#10 Merel’s Fitjourney: Falen met een hoofdletter F

Ik moet iets bekennen, ik heb vreselijk, honderd procent, compleet gefaald! Met het schaamrood op mijn wangen schrijf ik deze blog. Vanmorgen heb ik voor het eerst in twee maanden weer een stap in de sportschool gezet. Ja, je leest het goed, ik heb de afgelopen acht weken niet gesport. De oude patronen die ervoor zorgen dat ik niet goed genoeg voor mezelf zorg, renden net zo lang als boze packmanmannetjes achter mij aan tot ze mij in hun greep hadden.

Winterdip

Ik ben in de slachtofferrol gekropen en vond mezelf ontzettend zielig. Dat in combinatie met het feit dat ik enorm vatbaar ben voor het winterdipvirus was niet erg bevorderlijk voor mijn fitjourney. De hele trukendoos werd opengetrokken om dit te verbergen, tot het verstoppen van chocoladereeppapiertjes onderin de prullenbak aan toe. Tijdens die winterdip, die bij mij eigenlijk al begint zodra ik niet meer zonder jas naar buiten kan, verstop ik mij het liefst de hele dag onder een deken. Als ik dan toch eindelijk de moed vind om mezelf uit bed te trekken en me nuttig te maken, moet ik werk zoeken, solliciteren, mijn portfolio uitbreiden, aan mijn website werken en gun ik mezelf geen tijd om te sporten en een fatsoenlijke lunch voor te bereiden. Aan het einde van de dag beloon ik mezelf ook nog eens met iets lekkers. ''Waar ben ik in godsnaam mee bezig?''

Emoties

Zolang er geen zekerheid is, blijft het soms zo lastig om je te focussen op de dingen die wel goed gaan of de dingen die je wel in de hand hebt. Voor mij is dat op dit moment het feit dat ik geen baan heb, maar dit kan van alles zijn. Het punt is echter, dat er altijd wel iets is om je zorgen over te maken. Dus kan ik wel in die chipskast blijven duiken! Tijdens een interview dat ik met een yogadocente en tevens apotheker had, zei ze: ''je eet geen chips of chocolade omdat je het nodig hebt, maar om een emotie te onderdrukken.'' Ik knikte begripvol ‘ja’, niet zeggende dat ik die avond ervoor nog een hele zak chips leeg had gevreten. Die emoties kunnen ook op een andere manier naar boven komen, bijvoorbeeld in de vorm van een stijve nek of huiduitslag. Ze legde me uit dat de uitslag met een zalfje kan verdwijnen, maar dat je daarmee alleen de klachten onderdrukt. De bron van je klacht zal je er niet mee genezen. Vergeet niet dat zoiets er op wijst dat er iets in je lichaam, emotioneel, spiritueel of lichamelijk, uit balans is. Er zit iets achter, wat gezien wil worden. Zo'n klacht komt niet voor niets letterlijk aan de oppervlakte!

Herhaling, herhaling en nog eens herhaling

Tja, ik weet het allemaal zo goed. Maar om het in de praktijk te brengen, blijkt alleen een uitdaging en gaat met vallen en opstaan. En het feit dat ik geen werk heb, werkt ook niet erg mee aan een positieve vibe. Wat een stress kan het je geven, wanneer je niet weet wanneer je weer financiële zekerheid hebt. Wanneer je niet kunt sparen voor een leuke vakantie en alweer dat etentje met vriendinnen af moet zeggen. Op een avond brak ik letterlijk: in een intense huilbui vertelde ik mijn vriend dat ik het niet langer trok om thuis te zitten, afgewezen te worden en me daardoor met de dag onzekerder te voelen. Ik weet niet wat ik die avond in mezelf heb losgemaakt (of welke boodschap ik het universum in heb gestuurd) maar de volgende dag kreeg ik zeker vier sollicitaties doorgestuurd van vrienden! Nu, twee weken later, heb ik drie sollicitatiegesprekken op de planning staan. Ik krijg alleen al energie van het feit dat ik weer aan het werk zou kunnen. Waardering krijgen en je nuttig en voldaan voelen aan het einde van de dag is, denk ik wat iedereen op de been houdt. Normaal gesproken kan ik altijd wel een redelijk wijze les trekken uit mijn ervaringen. Maar nu? De strijd tussen mijzelf en mijn slechte gewoonten heb ik in ieder geval helaas nog niet gewonnen. (Misschien is dat dan de geleerde les!) Gelukkig zijn er heel veel lieve mensen om me heen die mij willen helpen, adviseren of gewoon een kopje thee met me willen drinken om te praten over mijn doelen en actiepunten. Ook zijn er genoeg inspirerende mensen om mij heen en leek de laatste column van Caroline wel speciaal voor mij geschreven (Thanks Caroline ;-) ). Hierin geeft ze aan dat je jezelf alleen nieuwe en gezonde gewoontes aan kunt leren door herhaling, herhaling en nog eens herhaling. Consistentie, elke dag opnieuw. Net zo lang totdat je er niet eens meer bij nadenkt. Met andere woorden: zorg dat je nieuwe gewoontes routine worden. En niet te vergeten: wees mild voor jezelf en pak het gewoon weer op als het even niet lukt. En dat heb ik gedaan, ik heb mezelf een schop onder mijn kont gegeven en ben naar de sportschool gefietst. Want opgeven, dat komt niet in mijn woordenboek voor!