Crossfit vs. 120 Franse croissantjes
Afgelopen juli verhuisde ik van New York naar Parijs, de stad van Barry’s Bootcamp, Ballet Barre en juice barretjes op elke hoek. Naar de stad van de croissantjes, heerlijke broden, kaasjes én niet te vergeten: de fantastische wijnen. Naast het zoeken van een appartement en het leren van de Franse taal was ik ook op zoek naar een nieuwe sportschool. Na enig speurwerk kwam ik er achter dat Parijse sportscholen in dezelfde prijscategorie vallen als de sportscholen in New York. Een simpele berekening was al snel gemaakt: een sportlidmaatschap zou hetzelfde kosten als 120 croissantjes per maand. Ook al was ik al een beetje aan de dollarprijzen gewend in New York, het blijft toch wel een hoop centjes. Ik twijfelde wat het beste was om te doen en zat vooral met de grote vraag: hoe kan ik in deze fantastische stad een ‘fitgirl blijven’, maar toch ook een Parisienne worden?
Training na tranen
Omdat ik in het begin nog niet zeker wist in welke buurt ik zou gaan wonen in Parijs, ben ik begonnen met hardlopen langs de Seine. Dit is zeker geen straf omdat de Seine dwars door Parijs loopt en je langs de prachtige Parijse bruggen en bekende plekken loopt, zoals de Eiffeltoren, Invalides en Paleis het Louvre. Menige lopen langs de Seine en doen hun krachtoefeningen aan verschillende houten toestellen die door de stad zijn neergezet. Het staat dan ook helemaal niet gek als je slingert aan een klimrek of je lunges of sit-ups doet op een van de vele houten bielzen naast het water. Maar na een aantal weken ging ik de sportlessen echt missen, voornamelijk om tijdens een sportles over je grenzen te gaan en je heerlijk af te reageren. Het sporten heeft bij mij altijd geholpen om mijn vele gedachtes en soms onzekerheden in mijn hoofd ‘weg te trainen’. Ik merkte dat alleen hardlopen niet genoeg was. De gedachtes bouwden op in mijn hoofd, ik werd wiebelig en om het minste geringste kon ik wel in tranen uit barsten. Voornamelijk omdat ik me toch nog onwennig voelde in Parijs. Weer helemaal opnieuw beginnen met het leren spreken van een taal, zoeken naar werk en nieuwe vrienden leren kennen. Ik ging in het begin vijf dagen per week naar een Franse school en probeerde zoveel mogelijk Frans te spreken. Maar mijn onzekerheid nam steeds meer toe, totdat ik in tranen uitbarstte in de Franse les. Ik snapte het commentaar van mijn Franse lerares niet, die het vervolgens zes keer in het Frans voor mij herhaalde en ik het, volgens haar, maar fout bleef zeggen. Nog dezelfde middag meldde ik mijzelf aan bij Reebok Crossfit Louvre en mocht ik de volgende dag langs komen voor een proefles.Crossfit in het Frans
Voor mijn eerste Crossfit les was ik ontzettend zenuwachtig. Hoe zou alles gaan en zou ik het allemaal wel kunnen volgen? Gelukkig sprak de instructrice een beetje Engels en door precies te doen wat de anderen deden kon ik best aardig meekomen. Het was zo heerlijk om na twee maanden mijzelf weer helemaal in het zweet te werken en mijzelf helemaal leeg te trainen. Wat had ik dit gemist en wat heb ik dit eigenlijk nodig! Vooral omdat alles om mij heen nog erg onwennig en spannend is. Bij mijn aanmelding hoorde ik dat ik eerst verplicht zes introductielessen moest volgen om vervolgens mee te mogen doen met de reguliere lessen. Mijn eerste introductieles was een kleine tegenvaller. Het was grotendeels theorie over Crossfit en dit ging uiteraard allemaal in het Frans. Ook werden er vragen gesteld en beantwoordde ik deze met hetzelfde antwoord als mijn buurman, omdat ik soms niet wist wat de vraag eigenlijk betekende. De instructeur sprak snel Frans en was voor mij eigenlijk niet te volgen. Gelukkig schreven ze alles op het bord en kon ik het grote plaatje wel volgen.Eindelijk!
Daarbij gingen we een aantal technieken oefenen. De eerste was de ‘Thruster’. Ik zag de beweging die voorgedaan werd en probeerde dit vervolgens zelf. De instructeur zei wat dingen in het Frans en ik hoorde mijn naam. Hij zei het nog een aantal keren en ik dacht: ‘‘Wat bedoelt hij nou?!’’ Na vier keer herhalen keek ik hem denk ik nog steeds erg glazig aan. "Niet in de stress schieten!" dacht ik hardop. Vervolgens zei een van mijn lesgenoten zachtjes in het Engels dat ik mijn voeten iets dichter bij elkaar moest zetten. Eindelijk, ik snapte het! Ik zette mijn voeten gelijk goed en kreeg een goedkeurend knikje van de leraar. Na zes van dit soort ongemakkelijke introductielessen liep ik enthousiast naar de balie. Ik wilde heel graag meedoen met de gewone lessen, lekker knallen en dan zal ik alles vanzelf wel leren. Drie Crossfit lessen later heb ik hier nog steeds geen minuut spijt van. Ik voel me een stuk rustiger en minder wiebelig. Mijn focus ligt iets meer op ‘Wat kan ik in deze stad bereiken?', en ik ben begonnen met plannen maken wat ik in deze stad zou willen doen als fitgirl en als Parisienne. Wordt vervolgd! Bisou! DominiqueDominique is voor het grote avontuur eerst naar New York verhuisd en nu naar Parijs. Als echte travel girl ontdekt ze alle hippe healthy food tentjes en probeert ze nieuwe sporten uit. In haar blogs neemt ze jullie mee op avontuur!