De eerste complimentjes komen binnen en dat is stiekem toch best wel heel erg leuk. Ik voelde me al fitter en beter in mijn vel en het is helemaal leuk wanneer andere mensen dat ook gaan zien. Als ze me vragen hoe ik dat heb gedaan, antwoord ik heel nonchalant: “Gewoon, door gezonder te eten en meer te sporten.” Natuurlijk heb ik mijn moeilijke momenten maar in principe is dat wel ‘gewoon’ hoe ik het doe, zonder gekkigheid. Vorige week vrijdag was ik op een housewarming toen er mini pizzaatjes voorbij kwamen en iemand tegen me zei: “Dit is toch té lekker? Dit kun je toch niet afslaan?” “Jahoor, zei ik.” En dat is precies wat ik deed. De opmerking zette me aan het denken: alles wat je eet, is een keuze, jij hebt de regie in handen. Die regie was ik aardig kwijtgeraakt maar inmiddels heb ik de touwtjes weer aardig in eigen hand genomen: in mijn eetpatroon zit al een redelijk goede structuur maar met sporten doe ik eigenlijk maar wat. Ik sport wanneer ik zin heb: de ene week vier en de andere week maar twee keer. Over tien dagen zou ik op vakantie gaan en het liefst wilde ik er nog een kilootje af. Ik was benieuwd hoeveel ik met sporten kon bereiken. Daarom besloot ik me tien dagen op het sporten te focussen en ook naar de sportschool te gaan wanneer ik hier geen zin in had.
De volgende tien dagen zagen er als volgt uit:
Dag 1: bodypump Dag 2: yoga Dag 3: fitness Dag 4: hardlopen Dag 5: rustdag Dag 6: fitness Dag 7: insanity Dag 8: bodypump Dag 9: yoga (detox dag) Dag 10: hardlopen
Experiment
Sporten was altijd iets geweest wat ik ‘moest’ doen in plaats van wilde doen. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik het doorzettingsvermogen heb en dat als ik me ergens toe zet, het me lukt. Elke dag maak je de keuze om wel of niet naar de sportschool te gaan. Door mezelf een ‘challenge’ op te leggen, was het voor mij geen optie om niet te gaan. Wanneer ik er geen challenge aan had ‘gehangen’, was ik waarschijnlijk sneller afgehaakt. Het was een klein experimentje voor mezelf en na tien dagen was ik 1,2 kilo kwijt. Ik voel me fitter en ook slanker, waardoor het sporten me ook makkelijker afgaat en ik het ook leuker vind. Toch heb ik niet het gevoel dat ik sneller ben afgevallen tijdens mijn challenge dan daarvoor. Doordat ik al ruim tien weken elke dag zo bezig ben met mijn lichaam, word ik ook steeds nieuwsgieriger naar wat goed voor me is en wat bijvoorbeeld goed zou zijn voor mijn lichaam om na elke work-out te eten. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik wel meer in vet ben afgevallen maar meer spiermassa heb opgebouwd, wat niet terug te zien is op mijn weegschaal. Daarom heb ik besloten om me meer te gaan verdiepen in mijn voeding en sport en advies te vragen aan iemand die hier meer over weet. Maar eerst… op vakantie! Op dit moment ben ik heerlijk een weekje aan het relaxen in de Spaanse zon. Nouja relaxt, nieuwe uitdagingen konden natuurlijk niet uitblijven…
TL-buis effect
De eerste challenge heb ik zo lang mogelijk uitgesteld en ik heb ermee gewacht tot het moment waarop ik het meeste zou zijn afgevallen: bikini’s passen. Wat is het toch een vreselijk iets. Elke bikini valt anders, dus een beetje op de gok, stapte ik met drie verschillende bikini’s het pashokje in. Eerst even controleren of er een spiegel in het hokje hangt, zodat ik er niet uit hoef te komen om te zien hoe hij staat: check. Door alle drie de bikini’s word ik teleurgesteld: ze zitten in werkelijkheid anders dan dat ik in gedachten had. De verkoopster vraagt of het gelukt is en ietwat teleurstellend zeg ik: “Neuh, niet echt.” “De cups zijn allemaal te klein, ze gaan zeker niet groter dan D?” vraag ik ietwat beschamend. De verkoopster geeft me nog wat andere bikini’s aan met printjes die ik in eerste instantie niet uit het rek zou hebben gepakt. Effen kleuren lijken toch wat veiliger en ondanks dat ik me nu best oké voel in bikini, hoef ik ook niet gelijk op te vallen in een gek patroontje. Na een half uur passen hangt mijn paskamer vol met zo’n tien bikini’s en begin ik aardig ontmoedigd te raken. Mijn zelfvertrouwen keldert met de minuut: of het broekje is te klein of het topje te groot. Of ik heb een super leuk bovenstukje gevonden dat past maar het bijpassende broekje is uitverkocht. Het is een drama. Ik moet zeggen, de verkoopster doet echt haar best om iets geschiktst te vinden en probeert me niets op te dringen. Moedig doe ik het deurtje van de paskamer open zodat ze mijn bikini (lees: lichaam) kan keuren. Ze is eerlijk over wat ze wel en niet mooi vind staan en dat waardeer ik. Ik vertel haar hoe vreselijk ik het vind om bikini’s te passen en leg haar uit dat ik net tien kilo ben afgevallen (dat klinkt net iets stoerder dan 9), alsof ik daarmee voor mezelf wil verantwoorden dat ik nog wat vetrolletjes heb hier en daar. In het kleine hokje met een spiegel op nog geen 30 cm afstand, sta ik onder het tl-licht van de winkel in mijn te kleine bikinibroekje, elk putje zichtbaar. Ik ga nog liever in mijn nakie in een sauna zitten. Ik sta voor te spiegel en kijk mezelf aan, dan realiseer ik me dat ik best trots mag zijn op wat ik al bereikt heb en denk ik aan wat Charlotte een tijdje geleden schreef in een van haar blogs: ‘Wij vrouwen verdienen het om ons goed te voelen in bikini. Zelfvertrouwen komt van binnenuit en wat jij ermee doet.’ Oké, ik heet geen Doutzen maar dat betekent niet dat ik niet kan genieten van mijn vakantie en me niet goed kan voelen in bikini. In plaats van te kijken naar wat ik nog niet mooi vind aan mezelf, kijk ik naar wat ik al wel heb bereikt. Ik bepaal zelf hoe goed ik me voel deze zomer en niet mijn weegschaal. Uiteindelijk pas ik een bikini met een leuk printje waarvan het topje perfect zit en die ook nog eens afgeprijsd is. Alleen het broekje, waarom is het broekje zo klein? Ik heb het gevoel dat ik modellenbenen moet hebben om hierin te passen: die stomme bikini’s vallen altijd te klein. Met het oog op de kilo’s die ik nog ga kwijtraken besluit ik de bikini te kopen. De volgende dag koop ik er in een andere winkel een los broekje bij. Toch nog tevreden stop ik de bikini in mijn koffer. In het vliegtuig vraag ik mezelf af: wat als ik op vakantie de regie een beetje kan loslaten? Na tien kilo mag ik van mezelf op vakantie best een ijsje. Ik ga op mijn eten letten en zo veel mogelijk bewuste keuzes maken maar je kunt niet naar Spanje gaan zonder tapas te eten en wijn te drinken toch? Het zou een goede test zijn om te leren genieten maar er niet in door te slaan. Onze eerste avond vieren we in een gezellig tapas restaurant. De heerlijkste hapjes komen voorbij en rode wijn leren drinken kan ik diezelfde avond nog van mijn to-do lijst afstrepen. Het genieten is lastiger dan ik denk: de angst om aan te komen overheerst het gevoel van genieten. Om mezelf niet gek te maken besluit ik diezelfde avond nog dat ik twee keuzes heb voor deze week: ik hou me vast aan mijn strenge en bewuste keuzes en ik sta volledig achter deze keuze óf ik eet overdag gezond en geniet ’s avonds van heerlijk eten en wijn zonder er spijt van te hebben en zonder mezelf te verwijten dat ik ‘zwak’ ben geweest. Mijn besluit is snel gemaakt: het leven is te leuk om continue volgens de regels in mijn hoofd te leven en van een paar wijntjes kom ik niet tien kilo aan. Ik wil oprecht kunnen genieten, loslaten wat ik zou ‘moeten’ doen en heel veel wijn drinken in de zon met mijn bikini aan.
