Ilonka's transformatie: Van totaal uitgeput naar sportief en strijdlustig!

Het is alweer zes jaar geleden dat van de ene op de andere dag letterlijk en figuurlijk het licht bij mij uitging. Van een vrolijke en sportieve vrouw veranderde ik in iemand die alleen al te moe was om de trap op en af te lopen en het liefst de hele dag onder de dekens lag.

Hoe het begon…

Alles ging goed, tot die ene dag. Ik was van plan om een lang weekend op wintersport te gaan naar Winterberg. De vakantie kwam als geroepen! Ik had een druk en heftig jaar achter de rug, zowel op mijn werk als privé. Vol energie stapten wij de bepakte auto in en zijn gaan rijden. Nog niet eens twintig kilometer van ons huis begin ik mij niet lekker te voelen. Mijn hart gaat sneller kloppen en ik word duizelig. Ik krijg ook zweethanden en begin te trillen. Wat overkomt mij nu in hemelsnaam? Na meerdere keren stoppen bij benzinestations en afritten blijf ik onrustig. Ik krijg meerdere paniekaanvallen, gepaard met hyperventilatie en het gevoel niet meer in mijn eigen lichaam te zitten. De controle ben ik totaal kwijt! Op een gegeven moment, toen wij de Duitse grens hadden bereikt, kon ik niet meer. Ik was uitgeput en heb gesmeekt om terug te gaan naar huis. Op de terugweg heb ik alleen maar gehuild.

“Ik wilde niet wakker zijn en ook niet slapen, paniek was elk moment aanwezig.”

Diagnose: paniekstoornis.

Mijn toenmalige huisarts heeft het totaal verkeerd aangepakt. Ik durfde twee weken lang niet de deur uit en heb dus alleen telefonisch contact gehad. Aan een huisbezoek deed hij niet. De huisarts kwam snel tot de conclusie dat ik een paniekstoornis had. Verschillende antidepressiva werden voorgeschreven, maar volgens mijn gevoel klopte de diagnose niet. Wel heb ik uiteindelijk rustgevende medicijnen geslikt, omdat er iets moest veranderen. Ik kwam niet buiten, lag hele dagen in bed, at en dronk amper en viel daardoor tien kilo af binnen zeer korte tijd. Op aanraden van de huisarts ben ik naar de psycholoog gegaan voor een behandeling tegen de paniekstoornis. Ik kreeg cognitieve gedragstherapie met allerlei oefeningen, waaronder activiteiten buiten de deur ondernemen. Ik vroeg mij af hoe dat te doen. Zodra ik onder de douche had gestaan, kon ik niet eens meer make-up opdoen. Ik kon gelijk weer door naar bed. In die tijd heb ik mij behoorlijk eenzaam gevoeld. Als ik iemand uitlegde dat ik geen energie had om wat te doen dan werd er gezegd: “Als je dingen gaat ondernemen, word je weer actief en krijg je energie". Niemand leek echt naar mij te luisteren…

De ommekeer: routine en weer sporten

Door een schema op te stellen, ben ik weer terug in mijn dagelijkse routine gekomen. Via een dagboek hield ik bij hoe ik mij voelde en wat voor een uitdagingen ik die dag had ondernomen. De belangrijkste weg terug naar herstel was de beslissing om weer te gaan sporten. Doodeng! Het is buitenshuis en door het sporten zou mijn hart sneller gaan kloppen en zou ik buiten adem raken.

“De weg naar herstel klinkt gemakkelijk, maar is verdomd zwaar!”

Ik koos voor bootcamp. Buiten in de frisse lucht en samen met andere mensen, dit motiveerde mij. Vol goede moed begon ik aan de proefles. Aangezien ik van kleins af aan verschillende sporten heb beoefend , leek dit ook binnen mijn bereik. Ik was alleen vergeten dat mijn lichaam op zo’n laag energielevel zat dat het al snel te veel werd. Ondanks de slechte start, ben ik vol blijven houden. Dit gaat mij lukken! Dankzij de goede begeleiding van mijn sportleraar op fysiek en mentaal gebied, krabbelde ik beetje bij beetje op. Van één keer in de week ging ik naar twee keer in de week bootcampen. Ik heb geleerd dat ondanks dat je denkt dat je niet verder kunt, je lichaam in staat is om toch nog een stap verder te gaan. Ik leek op de goede weg en scheen te herstellen. Ik voelde mij goed door alle endorfine die door mijn lijf stroomde. Naast het bootcampen besloot ik om te gaan hardlopen. Van één keer in de week, naar twee keer, naar drie keer. Uiteindelijk sportte ik dus vijf keer in de week. Als een trein denderde ik door en genoot van de lichaamseigen drugs die werden aangemaakt. Ik ben een prestatiegericht en perfectionistisch persoon. Dat klinkt positief maar hierdoor ga ik ook snel over mijn eigen grenzen heen. Hoe meer ik sportte, des te groter het geluksgevoel werd. Ik kon alleen nog maar aan sporten denken.

Daar gaan we weer…

Na een verhuizing naar een andere stad, een verbroken relatie en baanverlies kreeg ik mijn tweede breakdown . Niet weer! De denderende trein werd opeens de stoptrein. Ik kon geen stap buiten de deur zetten. Door de aanpak van de eerste burnout opnieuw te doen, begon ik beetje bij beetje mezelf weer te worden. Ik begon rustig aan met hardlopen en erbij te gaan skeeleren. In de frisse lucht sporten is het beste medicijn dat er is. Daar kan geen chemische pil tegenop! Ik was er weer, dacht ik. Ik voelde mij weer vol energie en begon aan een nieuwe baan. Ik ben meteen weer 38 uur gaan werken. Door de drukke periode aan het einde van het jaar maakte ik soms weken van 45 uur. Niemand kon mij wat maken, ik ben sterk! Toch niet, bleek helaas achteraf. Ik had net een nieuw huis gekocht en maakte lange weken. Op mijn werk ben ik in huilen uitgebarsten en blokkeerde volledig. Daar gaan we weer! Ik ben naar huis gegaan en na verloop van tijd ben ik rustig aan begonnen met enkele uren per dag te werken. Na een half uur op mijn benen te hebben gestaan, moest ik zitten. Weg alle opgebouwde energie!

“Ik eiste zoveel van mezelf, psychisch en lichamelijk, dat ik niet doorhad dat ik mezelf aan het voorbij rennen was.”

Diagnose: Burnout

Inmiddels zit ik bijna twee jaar in de ziektewet. Sinds afgelopen oktober is eindelijk de juiste diagnose vastgesteld door een nieuwe huisarts: “Mevrouw, u heeft drie keer een zware burn-out gehad in plaats van een paniekstoornis.” Het voelde alsof er een last van mijn schouders afviel. Waarom heb ik daar nooit aan gedacht? Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Des te meer ik erover las, des te duidelijker het werd: de moeheid, angstklachten, vergeetachtigheid en nog wel meer symptomen. Maar de opluchting veranderde snel in boosheid. Boos omdat ik vijf en een half jaar lang de verkeerde diagnose heb gehad en daardoor dus niet de juiste behandeling op tijd heb gekregen. Ik heb echter geleerd dat dit soort negatieve gedachtes en gevoelens júist erg veel energie vreten. Kijken naar de toekomst is een beter plan.

“Aanvaard wat je niet kunt veranderen en verander wat je niet kunt aanvaarden.”

Valkuilen en levenslessen

Sporten is mijn hele leven al een onderdeel van mij geweest. Het maakt niet uit welke sport, ik wil het maximale uit mezelf halen. Dit kan dus ook een valkuil zijn. Balans is het sleutelwoord. Tegenwoordig doe ik aan turnen, boksen en sport ik thuis met een TRX en stepapparaat. Ik bezoek evengoed nog de psycholoog voor de nodige ondersteuning. Het afgelopen half jaar heb ik veel over mezelf geleerd, waaronder het aangeven van grenzen. Als het even niet gaat met sporten dan doe ik een stap terug of sla ik een ronde over. Sporten heeft mij tot driemaal toe geholpen met het herstel van een burnout. Ik geniet veel meer van de kleine dingen, luister naar mijn hart en laat negatieve dingen uit mijn verleden los. Alles wat ik heb meegemaakt, heeft mij ook harder gemaakt. Waar ik vroeger voor iedereen klaarstond, terwijl ik hier vaak niets voor terug kreeg, laat ik nu alleen nog mensen toe in mijn hart die me kracht en positiviteit geven. Voor iedereen die momenteel in een burn-out zit of herstellende is, luister naar je lichaam en ga sporten. Maak je lichaam weer sterk, burn it out!!!