Dina's Transformatie: "Niemand berooft me ooit nog van mijn passie"
Het leven kent ups and downs, en transformaties ook. Deze transformatie eindigt niet met een Assepoester die staat te shinen op het bal met haar nieuwe killerbody in een strakke jurk. De inhoud van dit artikel werd gevoed door de angst om mijn passie voor sport weer te verliezen, maar reflecterend op mijn verleden, realiseerde ik me dat dit nooit meer gaat gebeuren. Even een korte samenvatting over mezelf: ik ben Dina en ik heb het gevoel dat het nooit goed genoeg is. Dat ik nooit goed genoeg ben, voor niemand niet. Meestal heb ik hier schijt aan, maar soms verkoopt deze gedachte mij een klap in mijn gezicht, en laat het me een paar dagen met een pijnlijke wang zitten.
Flashback
We gaan terug naar toen ik 18 was. Terug naar mijn eerste relatie, terug naar mijn hardloopperiode. Dit deed ik drie keer per week. Al zingend door de weilanden in mijn kleine dorpje, trappelde ik heel wat kilometers weg. Wanneer het zwaar werd, motiveerde ik mezelf met: “Doe het zodat je in een strakke jurk naar het schoolgala kan, doe het zodat je er mooi uitziet in een bikini, doe het zodat je vriend je mooi vindt.” Hier is allemaal niet per se iets mis mee, totdat deze gedachtes aan je gaan vreten en je enige motivatie worden. Na een vervelende break-up , trok ik mijn hardloopschoenen aan en wilde ik alles eruit rennen, maar dat lukte niet. Alles bleef binnen. Ik begon te schokken, te snikken. De frisse lucht verstikte me. Ik dacht alleen maar: waarom doe ik dit eigenlijk?! Ik kwam tot de conclusie dat ik niet hardliep voor mezelf, maar voor anderen. Ik wilde dat ze mij mooi zouden vinden, maar dat was onzin. De jaren erna heb ik, c heesy but true, geleerd dat ik meer ben dan een leeg omhulsel. Dat mensen mij mogen, of juist niet mogen, vanwege mijn persoonlijkheid. Dat is ook waarom zij wel of juist niet met mij omgaan. Ik kreeg zoveel kansen om te doen waar ik juist goed in was. Ook al was alles nog steeds niet perfect, mijn fouten werden gerespecteerd en ik werd geholpen met het rechtzetten ervan. Ik begon op dat moment ook met krachttraining. Ik ga nog steeds naar de sportschool, puur en alleen omdat ik daar echt wil zijn, omdat ik me zelfverzekerd voel wanneer ik met dumbells sta te zwaaien. Ik doe het ook omdat ik altijd de beste ideeën krijg in de gym, omdat krachttraining voor mij een inspiratiebron is. Grapje
Voor mijn studie woon ik al anderhalf jaar aan de andere kant van de wereld. Dit had mijn leukste semester moeten worden, maar het voelt nu als een zwart gat. Ik zit vast. Het begon allemaal met het onschuldige grapje: “Man, ik wilde dat deze twee meiden nog in het team zaten, zij waren superknap. Nu hebben we alleen nog maar Dina…” inclusief hard gelach. De woorden staken als een mes door mijn rug en doorboorden mijn hart. Natuurlijk was de uitspraak maar een grapje en absoluut niet bedoeld om mij te beledigen. Doordat dit de zoveelste opmerking was over mijn uiterlijk, was het de druppel die de emmer deed overstromen. De alarmbellen gingen rinkelen. Ik herkende dit gevoel. Ik tolde terug in de tijd, stond weer in mijn hardloopschoenen te snikken in het veld. Ik ben bang. Bang dat ik deze negatieve gedachtes wederom om ga zetten in mijn sport- en voedingsmindset. Dat ik dadelijk vier keer per week in de gym sta voor anderen in plaats van voor mezelf, dat ik wéér het plezier in iets waarvan ik houd verlies. Ik zucht vanachter mijn laptop. Schrijven doet me goed. Door te schrijven, zet ik mijn gedachtes op een rijtje en reflecteer ik. Ik heb me al heel lang niet meer gevoeld zoals ik me een paar jaar geleden voelde en dit liet me twijfelen. Zou ik dan toch niet wat meer cardio moeten doen, wat minder moeten eten, en wat harder moeten trainen? Nee, niet weer! Hetzelfde gevoel, een andere oplossing
Ik heb geen abs , geen smalle taille en geen killer legs. Ik ben niet het gesprek van de dag; de ' damn, she is so hot.' Wat heb ik dan wel, wat ben ik? Ik heb passie. Passie voor krachttraining, mijn studie, muziek en schrijven... Het typen van deze tekst liet me inzien dat ik bang ben om mijn passie te verliezen, maar het vertelde me ook dat ik van mijn verleden heb geleerd en dit nooit meer ga laten gebeuren. Nooit meer . Wat ben ik dan? Ik kan je één ding vertellen; ik ben in ieder geval geen lustobject en ik wil er ook nooit een worden. Doet het me pijn dat ik nooit eens hot word genoemd? Ja. Is dat erg? Nee. Als jij niet kan zien dat ik mijn hart stop in alles wat ik doe. Als jij niet kan respecteren dat ik iedere morgen met plezier uit bed kom om te doen waarvan ik houd. Als jij alleen maar mensen beoordeelt op hun uiterlijk, dan ben jij degene die moet veranderen. Dina is bezig met haar laatste semester van de opleiding Communication and PR aan The University of Queensland in Brisbane, Australië. Stiekem miste ze haar oude stageplek Fitgirls.nl een beetje, daarom twijfelde ze ook geen moment toen FG vroeg om een transformatieverhaal op te sturen. Laptop open, inspiratie aan en typen maar, net als vroeger.