Be your own f*cking GURU!
Deze zin heb ik wel honderd keer tegen mijzelf gezegd terwijl ik in de spiegel keek. Ik pakte pen en papier en schreef een lange brief naar mijn vriend. Een brief waarin stond hoeveel ik van hem hou, maar dat we inmiddels bijna 10 jaar samen zijn, ik bijna 30 word en dat ik het allemaal niet meer weet. Ik ben mezelf kwijtgeraakt. Kwijtgeraakt in alle drukte, opgeslokt door alle stress en mijn succes met Charlie’s Kitchen. Ik ben niet gelukkig. Wie ben ik? Wie wil ik zijn en waar wil ik staan? Met klotsende oksels legde ik de brief op tafel, pakte ik mijn tas en ging de deur uit, op weg naar een plek waar ik even alleen kon zijn. Ik kon het niet geloven. Daar zat ik dan alleen in Amsterdam in het huisje van mijn lieve vriendin, die ondertussen lekker aan het snorkelen was op Bali. Ik heb het heft in eigen hand genomen, ik heb voor mezelf gekozen en heb de keus gemaakt om op zoek te gaan naar mijn eigen geluk. De mensen die mijn blogs lezen weten dat ik al vaker tegen die muur ben aangelopen. Mijn drukke leventje, het enthousiasme voor alles wat ik doe en de passie waarmee ik dat doe… Dat allemaal heeft er voor gezorgd dat ik dat enthousiasme een beetje kwijt raakte. Mijn vriend zette niet één maar vaak wel drie stappen achteruit, zodat ik mijn droom kon najagen. Ik werkte dit jaar mijn reet eraf om verder te komen, ik benutte elke vrije dag om aan mijn studie te werken omdat ik deze per se dit jaar wil afronden. En daarnaast zou ik natuurlijk nooit een training overslaan. Maar natuurlijk wil Charlie ook geen feestje missen en hees ik mezelf weer in een hip zomerjurkje om de nodige dansjes tot in de vroege uurtjes te maken.
Het besef dat je weer landt op aarde
Zo voelde het, het moment dat ik op een babyshower zat van een vriendin van mij. Het was juli, snikheet en de avond ervoor had ik behoorlijk wat gedronken en tot laat gestapt met vrienden. Na een zeer korte nacht, zeg gerust drie uurtjes, zat ik op de babyshower van één van mijn beste vriendinnen. Het zweet liep over mijn gezicht, de zoete hapjes kreeg ik niet weg en ik was helemaal stil tussen wel 10 gillende mama’s of mama’s to be. En daar kwam dan ook nog weer de meest gestelde vraag van het afgelopen jaar: “Willen jullie nog geen kinderen?”. Of deze ken je waarschijnlijk ook al: “Wanneer gaan jullie dan aan kinderen beginnen?” “Hebben jullie geen trouwplannen?” Alsof ik het nog niet benauwd genoeg had, het werd er nu zeker niet beter op. Ik wilde het liefst gaan gillen maar dat was een slecht plan. En nee, ik wil nog geen kinderen. De helft van de middag ging langs me heen, mijn gedachten dwaalden af. Is dit het dan? Ik word straks 30 en ik heb al bijna 10 jaar een vriend. Moet ik dan aan kinderen beginnen? Moet ik nu gaan trouwen? Mag ik niet meer feesten wanneer ik wil? Ik stapte op de fiets naar huis. De meeste vrienden om mij heen hebben een gezinnetje of zijn er mee bezig. Je bent nu eenmaal op een leeftijd dat dat gebeurt, je merkt dat mensen hun eigen weg kiezen. Want zo voelde het toen. Ik ben anders dan de rest om me heen, ben ik niet goed genoeg? Ik wil nog feesten, ik wil nog een studie doen, ik wil mijn eigen bedrijf helemaal van de grond af hebben. Weet je, ik wil gewoon lekker doen wat ik zelf wil! Ik was gestrest, niet gelukkig en ging dat ergens anders in zoeken. Ik zocht aandacht bij anderen, ik zocht bevestiging en ging nog meer werken om mijn gedachten te verzetten. Voor mijn relatie was dit natuurlijk niet goed. Als er al een beetje afstand was doordat hij mij alle vrijheid gaf om te werken aan mijn droom, dan werd het nu een kloof die steeds groter werd. Dat doet pijn, pijn als je beseft dat je alles hebt verwaarloosd. Ik was verdrietig, intens verdrietig. Ik had het gevoel dat ik moest leven zoals andere mensen willen dat ik leef. Ik was niet gelukkig zo, er moest iets veranderen. Geluk maak je zelf
Hoe toevallig was het dat ik die middag op Facebook een bericht van een oude bekende voorbij zag komen. Ze gaf yoga meditatie bij haar thuis met onder andere als doel het krijgen van innerlijke rust, meer energie en sterker in je schoenen staan. 'Waarom niet?' dacht ik en mijn meditatie avontuur begon. Ik leerde mediteren, want geloof me: dat kon ik echt niet. In jezelf een moment van rust creëren, maar ook zo op zoek gaan naar je eigen geluk. Ik zou mijn eigen goeroe worden! Inmiddels zijn we 3 maanden verder en zit ik dit blog voor jullie te schrijven vanuit het huisje in Amsterdam waar ik tijdelijk zit. Al weer een week, een week voor mezelf, een week alleen. Ik heb nog nooit alleen gewoond, ik neem echt de tijd voor mezelf en heb weinig contact met anderen. Nadenken over het leven, terug naar de basis. Rust, bewegen en voeding! Ik heb iets gedaan wat bijna niemand durft. Ik heb voor mezelf gekozen om van daaruit te werken aan de dingen om mij heen. Mijn werk, mijn bedrijf, mijn vriend en nog veel meer. Mensen die van je houden geven je vrijheid, die steunen je en oordelen niet. Dus kies voor jezelf en voor wie jij wil zijn. Het is nooit te laat!