Burn out: ik was vooral bezig met zelfmedelijden

Dit is geen verhaal over hoe ik de mijlpaal 'burn-out' in mijn leven bereikte. Nee, dit is een heroïsch verhaal over hoe ik de burn-out heb verslagen. Over hoe ik de vuurspuwende draak versloeg met enkel en alleen een bitchslap in het gezicht. Niet echt, maar het klinkt een stuk spannender. Oké, eigenlijk is dit helemaal geen heroïsch verhaal. Ik raakte burned out, zat thuis met angst vastgelijmd op de bank en was vooral bezig met zelfmedelijden. Waarom nou ik?! Ik was de symptomenlijst van een burn-out. Als je niet weet wat een burn-out is volgens zo’n praktisch lijstje…Google ‘t. En als je het echt wilt weten dan zul je in het diepe van een emotionele hel moeten springen en jezelf vastketenen met alleen het idee dat je daadwerkelijk vastzit. Aan lucht. Ik ga je niet vervelen met hoe frustrerend k.u.t. ik die hel vond en dat het jou ook kan overkomen, want laat ik het een beetje motiverend houden. En inspirerend. Weet je, misschien is het toch wel een heroïsch verhaal. Iedereen die uit een emotionele hel is gekropen is voor mijn part een held. Toch heb ik toen misschien te snel gereageerd op de oproep van FITGIRLS, want ik vind mijn verhaal eigenlijk helemaal niet zo motiverend of inspirerend. Dat gezegd hebbende…

Wat wil ik nou echt?

Ik was burned-out geraakt en er spookte continu allerlei vragen rond in mijn hoofd. Wie ben ik zonder deze burn-out? Wat wil ik echt? Wat is mijn passie? WAT. WIL. IK?! Wat gebeurt er als ik daadwerkelijk ga doen wat ik echt wil doen en het lukt niet? Dan faal ik. Alweer. Het was op een gegeven moment gewoon een slap excuus om het mezelf wel allemaal af te vragen zonder er werkelijk wat nuttigs mee te doen, want ik was toch te burned-out om iets te proberen. Jammer dan. Lekker makkelijk ook. In de mail naar FITGIRLS schreef ik onder andere dit: “Ik was goed in dingen niet proberen, want als je dingen probeert kan dat een afwijzing oplopen of een faal, een bijna of een net-nietje. Niet proberen is nog altijd beter dan voor iedereen op je bek gaan en alsnog struikelen bij het opstaan. Blijf dan gewoon liggen”. Vervolgens wekenlang allerlei scenario’s verzinnen over wat had kunnen zijn. Zo heb ik dat altijd gedaan en ik kan dat nog heel lang blijven doen. Ik kan er namelijk voor kiezen om daar genoegen mee te nemen. Alles kan. Toch? Als alles kan waarom doe ik dan niet wat kan? Waarom doe jij dat niet?

Motiverende bitchslap

Dus hier komt het…De, volgens mij, niet zo inspirerende motiverende bitchslap in dit verhaal. Ik werd op een dag wakker en besloot om daar geen genoegen mee te nemen. Ik besloot om dingen toe te gaan voegen aan mijn leven waar ik blij van word. Ik begon met proberen. Ik begon met doen. Wat ik dan doe, heeft in dit verhaal geen toegevoegde waarde. Doe wat werkt voor jou. Ik doe wat werkt voor mij. Het kost alleen wat tijd en je vindt misschien net iets vaker datgene dat niet werkt. Ja, ik weet het. Frustrerend als een malle en als je dan eenmaal in een lekkere flow zit, komt er een dieptepunt waardoor je het idee hebt dat je weer van voor af aan moet beginnen en ineens is alles weer k.u.t.. Nu ga ik iets zeggen waar ik elke keer lichtelijke kokhals neigingen van kreeg als ik die woorden wéér hoorde, maar het is wel waar. Het wordt beter, echt. Ik hoor je denken. Lul, niet. Wanneer dan? Dat dacht ik namelijk wel. Ik kan je niet vertellen wanneer of hoe, maar ik lul zeer zeker niet. Het wordt beter. Echt. Nou, heb ik ervaring met een burn-out en dan kom ik aan met gewoon doen en probeer iets. Wat een tegenvaller, hè? Dan kan ik net zo goed ook nog even verkondigen dat er helemaal geen perfecte dag is om ergens mee te beginnen en dat maandag geen magische speciale dag is bestaande uit regenbogen en vliegende eenhoorns, waar een elf op zit die je de pot met goud wijst. Maar echt. Wie kan het schelen op welke dag en op welk tijdstip je bent begonnen met iets? Hoe kan dan iets dat zo simpel klinkt als gewoon doen zo’n ongelooflijke doorn in het brein zijn? Geen idee, maar je hoeft geen expert te zijn om ergens mee te beginnen. Ik wil eigenlijk eindigen met iets super motiverends, maar dat is helemaal niet nodig. Ze zeggen weleens dat je niet achterom moet kijken, omdat je die kant niet opgaat. Maar heel af en toe zeg ik doe ‘t. Kijk eens achterom. Kijk van hoe ver je bent gekomen. Dat is je motivatie. Ik kom van als ik de dag maar doorkom, naar let’s gooo. Elke dag? Nee, maar ik weet ondertussen wel dat ik een baas ben. Dus, ja. Ben ik sterk? Zeker weten van wel. Ben ik sterker uit de burn-out gekomen? Misschien wel, ja. Oh, en iets met dankbaarheid. Gewoon doen. Echt. Op Instagram @mssgetsfit, maar in het echt heet ik Angelique (4 april 1987). Reken maar uit. Mijn vader vond de naam van zijn ex wel lekker klinken. En mijn moeder zei, oké. Want, voilà. Angelique. Dan heb je nog mijn échte naam Lique (Liekie).