Charda's transformatie: De fitgirl die ik dacht te willen zijn...
Mijn naam is Charda van der Vliet. Het begon allemaal toen ik 10 jaar geleden mijn bijbaantje in de sportschool kreeg. Daar stond ik dan. Mensen coachen en aanmoedigen in de fitnesszaal. Ik ging helemaal in het sfeertje op en raakte zelf ook aardig gehecht aan mijn dagelijkse sportuurtjes. Je lichaam uitdagen, naar een hoger level brengen en steeds verder je grenzen verleggen. Toen der tijd begonnen ook de foodhypes. Koolhydraten waren uit den boze, melk mocht niet meer gedronken worden en brood moest je vooral lekker laten staan. Ik ging erin mee. Op zoek naar een healthy lifestyle waarin ik mijzelf weinig lekkers gunde. Als ik een dag het sporten moest overslaan door wat voor reden dan ook kon ik een week lang teleurgesteld zijn. Ik vond mijzelf een echte fitgirl. Mijn lichaam begon zich te vormen naar de vrouw die ik voor ogen had. Mooie strakke lijnen, gespierde armen en natuurlijk de blokjesbuik. Ik werd wekelijks sterker en sterker en kon alleen nog maar doelgericht bezig zijn.
Een grote tegenslag
Tot de dag dat ik rugpijn kreeg. Niet zomaar rugpijn. Flinke zenuwpijnen die uitstraalden naar mijn bil en been. Vele fysiobehandelingen later kwam ik terecht in het ziekenhuis. Een MRI-scan gaf de uitslag waar ik het meest voor vreesde. Een hernia. Lopen ging bijna niet meer, laat staan sporten. Ik kon mijn eigen sokken niet meer aantrekken en voelde me van een sterke, zelfverzekerde fitgirl terugglijden naar een zielig hoopje ellende. Gezond eten was op dat moment niet belangrijk voor mij. Het enige wat ik wilde is van de pijn worden verlost. En dat gebeurde. Na een succesvolle herniaoperatie en 6 weken revalidatie was de pijn compleet verdwenen. Het voelde als een bevrijding. Maar de fitgirl die ik was voor de herniaoperatie was verdwenen. En raar genoeg voelde dat als een opluchting. Het was, net als mijn hernia, weg.Geen moeten meer
Naast dat ik het nog een lange periode rustig aan moest doen voelde ik ook niet meer de druk van ‘moeten sporten’ en gezond ‘moeten eten’. Ik had er vrede mee dat ik mijn pr-record van squatten bij lange na niet meer haalde. In het weekend nam ik weer een lekker stuk chocolade met een wijntje erbij.
Waar kwam dit gevoel van vrede vandaan?
Alles in het leven zie ik als een leermoment. Ook de hernia is op mijn pad gekomen voor mijn persoonlijke ontwikkeling, daar geloof ik in. Het heeft mij laten inzien dat ik diep vanbinnen ongelukkig was met de vrouw die ik wilde creëren. Het was namelijk nooit goed genoeg. Ik wilde altijd meer, beter en sneller. Nooit was ik tevreden als ik een fijne training had afgerond. Was de week voorbij, dan had ik naar mijn mening veel gezonder kunnen eten. Ik was mijzelf steeds dieper de put aan het inpraten. Voor de hernia deed ik dit geheel onbewust. Ik dacht zelfs dat ik het fijn vond om zo doelgericht bezig te zijn met mijn lichaam. Maar nu weet ik dat het mijn ego was die sprak.