De voldoening van lesgeven
Als op een zondagochtend om zeven uur de wekker gaat, is het eerste wat ik denk: Is er verse sneeuw gevallen? Het wordt al snel een obsessie, dat witte goedje. Waneer je eenmaal zelf een paar keer ‘poeder gereden hebt’ of ‘verse tracks hebt gezet’, wil je niets liever dan de eerste zijn die van de piste afknalt. Een geweldig gevoel en één van de mooiste aspecten van in de sneeuw werken! Helaas is het wat lastiger als er verse poeder is gevallen op een werkdag, want die werkdag begint met een korte meeting met je baas waarbij je hoort of je privéles moet geven aan een groep, kinderen, volwassen of...? Het leuke aan dit werk vind ik de variatie. Elke week is anders; privélessen zijn intensief, maar je kan met je gasten grote vooruitgang boeken. Groepslessen zijn vaak iets trager in hun vooruitgang, maar als de groep gezellig is kan het lachen, gieren en brullen zijn! En dan begint je les. Zeker als je beginners hebt, werkt het af en toe op je lachspieren. Met hulpeloze uitdrukkingen op hun gezicht, komen je leerlingen naar je toe. Ze slepen hun skies nog onhandig mee en zijn totaal uit hun comfort zone gerukt. Je ziet hen vertwijfeld denken: waar ben ik aan begonnen?! Maar als de eerste kennismaking voorbij is en ze merken dat ze allemaal in hetzelfde schuitje zitten, begint de twijfeling plaats te maken voor het gevoel van saamhorigheid. Deze uitdaging gaan we samen onbevreesd aan! En als we dan tijdens de lunch tevreden kunnen praten over de eerste succesvolle glijtjes en bochtjes, zie je dat iedereen blij is dat ze hun angsten hebben overwonnen. Het feit dat ik als ski-instructeur mijn gasten van nul tot skiënd kan brengen in amper een week, geeft een fantastische gevoel!"Het feit dat ik als ski-instructeur mijn gasten van nul tot skiënd kan brengen in amper een week, geeft een fantastisch gevoel!"
Ijskoude ernst
Maar soms zitten er dagen bij, waarop ik begin te twijfelen waarom ik hiervoor gekozen heb. Natuurlijk zijn er veel dagen dat we zon hebben, kraakverse pistes, blauwe hemel, heerlijk genieten! Echter, in elk wintersportgebied, en zeker op een gletsjer, kan er af en toe een gemene week tussenzitten. Deze winter hadden we meerdere van deze mega koude weken. De temperatuur liep terug naar -25°C. In combinatie met een harde gletsjerwind gaf dit een gevoelstemperatuur van -35°C! En ik kan je vertellen, dit is echt mega, mega koud. Met bevroren handen en gevoelloze voeten heb ik mijn groep les staan geven. Na amper drie kwartier moesten we binnen opwarmen, op gezag van de baas, want anders liepen we het risico op bevriezingsverschijnselen. Ik ben geen angsthaas, maar als de tranen je in de ogen springen als je probeert je bevroren vingers weer leven in te blazen, dan ga je toch twijfelen... Twijfelen over je keuzes, of je hier wel goed aan hebt gedaan. Twijfelen aan je eigen lichaam wat, ondanks dat je fit en energiek bent, je in de steek lijkt te laten. Alles is koud en doet pijn en die saaie bureaustoel in dat kantoor in Nederland lijkt ineens heel warm en comfortabel...Twijfels maken plaats voor trots
Gelukkig volgt telkens als ik een dergelijke ervaring heb, al snel daarna de realisatie dat onzekerheid een vorm van angst is welke je zelf kan overmeesteren. Als #fearlessfitgirl laat je jezelf natuurlijk niet te snel kennen! En als ik weer langzaam opwarm bij een beker warme chocolademelk, de koude, maar stralende gezichten van mijn gasten zie en denk aan het feestje dat we vanavond bij de prijsuitreiking van onze wekelijkse skischoolrace hebben gepland, begint de onzekerheid weg te ebben. Het maakt plaats voor een gevoel van trots. Trots over mijn keuze om dit te gaan doen. En als mijn gasten aan het eind van de week met een lach vertellen dat ze een super vakantie hebben gehad en ze het zo ontzettend gaaf vinden dat ik de sprong heb durven wagen om in Oostenrijk mijn droom na te jagen, dan is elke twijfel weer als sneeuw voor de zon verdwenen!Inpakken, wegwezen en weer opnieuw!
En dan is het zaterdag en is de week weer voorbij. De gasten vertrekken en ons resortje verandert voor een paar uur in een spookstad. Dit is voor ons als instructeurs het moment om even op adem te komen, want ondanks dat het super gaaf werk is, is het wel aanpoten. De kou, de drukte, de toch vaak lange dagen met alle meetings, trainingen en prijsuitreikingen eromheen; het vraagt langzaam zijn tol. Voor een paar uur hoeven we ons niet druk te maken om nieuwe gasten, om skischoenen die geruild moeten worden, of om de ijskoude wind. Een paar uur van rust, warmte en ontspanning... En dan, opeens, rond een uur of vijf, beginnen de straten weer op te leven. Nieuwe gasten arriveren, de skiverhuur draait overuren, de hotels, pensions en appartementen worden weer bemand en de bars en restaurants stromen weer vol. Een nieuwe week staat voor de deur! En ik? Ik check nog een keertje het weerbericht...misschien krijgen we morgen wel verse sneeuw! Liefs Gabi