Een jaar geleden schreef ik een blog over mijn januaridip. Voordat ik startte met mijn huidige blog heb ik, na een jaar, mijn blog weer terug gelezen. Jeetje, wat was dat confronterend zeg, wat heb ik veel van mezelf gevraagd, wat ben ik streng voor mezelf geweest en wat maak ik me zorgen om de Daphne van een jaar geleden. Op het moment van lezen besefte ik pas hoe zwaar ik het op dat moment eigenlijk had en dat ik werkelijk geen idee had waar mijn klachten vandaan kwamen. Terugblik
“Tijdens het schrijven zit ik bijna met tranen in mijn ogen. Ik weet het even niet meer. Ik had het idee dat ik eindelijk mijn pad had gevonden en dat hetgeen wat ik wilde gaan doen voor het grijpen lag. Maar niets was minder waar. Ik voel me alleen, niet gehoord, niet begrepen”. Ik herken mijn eigen zinnen niet terug en kan me bijna niet voorstellen dat ik dit zou opschrijven. Het feit dat ik dat toch heb gedaan betekent dat ik me voor een langere tijd zo voelde en ik het van me af moest schrijven. En dat heb ik toen ook gedaan, want aan het einde van mijn blog zat ik weer vol energie en kon ik er zeker 3 maanden weer tegenaan voordat ik echt de handdoek in de ring gooide en voor mezelf koos. Op dinsdag 12 april ging ik naar de huisarts omdat ik me al een tijdje niet helemaal 100% voelde. Ik was de laatste tijd zo vaak ziek en moe dat mijn werk eronder leed en bovendien had ik, door de vermoeidheid, moeite om afspraken na te komen en dat kon ik me in al mijn drukte niet permitteren (vond ik). Ik dacht zelf aan een vitamine D tekort en bood aan om mijn bloed te laten onderzoeken. Eenmaal bij de huisarts en na een kort gesprekje kon ik niks anders dan huilen... Sluipmoordenaar
Na 12 jaar in de korfbal league te hebben gespeeld, met een zwaar gedisciplineerd leven, stopte ik plotseling van de een op de andere dag. Ik wilde niet meer. Ik had geen doelen meer, mijn leven werd voor mijn gevoel geleefd en ik kon nooit spontaan iets ondernemen. Ik voelde me opgesloten en wilde mijn beslissingen af laten hangen van wat ik zelf wilde. Heel leuk allemaal maar wist ik eigenlijk wel wat ik wilde? Nee, dat wist ik niet en dat resulteerde in twee jaar als een kip zonder kop rond te rennen, want doelen had ik niet gesteld voor mezelf. Voor mijn gevoel had ik zeeën van tijd en kon ik dus ook van alles plannen. 5 dagen in de week werken als ambulant begeleider op een middelbare school, daarnaast zeker 4 keer per week naar het fitgirls.nl kantoor, ondertussen nog sporten, the boyfriend zien, uitgaan, etentjes met vrienden plannen, mijn familie zien en events afgaan om te netwerken natuurlijk. Mijn werkweek begon op maandag en eindigde op zondag. Dit gedrag sloop erbij in en ik had niks door.
Wat werkt wel?
Dat is natuurlijk verre van gezond. Waar was mijn tijd om rust te nemen? Even terugschakelen en helemaal niks doen. Een boek lezen bijvoorbeeld, wat ik altijd al leuk vond om te doen, maar waar ik opeens geen tijd meer voor had. Dingen doen die voor mij werken en niet omdat ik dacht dat het zo hoorde. Ik had geen rust meer, vergde onwijs veel van mezelf, kon geen keuzes maken of prioriteiten stellen en dat brak me op. De huisarts gaf me een keuze: “Doorgaan zoals je nu doet en dan zie ik je over een half jaar terug met een burn out, óf kiezen voor jezelf en je rust pakken. Alles waarvan je nu het gevoel hebt dat het too much is even laten vallen en vooral datgene gaan doen waar jij je fijn bij voelt en nog belangrijker: waar je energie van krijgt!” In mijn volgende blog laat ik je lezen welke keuzes ik heb gemaakt en hoe die keuzes mij verder hebben geholpen. Wordt vervolgd... Liefs, Daphne
