het leven is zo kostbaar, ongeacht je leeftijd. Stel niet uit, doe het! En pluk de dag! De vrienden die mij hebben gesteund blijf ik mijn hele leven dankbaar. Zonder hen was het heel anders geweest. Ik weet namelijk dat het voor mijn familie en vrienden echt niet makkelijk is geweest om mij zo te zien en eigenlijk toch een soort van hulpeloos moeten toekijken hoe ik mijn gevecht aanging met deze ziekte. Wat ik graag als eerste wil meegeven aan alle vrouwen is: check je lichaam! Voel je iets ga naar de huisarts en laat je niet wegsturen omdat je nog te jong bent voor borstkanker (wat helaas bij mij is gebeurd). En mocht je deze vreselijke ziekte ervaren: blijf positief! Met positiviteit overwin je al een deel van het gevecht! Er wacht na deze ziekte weer een prachtig leven op je. En dan komt het moment dat je onwijs trots op jezelf kunt zijn en jezelf in de spiegel kunt aankijken, je prachtige eigen haren weer ziet en denkt I made it!

Pink Ribbon vraagt aandacht voor borstkanker. Steun ze via www.pinkribbon.nl