De uitdaging van fit worden en zelfacceptatie: "het enige dat ik op zo’n moment zie is DIK DIK DIK"

Ik heb een social break genomen omdat ik wat me-time nodig had. Ik probeerde met mijn posts andere vrouwen te helpen, maar had niet door dat ik deze hulp zelf het allerhardst nodig had. Al maanden was ik aan het struggelen met mezelf, op zoek naar balans, naar 'self love', naar rust.. het lukte gewoon niet. Elke keer als ik er bijna was, sloeg het weer helemaal om. Zoals ik eerder vertelde ben ik ontzettend blij met al die mooie curves die tegenwoordig op insta langskomen, die stralende, sterke vrouwen in wat voor maat dan ook. Dit zorgt ervoor dat je alles wat meer in perspectief gaat zien, dat het echt wel prima is om niet perfect te zijn, en dat er zoveel meer is. Maar wanneer ik dat eindelijk begon te voelen, was het weer tijd voor een insta post, moesten er foto’s gemaakt worden en dan begon de ellende.. Want ik mag dan aardig wat insta posing ervaring hebben (ik was een ster in het juiste licht vinden, mijn adem uitblazen en nog even extra aanspannen zodat m’n abs popping waren) maar met mijn huidige shape een leuk plaatje neerzetten?… Het blijft een uitdaging. In de spiegel denk ik dan, “Nah, zo erg is het allemaal niet!”. Dus, le boyfriend wordt opgetrommeld om foto’s te maken.. Boyfriend is inmiddels pro dus weet echt wel hoe hij foto’s moet maken maar het enige dat ik op zo’n moment zie is DIK DIK DIK. Ik kan dan wel janken en mijn hele dag is verpest. Hetzelfde geldt voor trainingen, ik vind boks trainingen van m’n vriend (naast burgers eten) het leukste wat er is. Lekker buiten in het park aan mijn technieken werken, heerlijk. Natuurlijk moet dit vast gelegd worden want “Oh wat zou dit een mooi filmpje opleveren voor The Gram”, maar als ik mezelf dan terugzie op beeld, verandert die heerlijke training in een klap in een nachtmerrie. Ik kan aan niks anders meer denken als aan hoe dik ik ben geworden, ik baal dat ik weer niks heb om te posten (want dan zien mensen dat ik écht heel veel ben aangekomen), ik word chagrijnig, gefrustreerd en boos, waardoor het boksen ook niet meer lukt. Het ergste van alles is dat mijn vriend, die mij in zijn vrije tijd aan het trainen is, letterlijk wordt gebruikt als boksbal en de wind van voren krijgt. (Sorry baby social break te nemen. Een break om aan mezelf te werken en eindelijk antwoorden te vinden.

Waarom vind ik het zo erg?

Eigenlijk had ik 1 brandende vraag; WAAROM, vind ik het zoooooo erg als ik dikker word? En als ik het zooooooo erg vind, waarom word ik het dan?! Oké 2 brandende vragen dan ;) Die extra kilo’s zijn namelijk niet alleen online een probleem, ook in real life belemmert het me. Als ik afspreek met iemand die ik een tijdje niet gezien heb, dan start er een of ander proces in mijn hoofd dat snel terugdenkt aan de laatste keer dat ik die persoon zag en hoeveel ik toen woog. Negen van de tien keer betekent dit dat ik ben aangekomen en dit geeft een soort paniek gevoel. Want wat zullen ze wel niet denken (Here we go again). Ik moet mezelf dan overtuigen dat het echt niet erg is en betrap mezelf er vaak op dat ik zelfs ga uitleggen waarom ik zoveel ben aangekomen. (Like they care?!) In de eerste instantie dacht ik dat het misschien een soort cover up was voor andere onzekerheden, maar ik vind mezelf, op die extra kilo’s na, toch echt wel erg leuk en goed gelukt! :) Na even doorspitten kwam ik tot het besef dat ik dit gevoel eigenlijk al mijn hele leven heb. Op de basisschool al.. Ik was altijd een kop groter dan de rest en had al curves in groep 7. Wist ik veel wat curves waren? Ik was in mijn ogen dus gewoon dik. Ik kan me nog een juf herinneren die mij na een bezoekje van de schooldokter dwong mijn gewicht voor de klas op te lezen. 54 kg, yup ik weet het nog precies. Oh, wat voelde ik me vernedert, want toen al schaamde ik me voor mijn gewicht. Ik ben gewoon altijd anders geweest. Dus wilde ik kleiner zijn, dunner zijn, minder heupen hebben, stijl haar hebben.. kortom niet opvallen. En ook al vind ik het nu juist leuk om anders te zijn en is mijn bos krullen mijn grote trots, die zorg over wat anderen van mij (lees: mijn lichaam) vinden, is blijkbaar nooit weg gegaan. Dit heeft zich vertaald in een enorme druk, een druk die ik met mijn Instagram life keer tien heb vermenigvuldigd zonder dat ik het door had. Dit inzicht heeft me doen beseffen dat mijn uitdaging niet zit in voeding, sport of whatever. Mijn uitdaging zit in acceptatie en het ontwikkelen van het “I-don’t-care-what-you-think-systeem”. En daarom zie ik Instagram nu als een middel dat me hierbij kan helpen in plaats van een middel dat het erger maakt. Ik ga nooit uitdagingen uit de weg en ze zeggen altijd: Succes happens when you leave your comfort zone. Dus Insta… bring it onnn! Jacinta Mayora is trotse eigenaar van het online kledingmerk Believe The Hype. Your typical Jojo, fitgirl, fatgirl en alles wat daar tussenin zit.